Καθώς το αεροπλάνο που μετέφερε, στις 13 Μαρτίου του 2006, τον Κάρολο Παπούλια, υπουργούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους στη Λιβύη πετούσε πάνω από τη Μεσόγειο, η φαντασία των περισσοτέρων μας κάλπαζε στην έρημο Σαχάρα. Κάπου εκεί, ίσως σε κάποια όαση, είχαμε «στήσει» με το μυαλό μας την περιβόητη σκηνή στην οποία ο Καντάφι θα υποδεχόταν ντυμένος βεδουίνος, κάτω από τον καυτό ήλιο και την πνιγηρή σκόνη, τον Ελληνα πρόεδρο. «Ολα τα λεφτά», τουλάχιστον για μας τους δημοσιογράφους, ήταν η συνάντηση στην τέντα των δύο παλαιών γνώριμων.
Με το που τροχοδρόμησε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο Matiga της Τρίπολης, τα πάντα άρχισαν να κινούνται σ’ ένα πέπλο αγωνίας και μυστηρίου για το πότε και πού θα δεχθεί τον κ. Παπούλια. Η ώρα μηδέν για την αποστολή (13.00 της ίδιας μέρας) που το επίσημο πρόγραμμα προέβλεπε «αναχώρηση του κ. προέδρου για κατοικία Μουαμάρ Καντάφι -υποδοχή αντιπροσωπείας σε ειδική σκηνή» παρήλθε, αλλά ο κ. Παπούλιας και οι συμμετέχοντες στην αποστολή παραμείναμε καθηλωμένοι στο πολυτελές ξενοδοχείο Corinthia. Κατά διαστήματα, μας ειδοποιούσαν να ετοιμαστούμε προς αναχώρηση, αλλά μετά από λίγο ερχόταν η εντολή «άκυρο». Ηταν ένα καψόνι του ιδιόρρυθμου ηγέτη προς τον υψηλό προσκεκλημένο του;
Τα ίδια, έλεγαν διπλωμάτες μας στη Λιβύη, «έπαθαν» και οι Αθνάρ, Μπλερ, Σρέντερ, Σιράκ και Μπερλουσκόνι, που είχαν σπεύσει, εγκαίρως αυτοί, για να ζητήσουν μερίδιο από τον μαύρο χρυσό της λιβυκής ερήμου. Ο Μουαμάρ Καντάφι, αν και είχε πάψει προ πολλού να αποτελεί το «μαύρο πρόβατο» της Δύσης, εξακολουθούσε να κρύβεται και να λαμβάνει απίστευτα μέτρα προφύλαξης.
Ο φόβος πως κάποιοι μπορεί να τον δολοφονήσουν τον είχε κατακυριεύσει από τις κατά καιρούς απόπειρες φυσικής εξόντωσής του και ειδικά εκείνη στις 13 Απριλίου του 1986, όταν αμερικανικά αεροσκάφη βομβάρδισαν μία από τις κατοικίες του στην Τρίπολη ως αντίποινα για την απαγόρευση εκ μέρους της Λιβύης της διεθνούς ναυσιπλοΐας στον κόλπο της Σύρτης.
Ο ίδιος τη γλίτωσε μεν την τελευταία στιγμή -σκοτώθηκαν πολλοί φρουροί του και μία από τις δύο κόρες του-, αλλά έκτοτε άρχισε να μετακινείται διαρκώς και έχασε την εμπιστοσύνη του προς τους πάντες, αφού σ’ εκείνη την επίθεση οι Αμερικανοί τον εντόπισαν παρακολουθώντας την τηλεφωνική συνομιλία που είχε μαζί του ο βασιλιάς Χασάν του Μαρόκου!
Κατά τις οχτώ το βράδυ και ενώ το πρόγραμμα της επίσκεψης είχε γίνει άνω κάτω και τα νεύρα όλων είχαν «τεντωθεί», ειδοποιηθήκαμε, επιτέλους, στο ξενοδοχείο ότι ο Καντάφι περίμενε την αποστολή στην τέντα του και έπρεπε να αναχωρήσουμε αμέσως. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Ολοι ανυπομονούσαμε να αντικρίσουμε από κοντά τον κατ’ άλλους συνταγματάρχη-μύθο και άλλους «γραφικό δικτάτορα».
Μετά μια εξαντλητική νυχτερινή περιπλάνηση στους δρόμους της Τρίπολης, η συνοδεία έφτασε σε ένα τεράστιο στρατόπεδο στη συνοικία Μπα Μπα Ζιζία, όπου ο Μουαμάρ Καντάφι είχε εγκαταστήσει την περιβόητη τέντα ή τουλάχιστον μία εξ αυτών.
Πάνοπλοι στρατιώτες με στολές παραλλαγής και οπλισμένα καλάσνικοφ -οι διάσημες αστυνομικίνες, με τις φόρμες παραλλαγής και τα αυτόματα, εμφανίστηκαν αργότερα στο γλέντι με πιστόλια και επίσημες στολές- φρουρούσαν την είσοδο και άλλοι ήταν ακροβολισμένοι σε επίκαιρα σημεία, ενώ στις μάντρες του στρατοπέδου κρέμονταν χοντρά και ακανθώδη συρματοπλέγματα.
Επτά μπλόκα
Χρειάστηκε να διασχίσουμε επτά μπλόκα για να φτάσουμε στην τέντα, όπου θα γινόταν η συνάντηση, και οι φρουροί αφαίρεσαν από όλους μας μόνο τα κινητά τηλέφωνα. Ο λόγος; Να μην εντοπιστεί ο Καντάφι μέσω δορυφόρων, όπως έγινε με τον βασιλιά Χασάν!
Προς μεγάλη μας απογοήτευση, ούτε σκηνή από καραβόπανο ή δέρμα καμήλας αντικρίσαμε ούτε στην έρημο βρεθήκαμε. Η μυθική «τέντα» δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα τεράστιο ξύλινο θολωτό κατασκεύασμα, αποθέωση αρχιτεκτονικής κακογουστιάς, στον προθάλαμο της οποίας ο Καντάφι, φορώντας μια καφετιά κελεμπία, σχεδιασμένη από τον οίκο Αρμάνι, υποδέχθηκε τον υψηλό προσκεκλημένο του.
Αμίλητος, με απλανές βλέμμα και ανέκφραστο πρόσωπο, όσο παρακολουθούσε τη βεδουίνικη φολκλορική εκδήλωση στην κυρίως αίθουσα της τέντας, έδινε την εντύπωση ότι μόλις είχε μετακομίσει από το μουσείο της μαντάμ Τισό. Την επομένη, στο αρχαιολογικό μουσείο της Τρίπολης, είδαμε ανάμεσα στα εκθέματα του αρχαιοελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, σε περίοπτη θέση, και τον «σκαραβαίο» που οδηγούσε το 1969 όταν έκανε την «επανάσταση».