Για «ιταλοποίηση» της γερμανικής πολιτικής σκηνής μιλούν πολλοί αναλυτές μετά τις εκλογές στη Γερμανία, καθώς οι μισοί σχεδόν Γερμανοί ψηφοφόροι αποδοκίμασαν τον δικομματισμό και στράφηκαν στα τρία μικρότερα κόμματα. Τα μεγάλα λαϊκά κόμματα αποψιλώνονται συστηματικά στις τελευταίες αναμετρήσεις και χάνουν τα ερείσματά τους. Το 33,8% του CDU και το 23% του SPD ήταν τα χειρότερα ποσοστά εδώ και 60 χρόνια.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Γερμανία κυβερνήθηκε από έναν μεγάλο συνασπισμό σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών, που ακολούθησε μία κεντρώα, σχεδόν σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Το γεγονός πως η πολιτική της συναίνεσης αποδοκιμάστηκε στις εκλογές αποδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα δεν επιζητεί πλέον συμβιβασμούς και αμβλείες πολιτικές επιλογές, αλλά ρήξεις με το παρελθόν και τολμηρές λύσεις στα χρόνια προβλήματα της χώρας.
Από τη μια, οι οικονομικά ισχυροί, οι επιχειρήσεις και οι χρηματιστηριακοί παράγοντες προσβλέπουν σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις (απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, μείωση της φορολογίας) και γι’ αυτό χάρισαν στους Ελεύθερους Δημοκράτες τόσο μεγάλο ποσοστό. Από την άλλη, ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος επιδιώκει αριστερή στροφή (αναδιανομή του πλούτου, θέσπιση κατώτατου μισθού, προστασία ανέργων και εργαζομένων) ελπίζοντας σε μία συνεργασία του SPD και του Κόμματος της Αριστεράς σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Αποκλείοντας αυτήν την προοπτική, ο Σταϊνμάγιερ έστρεψε 1,2 εκατ. ψηφοφόρους στις αγκάλες του Λαφοντέν. Αλλοι τόσοι ψηφοφόροι των σοσιαλδημοκρατών απλώς έμειναν σπίτι τους. Πολλοί βιάστηκαν να γράψουν τον επικήδειο του SPD, αλλά ένα κόμμα με 150χρονη ιστορία δύσκολα μπορεί να διαγραφεί από τον πολιτικό χάρτη.
Ωστόσο, η πόλωση του εκλογικού σώματος είναι πραγματικότητα και απηχεί τις τεράστιες ανισότητες, που οξύνονται στη Γερμανία. Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το οικονομικο-κοινωνικό απαρτχάιντ είναι εντονότερο από ποτέ και τα κόμματα καλούνται να εκφράσουν ακριβώς αυτό το χάσμα.