Για να πάει στην εργασία της, στη μεγάλη αμερικανική βάση Μπαλάντ του Ιράκ με το λεωφορείο, η Μίλα, μία μασέζ από το Κιργιζιστάν, χρειάζεται μία ώρα. Η αίθουσα όπου προσφέρει τις υπηρεσίες της, στην τεράστια αυτή βάση των περίπου 1.600 στρεμμάτων, βρίσκεται κοντά σ’ ένα κυλικείο με υπαλλήλους από την Ινδία και το Μπανγκλαντές, οι οποίοι μαγειρεύουν σπιτικές γεύσεις για τους Αμερικανούς στρατιώτες. Στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, η Μίλα συναντά ένα εργοστάσιο ενέργειας, ένα εργοστάσιο πάγου, μια κλινική, ένα νοσοκομείο και δεκάδες άλλες εγκαταστάσεις που θα έβρισκε κανείς σε μια μικρή πόλη.
Σε διάστημα μεγαλύτερο των έξι ετών, αυτό είναι το δημιούργημα των Αμερικανών στο Ιράκ: πόλεις στην άμμο.
Μετά την αποχώρηση της αμερικανικής δύναμης από τις ιρακινές πόλεις κι ενώ τουλάχιστον εκατό βάσεις πρόκειται να κλείσουν ή να παραδοθούν στις ιρακινές αρχές, οι 130.000 Αμερικανοί στρατιώτες που παραμένουν τώρα στο Ιράκ καταλήγουν σε αυτές τις αχανείς πόλεις της άμμου. Παρότι μερικές αποκαλούνται στρατόπεδα ή βάσεις, ο κοινός όρος είναι «βασεις περαιτέρω λειτουργίας» (forward operating bases) ή FOB. Οι FOB είναι τόσο ενσωματωμένες στη γλώσσα αυτού του πολέμου, που οι στρατιώτες ένοικοι αυτών των βάσεων αποκαλούνταν ειρωνικά Fobbits από όσους δεν ζούσαν εντός. Τα στρατόπεδα αυτά, όμως, αντιπροσωπεύουν τον τρόπο με τον οποίο ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί βιώνουν τον πόλεμο.
Βέβαια, χιλιάδες Αμερικανοί συνεργάζονται με Ιρακινούς σε μικρές βάσεις, όπου παίζουν συμβουλευτικό ρόλο και χιλιάδες άλλοι βρίσκονται στους δρόμους και τις μεγάλες οδικές αρτηρίες παρέχοντας την απαραίτητη για την αποχώρηση προστασία. Αλλά οι FOB έχουν γίνει η εικονική πλευρά του πολέμου, τόσο γι’ αυτούς που πολεμούν όσο και για τους Ιρακινούς, οι οποίοι έμειναν αμέτοχοι. Αποτελούν κατά κάποιον τρόπο έναν χωριστό κόσμο εντός του Ιράκ, με κανόνες εργασίας, αποχέτευση, καθαρούς δρόμους και αυστηρά επιτηρούμενους νόμους και κώδικες. Μερικές βάσεις έχουν πληθυσμό τουλάχιστον 20.000 ατόμων και λειτουργούν χάρη σε χιλιάδες υπαλλήλους και πολίτες τρίτων χωρών. Και καθώς οι βάσεις είναι επίσης τμήμα του ιρακινού τοπίου, οβίδες πέφτουν κάπου κάπου μέσα από τα σύρματα, ενώ οι στρατιώτες μπορούν να αποκοιμηθούν κάτω από τον επίμονο ήχο των ελικοπτέρων, των ελεγχόμενων εκρήξεων και των πυροβολισμών. «Είναι σίγουρα ένα παράξενο μέρος», δήλωσε ο γιατρός της Αεροπορίας, Μπράιαν Νιζ.
Στην κορύφωση του πολέμου, υπήρχαν τουλάχιστον 300 βάσεις διασκορπισμένες στο Ιράκ. Τώρα, στη διάρκεια των επόμενων λίγων μηνών, οι Αμερικανοί ελπίζουν να χρησιμοποιούν έξι τεράστιες βάσεις, με 13 άλλες να λειτουργούν ως κέντρα προετοιμασίας της ολοκληρωτικής αποχώρησης. Οι πρώτοι άνθρωποι που συναντάς φθάνοντας σε μια αμερικανική βάση δεν είναι Αμερικανοί. Συνήθως είναι άτομα από την Ουγκάντα, που προσέλαβε η ιδιωτική εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, Triple Canopy. Οι πολίτες της Ουγκάντας αποτελούν μία από τις πολλές εθνότητες της εργατικής δύναμης του αναπτυσσόμενου κόσμου που φροντίζει για τη λειτουργία των FOB. Ο μεγαλύτερος αριθμός εργατών προέρχεται από τις Φιλιππίνες, το Μπανγκλαντές και την Ινδία. Ζουν μακριά από τους Δυτικούς υπαλλήλους και στρατιώτες μέσα στη βάση και τους συναντούν μόνο όταν η εργασία το απαιτεί.
«Ολοι ζουν σε κάποια απομόνωση», λέει η Μίλα, η μασέζ, η οποία δεν έδωσε το επίθετό της για λόγους ασφαλείας. Η ίδια ζει στο Ιράκ ένα χρόνο, όμως άλλοι εργάτες βρίσκονται εκεί έως και έξι χρόνια, χωρίς να κάνουν το παραμικρό διάλειμμα για να δουν την πατρίδα τους.
Ενας Ιρακινός διερμηνέας στη βάση Μπούκα, κοντά στα σύνορα με το Κουβέιτ, ο οποίος ζούσε στο Τέξας με την οικογένειά του, όταν άρχισε ο πόλεμος, δήλωσε ότι όταν προσελήφθη για δουλειά στο Ιράκ, ρώτησε τον υπεύθυνο σε ποιο μέρος θα εργαστεί ακριβώς. «Θα πας σ’ ένα μέρος που το λένε Μπούκα», του είπαν. «Δεν υπάρχει καμία πόλη με αυτό το όνομα», απάντησε εκείνος. «Είμαι από το Ιράκ και δεν ξέρω καμία πόλη που τη λένε Μπούκα».