Σε μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, την περασμένη εβδομάδα, η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε τη σύσταση μιας γενικής γραμματείας, για την εξυπηρέτηση της εκ περιτροπής προεδρίας της χώρας, στις συνόδους των G8 και G20.
Αλλά για κάποιον που σκέπτεται μεγαλόπνοα, όπως ο Νικολά Σαρκοζί, πρόκειται για μια πρώτη αναγγελία του βασιλιά του G20 από τον Νοέμβριο του 2010 μέχρι τον Νοέμβριο του 2011.
Πράγματι, το 61% των Γάλλων αποδοκιμάζει τον κ. Σαρκοζί, στις δημοσκοπήσεις: σ’ ένα υπό εξέλιξη σκάνδαλο εμπλέκεται κορυφαίος υπουργός του, δώρα σε μετρητά, ειδικές χάρες και η πλουσιότερη γυναίκα της Γαλλίας. Τον Σεπτέμβριο ενδεχομένως να πραγματοποιηθούν μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού και του συνταξιοδοτικού συστήματος. Για να μην αναφέρουμε ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας για τη μείωση του γαλλικού χρέους, το οποίο ένας ειδικός του γκωλικού κόμματος αναγνώρισε ότι είναι «αναξιόπιστο».
Και ναι, το ευρώ παραμένει ευάλωτο, όπως και οι προβλέψεις του ΔΝΤ για ισχνή ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και η προοπτική δυσαρέσκειας από την εμπλοκή της Γαλλίας στο Αφγανιστάν ή της όξυνσης της έντασης με το Ιράν.
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Σαρκοζί ετοιμάζεται να θέσει την ατζέντα, στις διεθνείς οικονομικές συναντήσεις κορυφής, με στόχο να διακηρύξει ότι «το αμερικανικό δολάριο δεν είναι πια το μοναδικό νόμισμα στον κόσμο».
Διαθέτει όμως ο κ. Σαρκοζί την ισχύ, τα μέσα και τη διεθνή υποστήριξη, ν’ αρχίσει μια διαδικασία που θα θέσει το δολάριο σ’ ένα «μπουκέτο» συναλλαγματικών αποθεμάτων, σε ισότιμη βάση, μαζί με εκείνα της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας και χωρών της Ευρωζώνης;
Και θα σκέπτονταν οι ΗΠΑ υπό τον Μπαράκ Ομπάμα μια τέτοια πρόταση, παρότι θα φαινόταν ότι στοχεύει να πνίξει το δολάριο και το ντε φάκτο δίπολο του G2 που αναπτύσσεται μεταξύ Αμερικανών και Κινέζων;
Ιστορικό
Ωστόσο, οι Μεγάλες Φιλοδοξίες του «Σαρκό» έχουν ιστορικό υπερβολής. Το σχέδιό του για μια Ενωση της Μεσογείου, στο οποίο η Γαλλία θα διαδραμάτιζε τον ρόλο του φύλακα σε μια ημι-ομοσπονδία των νοτιοευρωπαϊκών και αραβικών χωρών εξελίχθηκε στο τίποτα.
Και τώρα, η διάθεσή του για την επαναδιοργάνωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος («Εγκαθιδρύω τη βάση που θα σώσει τον διεθνή καπιταλισμό») συνδυάζεται με μια ομιχλώδη ιδέα περί περιορισμού των ποσοτικών μεθόδων κατάταξης των οικονομιών, με την εγκατάσταση «ποιοτικών» δεδομένων, που θα «ενσωματώσουν» παράγοντες όπως «ευημερία» ή «το κόστος του περιβάλλοντος». Τα κίνητρα του κ. Σαρκοζί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εμπεριέχουν αρκετή σοβαρότητα, αγάπη για τη μεγάλη σκηνή και την πραγματικότητα ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δύσκολη επανεκλογή του, την άνοιξη του 2012.
Πριν ο «Σαρκό» καθορίσει την ατζέντα του G-20 θέλει να αποδείξει τη σοβαρότητά του στις διεθνείς αγορές με την ψήφιση του ασφαλιστικού, μέχρι το τέλος Οκτωβρίου.
Πέραν αυτού, ο πρόεδρος πρέπει να καταστήσει σαφές πως τα μέτρα λιτότητας θα στηρίξουν μια σχεδιαζόμενη μείωση του δομικού γαλλικού ελλείμματος κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το 2013. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ο Φιλίπ Μαρινί, ο εκπρόσωπος του κόμματος του κ. Σαρκοζί δήλωσε ότι παρόμοια γαλλικά σχέδια απέτυχαν τις τελευταίες δεκαετίες επειδή, «οι κρατικές δαπάνες ξεπερνούσαν πάντα τις εκτιμήσεις». Ο κ. Μαρινί περιέγραψε επίσης τις κυβερνητικές εκτιμήσεις περί ανάπτυξης της τάξεως του 2,5% ως «αμφίβολο παράγοντα».
Αυτοί οι ψίθυροι ανησυχίας στο ίδιο του το σπίτι όσον αφορά την οικονομική κρίση του Σαρκοζί δεν ταιριάζουν σ’ έναν αδιαφιλονίκητο βασιλιά. Στη βασιλεία, όπως και στην πολιτική, μετράει η νομιμότητα.