Η αρχιτέκτονας Τζέιν Τζέικομπς δεν είχε φαντασθεί ποτέ ότι θα βρεθεί στο επίκεντρο σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης, με αντίπαλό της τον πανίσχυρο Ρόμπερτ Μόουζιζ, όταν αναλάμβανε να συντονίσει την οργάνωση κατοίκων του Γκρίνουιτς Βίλατζ κατά των σχεδίων του πολεοδόμου να επεκτείνει την 5η λεωφόρο, τέμνοντας το πάρκο της πλατείας Ουάσιγκτον και ισοπεδώνοντας μεγάλο μέρος της συνοικίας.
Η κ. Τζέικομπς, όμως, όχι μόνο βρέθηκε επικεφαλής της μάχης, αλλά νίκησε τον ισχυρό Μόουζιζ και κατέστη σύμβολο ισχύος των τοπικών οργανώσεων κατά των αποφάσεων της απρόσωπης κεντρικής διοίκησης. Το σχέδιο του Μόουζιζ αφορούσε την κατεδάφιση 14 οικοδομικών τετραγώνων του Βίλατζ, με στόχο την «αναγέννηση» της συνοικίας. Την ίδια στιγμή, υπερυψωμένος αυτοκινητόδρομος δέκα λωρίδων κυκλοφορίας θα διερχόταν πάνω από το Σόχο, τη Μικρή Ιταλία, την Τσάιναταουν και το Λόουερ Ιστ Σάιντ. Αν και τα σχέδια αυτά ακούγονται σήμερα παρανοϊκά, ο κίνδυνος υποβάθμισης της ποιότητας ζωής στο Μανχάταν δεν ήταν την εποχή εκείνη πασιφανής.
«Κέντρο για ανθρώπους»
Το κίνημά της κατά των σχεδίων του Μόουζιζ, που υιοθέτησε ως κεντρικό του σύνθημα «Το Κέντρο Είναι για Ανθρώπους», πέτυχε να συσπειρώσει σημαντικές φυσιογνωμίες των δεκαετιών του 1950 και του 1960, όπως την πρώην Πρώτη Κυρία Ελινορ Ρούζβελτ, αλλά και τη λογοτέχνη Μάργκαρετ Μιντ.
Το βιβλίο της «Ο Θάνατος και η Ζωή των Μεγάλων Αμερικανικών Πόλεων» το 1961 έγινε απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους φιλοδοξούν να διατηρήσουν το ανθρώπινο πρόσωπο των μεγαλουπόλεων, ενώ αποτελεί και πραγματικό επιτελικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του αυταρχισμού των εκλεγμένων ή μη (όπως στην περίπτωση του Ρόμπερτ Μόουζιζ) αρχόντων που θέτουν τον εκσυγχρονισμό των υποδομών ως άμεση προτεραιότητα, πάνω από την ποιότητα ζωής των πολιτών.