Το ισχνό προβάδισμα του κόμματός του στις ιρακινές εκλογές προσφέρει στον Ιγιάντ Αλάουι μια πρώτη ευκαιρία να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά παραμένει ασαφές εάν θα το επιτύχει.
Στη δεύτερη θέση ακολουθεί η Συμμαχία για το Κράτος του Νόμου, της οποίας ηγείται ο σημερινός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλικί, στην τρίτη μια σιιτική θρησκευτική συμμαχία, που περιλαμβάνει οπαδούς του λαϊκιστή κληρικού Μοκντάτα αλ Σαντρ, και στην τέταρτη μια κουρδική συμμαχία, η οποία σάρωσε στον Βορρά.
Τα κόμματα θα πρέπει ενδεχομένως να περιμένουν αρκετές εβδομάδες έως ότου διευθετηθούν οι εκλογικές διαφορές και κατανεμηθούν οι κοινοβουλευτικές έδρες, ώστε να αποκαλυφθεί ο νικητής. Οι Μαλικί και Αλάουι διεξάγουν έναν δύσκολο αγώνα για τον σχηματισμό ενός νικηφόρου συνασπισμού. Οι πιο προφανείς εταίροι τους είναι οι Κούρδοι, που αποτελούν μέρος της σημερινής κυβέρνησης και θα επιδιώξουν να παραμείνουν σε αυτή. Ωστόσο, οι Κούρδοι δεν είναι πια οι μόνοι δυνάμει εταίροι κι, επιπλέον, οι έδρες τους δεν επαρκούν για την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Ο Σαντρ
Οπότε η Ιρακινή Εθνική Συμμαχία, ένας συνασπισμός σιιτικών θρησκευτικών κομμάτων, η οποία εναντιώθηκε και στους δύο κατά την προεκλογική εκστρατεία, ενδεχομένως θα κρίνει και την οριστική ισορροπία. Σε αυτή τη συμμαχία έχει ρόλο και ο Σαντρ. Ενα άλλο τμήμα της Εθνικής Συμμαχίας, το Ισλαμικό Ανώτατο Συμβούλιο του Ιράκ (ISCI), θα μπορούσε επίσης να παίξει ρόλο, παρότι δεν τα πήγε καλά στις εκλογές. Ως μέρος της σημερινής κυβέρνησης του Μαλικί, το ISCI θα θελήσει επίσης να παραμείνει στην κυβέρνηση. Είναι όμως εντελώς αντίθετο με την αντι-ιρανική στάση του Αλάουι και στο παρελθόν διαφώνησε και με τον Μαλικί. Σε κάθε περίπτωση, το ISCI από μόνο του είναι πολύ μικρό για να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο Σαντρ έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Ηγείται μιας πολιτοφυλακής, γνωστής ως ο Στρατός του Μαχντί, που στα χρόνια μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν πολέμησε εναντίον των αμερικανικών, βρετανικών και ιρακινών κυβερνητικών δυνάμεων. Συνολικά, μπορεί να ελέγξει μέχρι και 40 έδρες, ενδεχομένως αρκετές για να δώσει στον Μαλικί ή τον Αλάουι πλειοψηφία μαζί με τους Κούρδους. Αλλά το τίμημα για τη συνεργασία του είναι ασαφές.
Τα εκλογικά αποτελέσματα απεικονίζουν την πολιτική κατάσταση του Ιράκ. Η υποστήριξη του Αλάουι, κοσμικού σιίτη, ο οποίος ήταν κάποτε μέλος του Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν, ξεπέρασε τις προσδοκίες. Μεγάλο μέρος της υποστήριξης προς το πρόσωπό του προέρχεται από δυσαρεστημένους σουνίτες του Βορρά και της Δύσης και από πραγματιστές σιίτες της Βαγδάτης.
Από την πλευρά του, ο Μαλικί υποστηρίχθηκε κυρίως από τον Νότο και τις σιιτικές περιοχές της Βαγδάτης. Οπότε, η κύρια αναμέτρηση έχει θρησκευτικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Είναι καλύτερα από ό, τι το 2005, όταν η διαίρεση ήταν ανάμεσα σε σιίτες, που ψήφισαν μαζικά, και σουνίτες, οι οποίοι στην πλειονότητά τους απείχαν.
Εξασθένηση των μικρών
Μια άλλη αλλαγή είναι η εξασθένηση των μικρών κομμάτων, καθώς το νέο πολιτικό σύστημα του Ιράκ ευνοεί τους μεγάλους συνασπισμούς.
Οι δύο άνδρες δεν αποκλείεται να εξετάσουν το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Μαζί θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια άνετη πλειοψηφία – και μια ευκαιρία να συμφιλιώσουν τα δύο κυριότερα μουσουλμανικά δόγματα. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας από τους δύο δεν μπορεί να αποδεχθεί την ιδέα πως θα παίξει δεύτερο ρόλο. Στο τέλος, ένας από τους δύο ή και οι δύο θα πρέπει να απομακρυνθούν από το προσκήνιο και να πάρουν τη θέση τους φιλόδοξοι υπαρχηγοί, ικανοί να βρουν απήχηση.