Η νέα γεωμετρία κυριάρχησε στην πασαρέλα στη διάρκεια των επιδείξεων για το φθινόπωρο – χειμώνα 2010 στο Παρίσι.
Τα μπλεγμένα μαύρα δίχτυα στο σόου του Ιζέι Μιγιάκε θα μπορούσαν να είναι το σκηνικό για μια αθλητική εκδήλωση – αλλά ο σχεδιαστής Dai Fujiwara είχε μια πιο περίπλοκη εξήγηση. Η δομή, σαν τα πολύχρωμα πλεκτά της συλλογής, ήταν σχεδιασμένη σύμφωνα με τις γεωμετρικές θεωρίες του Γουίλιαμ Θέρστον, του Αμερικανού μαθηματικού που έκανε μια υπόκλιση με τον σχεδιαστή στο τέλος του σόου. Τα μοντέλα φορούσαν θηλιές από πλεκτά σε πράσινο, μοβ, ροζ και ροδακινί, πλεγμένες γύρω από απλά τοπ πάνω από γυαλιστερά μαύρα ντραπέ παντελόνια. Αυτά τα σύνολα διαδέχτηκαν σακάκια που κόπηκαν στις καμπύλες με σπιράλ σιρίτια που υπογράμμιζαν την αίσθηση πως όλα ρέουν.
Ο Ρικ Οουενς κατόρθωσε να σχεδιάσει μια συλλογή που ήταν συγχρόνως φουτουριστική και ήρεμη, διατηρώντας τα πιο ακραία στοιχεία στα όρια: μακιγιάζ μαύρης γάτας στα μάτια, γεωμετρικά μοτίβα στα καλσόν και όπως πάντα τα περίεργα παπούτσια του σχεδιαστή. Η κολεξιόν εστίασε στα σακάκια, και μόνον όταν συνδυάζονταν με ασύμμετρες φούστες άρχισε να μοιάζει κάπως περίεργη.
«Είναι πάντα μια αίρεση – ήθελα να μοιάζουν δυναμικές και πειθαρχημένες, σαν λαμπερές μοναχές», είπε ο Οουενς, που τελειοποίησε τη δική του εκδοχή της δυναμικής γυναίκας – αλλά όχι το είδος της «δυναμικής γυναίκας» που έχει συνδεθεί με εκείνη που φοράει ανδρικά παντελόνια στο γραφείο.
Καρδιά της συλλογής ήταν τα αμάνικα παλτό που φοριόντουσαν επίσης σαν φορέματα, καθώς τα γυμνά χέρια ήταν ντυμένα με γάντια στολισμένα με γούνινα σπιράλ. Επειδή αποχρώσεις του γκρίζου εξουσίαζαν το μαύρο, η κολεξιόν είχε μιαν ελαφρότητα. Τριγωνικές φούστες έδιναν την ελευθερία σε γρήγορο βάδισμα. Ο Οουενς πέτυχε αυτό το σπάνιο αποτέλεσμα, δηλαδή να κάνει τη συλλογή του να μοιάζει αβάν-γκαρντ και σικ την ίδια στιγμή.
Οταν η Κάρι Μάλιγκαν, η νεαρή υποψήφια σταρ των Οσκαρ της ταινίας «An Education», φόρεσε ένα φόρεμα Νίνα Ρίτσι στις Χρυσές Σφαίρες, ήταν μια πάσα για τον Πίτερ Κόπινγκ, τον νέο σχεδιαστή του ιστορικού παρισινού οίκου. Ηταν ένα στράπλες μπλε ίσιο φόρεμα με περίπλοκη ραφή και θα μπορούσε να είναι μια καλή γραμμή για να ακολουθήσει.
Ισως η ταινία, που διαδραματίζεται στις αρχές του ’60, όταν η σεξουαλική απελευθέρωση ξεκινούσε στην Αγγλία, να ενέπνευσε τα φουσκωτά μαλλιά που μοιάζουν σαν καινούργιο στοιχείο στη σύγχρονη πασαρέλα. Αλλά αυτό το στάιλινγκ σκότωσε την ευαισθησία του οράματος του Κόπινγκ.
Υπήρχαν πολλά καλά πράγματα στην κολεξιόν. Ο σχεδιαστής έχει πραγματική αδυναμία στην απαλότητα του σατέν και στην παλέτα σκονισμένου ροζ. Είναι θέμα εκπαίδευσης πώς να οδηγείς μια ιστορική επωνυμία μπροστά. Ο Π. Κόπινγκ έχει όλα τα στοιχεία. Τώρα χρειάζεται να τα ταιριάξει.