Η Επιχειρηματική Ζώνη Δυτικής Σαγκάης ή SWBD, όπως την αποκαλούν οι Κινέζοι από το αγγλικό της ακρωνύμιο, μοιάζει αυτό τον καιρό με τεράστιο εργοτάξιο. Η τοπική διοίκηση του Τζιανγκάο, ενός μικρού δήμου 15 χιλιόμετρα από τη Σαγκάη, επέλεξε αυτή την περιοχή, λόγω της εγγύτητάς της με το αεροδρόμιο, για μεγάλα έργα υποδομών, μεταξύ των οποίων και ο σιδηρόδρομος υψηλής ταχύτητας που συνδέει την πόλη με το Πεκίνο, με στόχο να δημιουργήσει έναν ακόμη μαγνήτη ξένων επενδύσεων. Μέσα στην προσεχή πενταετία, ο πληθυσμός του Τζιανγκάο προβλέπεται να εκτιναχθεί από τις 300.000 στο ένα εκατομμύριο.
Ωστόσο, η πυρετική ανάπτυξη έχει και τη σκοτεινή πλευρά της, η οποία ήρθε πρόσφατα στο φως, όταν αποκαλύφθηκε ότι οι δημοτικές αρχές διασπάθισαν εκατοντάδες εκατομμύρια γουάν, που προορίζονταν για τη σιδηροδρομική σύνδεση Σαγκάης – Πεκίνου, ώστε να καλύψουν μέρος των αστρονομικών χρεών που συσσώρευσαν άλλα, αποτυχημένα αναπτυξιακά έργα. Το σκάνδαλο που ξέσπασε στάθηκε αφορμή για να έρθει σε πρώτο πλάνο η επικίνδυνη υπερχρέωση των δήμων και των περιφερειών, που ρίχνει σκιές αμφιβολίας στο κινεζικό οικονομικό «θαύμα».
«Η κατάσταση των κινεζικών περιφερειών έχει αναλογίες με εκείνη των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», έγραφε πρόσφατα στην αγγλόφωνη South China Morning Post του Χονγκ Κονγκ ο οικονομολόγος Φαν Γκανγκ, υποστηρίζοντας ότι και στις δύο περιπτώσεις έγινε κατάχρηση του κοινού νομίσματος, με υπερβολικά δάνεια – έστω κι αν στην περίπτωση της Κίνας προορίζονταν όχι για την κατανάλωση, αλλά για παραγωγικές επενδύσεις. Αρκετοί αναλυτές ανησυχούν μήπως οι κινεζικές τράπεζες έχουν μαζέψει πάρα πολλούς σκελετούς στα ντουλάπια τους. «Συμβαίνει συχνά μια τράπεζα να έχει την εντύπωση ότι έχει δανείσει πέντε διαφορετικές εταιρείες, για να ανακαλύψει στην πορεία ότι και οι πέντε είναι θυγατρικές της ίδιας, προβληματικής εταιρείας», ανέφερε ένας άλλος Κινέζος αναλυτής στη γαλλική Le Μonde.
Σε κάθε περίπτωση, η υπερχρέωση των τοπικών κοινοτήτων στην Κίνα έχει τεράστιες διαστάσεις, πολύ μεγαλύτερες και από εκείνες των αμερικανικών Πολιτειών. Υπολογίζεται ότι το τοπικό χρέος ανέρχεται αθροιστικά σε ένα τρισ. ευρώ, κάτι που αντιστοιχεί στο ένα τρίτο του κινεζικού ΑΕΠ. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, παρόμοια «τοπικά» προβλήματα αποκτούν δυνητικά παγκόσμια σημασία, ειδικά όταν απειλούν να απορρυθμίσουν τον ισχυρότερο, αυτή τη στιγμή, κινητήρα της διεθνούς ανάπτυξης.