Το αμερικανικό έθνος δεν θα είχε επιλέξει για πρώτη φορά έναν Αφροαμερικανό για την προεδρία, αν δεν αντιμετώπιζε μια διπλή, ιστορική πρόκληση: Μια οικονομική ύφεση σαν και αυτές που συμβαίνουν μια φορά σε έναν αιώνα και μια κρίση διεθνούς ηγεμονίας μετά το φιάσκο στο Ιράκ.
Στον ένα χρόνο από την εκλογή του, ο Ομπάμα αναστήλωσε τη διεθνή εικόνα της Αμερικής, όπως δείχνει η υψηλή δημοτικότητά του στις περισσότερες χώρες, με εξαίρεση το Ισραήλ, όπου κυμαίνεται από 6% ώς 10%. Κατάφερε να βγάλει από την «εντατική» τη Γουόλ Στριτ και την αυτοκινητοβιομηχανία, αποτρέποντας ένα κραχ τύπου 1929.
Ωστόσο, η βαθύτερη αλλαγή που υποσχέθηκε παραμένει μαγική εικόνα. Το Αφγανιστάν κινδυνεύει να χαντακώσει την προεδρία του, όπως χαντάκωσε το Βιετνάμ την προεδρία του Τζόνσον. Στη Γουόλ Στριτ, η ζωή συνεχίζεται όπως πριν και τα μπόνους των golden boys εντός του 2009 έχουν ήδη φτάσει τα 149… δισ. δολάρια! Οσο για τη μεταρρύθμιση στο σύστημα Υγείας, έχει ήδη νοθευτεί.
Πολλοί συνέκριναν τον Ομπάμα με τον Ρούζβελτ. Λησμονούν ότι, σε αντίθεση με την έμμονη ιδέα του σημερινού προέδρου με τη συναίνεση, ο αρχιτέκτονας του «Νιου Ντιλ» τρεφόταν από τις ρήξεις. Η περίφημη ομιλία του στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, το 1936, ήταν πραγματική πολεμική κραυγή: «Ποτέ στην Ιστορία τόσες δυνάμεις οργανωμένων συμφερόντων δεν ήταν τόσο ενωμένες εναντίον ενός υποψηφίου όσο είναι σήμερα. Είναι ομόφωνες στο μίσος τους εναντίον μου και καλωσορίζω αυτό το μίσος»!
Είναι άραγε προετοιμασμένος ο Ομπάμα να «καλωσορίσει» και αυτός το μίσος που εμπνέει σε πολλούς ισχυρούς; Η απάντηση που θα δώσει θα κρίνει το μέλλον της Αμερικής, και όχι μόνο.