ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Με ψηλά τα αριστοκρατικά κεφάλια και απλά, αποφασισμένα πρόσωπα, οι γυναίκες βρίσκονται στο προσκήνιο. Ερχονται από παντού, σαν συσπειρωμένος στρατός σε θολό, ασπρόμαυρο κινηματογραφικό σκηνικό, με ένα πανό που γράφει: «κ. πρόεδρε, πόσο καιρό πρέπει να περιμένουν οι γυναίκες για την ελευθερία;»
Το ρίγος και την ανατριχίλα ακολουθεί ένα ορμητικό κύμα ελευθερίας που συνοδεύεται από χτύπημα ποδιών: φιγούρες σε γυαλιστερά υφάσματα με κοντά, σγουρά μαλλιά που λάμπουν με κρύσταλλα, τζαζ μουσική και γραφιστικό αστικό σκηνικό πάνω από το κεφάλι.
«Αmerican woman: fashioning a national identity» στο Μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, είναι η ιστορία για το πώς οι κληρονόμοι αμύθητων περιουσιών ντύνονταν σε θορυβώδεις ευρωπαϊκούς χορούς για να μεταμορφωθούν σε αστραφτερά, σπορ κορίτσια Γκίμπσον. Εχοντας κερδίσει τη μάχη για δικαίωμα ψήφου και φυτεύοντας τους σπόρους για τον φεμινισμό, ωρίμασαν από κοριτσόπουλα σε σειρήνες του κινηματογράφου.
Ενα ψηφιακό δωμάτιο φέρνει την ιστορία στον 21ο αιώνα, μαζί με εναλλασσόμενες προβολές με γυναίκες που έχουν επιρροή, από την Σερένα Γουίλιαμς μέχρι την Μισέλ Ομπάμα.
«Αυτό που ήταν συναρπαστικό, δεν ήταν οι γυναίκες αλλά οι συλλογικές τους ταυτότητες», είπε ο Αντριου Μπόλτον, ο επιμελητής της έκθεσης. Αποστολή του ήταν να αναδείξει ιστορικά κομμάτια από το 1890 – 1940, τα οποία δανείστηκε από το Μουσείο του Μπρούκλιν, που φιλοξενεί μια παράλληλη έκθεση από σημαντικά έργα.
Το γκαλά του Costume Institute στις 3 Μαΐου, με την Αννα Γουίντουρ της Vogue, την Οπρα Γουίνφρεϊ και τον Πάτρικ Ρόμπινσον, νούμερο ένα σχεδιαστή στο Gap, τον μεγαλύτερο χορηγό της εκδήλωσης, ήταν έναν γεγονός με δράση και σταρ.
«Οταν περιδιάβαινα την έκθεση, έμοιαζε να είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή μόδα. Ηταν η ιστορία της Αμερικής», είπε ο κ. Ρόμπινσον. «Μοιάζει τόσο μοντέρνα», είπε η κ. Γουίντουρ. «Τα κοριτσόπουλα θα μπορούσαν να φορούν φορέματα του σήμερα».
Χειροποίητα σκηνικά παρουσιάζουν ένα τρίπτυχο από ανοιξιάτικα λουλούδια, καθώς αποκαλύπτονται δυναμικές κυρίες με λινές φούστες του τένις, ναυτικά μαγιό, παλτό ιππασίας και στολές για πατινάζ.
«Μια από τις σημαντικότερες πηγές της χειραφέτησης είναι η σπορ διάθεση», είπε ο κ. Μπόλτον, που ξεχώρισε τα φορέματα – πουκάμισα και τις ποδηλατικές φούστες πίσω στο 1895, σαν τις πρώτες υπόνοιες των γυναικών που άρχισαν να υιοθετούν μια ανδρική γκαρνταρόμπα.
Η έκθεση αποκαλύπτει κινηματογραφικά αποσπάσματα με την Τζόαν Κρόφορντ, την Μάρλεν Ντίτριχ, την Γκρέτα Γκάρμπο και την Ρίτα Χέιγουορθ. Ακόμη και σε μαύρο – άσπρο, αυτές οι ταινίες φέρνουν ξανά στη ζωή τα φορέματα μοναδικών σχεδιαστών.
Αυτό που λείπει από τη έκθεση είναι τα διασταυρούμενα ρεύματα της μόδας, που θα συνέδεαν το παρελθόν με το παρόν. Ο κ. Μπόλτον θα μπορούσε να βρει σχεδιαστές σήμερα να εκφράσουν το πνεύμα των επιλεγμένων κατηγοριών του: ένα ρούχο του Οσκαρ ντε λα Ρέντα για να ταιριάζει με φορέματα Worth, ένα πουκάμισο του Ραλφ Λόρεν για να προκαλέσει τις δεσποινίδες.
Η πεποίθηση ότι το μέλλον χτίζεται από το παρελθόν είναι η ουσία μιας καλής έκθεσης μόδας και ο κ. Μπόλτον και η ομάδα του έχουν κάνει καλή δουλειά. Κι όμως από την έκθεση απουσιάζει αυτή η τελική σύνδεση με τους σύγχρονους Αμερικανούς σχεδιαστές που αναδομούν τη μόδα του μέλλοντος.