Αν και άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του όσο κανείς άλλος στην πόλη της Νέας Υόρκης τον 20ό αιώνα, ο Ρόμπερτ Μόουζιζ -που ουδέποτε εξελέγη ούτε και διεκδίκησε τη νομιμοποίησή του μέσω της κάλπης- παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ο επικεφαλής των πολεοδομικών υπηρεσιών της μεγαλούπολης υπηρέτησε κάτω από έξι κυβερνήτες και πέντε δημάρχους από το 1924 μέχρι και το 1968, ενώ παρ’ ότι η εξουσία του ενισχύθηκε χρόνο με το χρόνο, η απέχθειά του στα ΜΜΕ του εξασφάλισε πλήρη ανωνυμία.
Η δημοσίευση της βιογραφίας του Μόουζιζ από τον πανεπιστημιακό Ρόμπερτ Κάρο το 1974 κατέστησε τον μυστικοπαθή πολεοδόμο γνωστό στο ευρύ κοινό, ενώ χάρη στην καλά διατυπωμένη κριτική του Κάρο κατά του Μόουζιζ, το όνομα του πολεοδόμου έγινε συνώνυμο με την αυταρχική διαχείριση του δημόσιου χώρου και την αδιαφορία για τις αντιδράσεις των κατοίκων σε φιλόδοξα αναπτυξιακά σχέδια.
Παρ’ ότι ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το όραμα του Μόουζιζ για δημιουργία υπερσύγχρονων μεταφορικών υποδομών, ικανών να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες μιας μεγαλούπολης, υπήρξε μεγαλειώδες και πρωτοποριακό, η αδιαφορία του για τις επιπτώσεις των σχεδίων του στις ζωές των περιοίκων, αλλά και η προθυμία του να ισοπεδώσει ιστορικά κτίσματα, στηρίζουν την αρνητική εικόνα που παρουσιάζει ο Ρόμπερτ Κάρο. Οι σύγχρονες επικρίσεις στο έργο του Μόουζιζ αφορούν τη σχεδόν σκανδαλώδη προτίμησή του στα οδικά έργα με στόχο τη βελτίωση της κίνησης Ι. Χ. αυτοκινήτων, εις βάρος των υποδομών μαζικών μεταφορών, που με τη σειρά τους ευνόησαν τη φυγή των μεσοαστών κατοίκων της Νέας Υόρκης προς τα -ευκόλως προσβάσιμα πλέον- προάστια. Το οικιστικό αυτό πρότυπο αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις αμερικανικές πόλεις, αλλά και για τα αστικά κέντρα ολόκληρης της Δύσης.
Παρά τις λίγες φωνές που υποστηρίζουν ότι ο Μόουζιζ υπήρξε κατά κύριο λόγο ένας πρωτοπόρος οραματιστής του σύγχρονου τρόπου αστικής διαβίωσης, που πολέμησε σκληρά τις δυνάμεις της συντήρησης, ο άνισος αγώνας που διεξήγαγε εναντίον της Τζάνετ Τζέικομπς, της γυναίκας που προσπάθησε -και πέτυχε- να διαφυλάξει την αγαπημένη της συνοικία, το Γκρίνουιτς Βίλατζ, αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Μόουζιζ, τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια της παντοδυναμίας του, επέδειξε συμπτώματα «μέθης της εξουσίας», επιμένοντας πεισματικά για την ορθότητα των εσφαλμένων εκτιμήσεών του.