Πώς καταφέρνει όμως το υπέρπυκνο σε αλάτι νερό να βοηθήσει στην παραγωγή πόσιμου; Το μυστικό κρύβεται στο γεγονός ότι το αλάτι στους ωκεανούς δεν βρίσκεται υπό μορφή μορίων χλωριούχου νατρίου, αλλά διαχωρισμένο σε θετικά και αρνητικά άτομα (ιόντα) νατρίου και χλωρίου. Με συνέπεια, αν το θαλασσινό νερό βρεθεί σε μικρή απόσταση από δύο άλλα σώματα αντίθετου φορτίου, τότε αυτά τα σώματα θα αφαιρέσουν τα ιόντα έλκοντάς τα. Γι’ αυτό και, στο δεύτερο στάδιο, το υπέρπυκνο ύδωρ παίζει ουσιαστικά τον ρόλο της μπαταρίας που, με τη βοήθεια ειδικών μεμβρανών, ηλεκτρίζει δύο σώματα – δύο άλλους όγκους νερού, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο αποκτούν αντίθετο φορτίο. Φορτίο το οποίο, στην τελική φάση, τους επιτρέπει να απομακρύνουν από το θαλασσινό νερό το χλώριο και το νάτριο που περιέχει, δηλαδή το αλάτι το οποίο το καθιστά μη πόσιμο.
Αν και η διαδικασία μοιάζει περίπλοκη, ωστόσο εξασφαλίζει πως, πέρα από οικονομική, η αφαλάτωση γίνεται χωρίς την προσθήκη χημικών ουσιών. Γεγονός που κάνει τους επιστήμονες της Saltworks Technologies να υποστηρίζουν ότι η τεχνολογία τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη και στις ταράτσες των σπιτιών, καλύπτοντας τις ανάγκες ολόκληρου του κτιρίου. Βέβαια, το στοίχημα για την επιτυχία της θερμο-ιονικής μεθόδου είναι να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί και σε εργοστάσια αφαλάτωσης τα οποία θα παράγουν γλυκό νερό σε πολλαπλάσιες ποσότητες. Κάτι που, όπως ελπίζουν, θα μπορέσουν να αποδείξουν όταν μία ακόμη μεγαλύτερη μονάδα πάρει τη θέση της πιλοτικής εγκατάστασης στο Βανκούβερ.