Πουθενά αλλού δεν είναι τόσο εμφανής η ισχύς του βουδισμού όσο στον ναό Τζοχάνγκ, που ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα από τον βασιλιά Σόνγκστεν Γκάμπο. Αν η Ποτάλα έχει μετατραπεί κυρίως σε μουσείο, στο Τζοχάνγκ η αποπνικτική ατμόσφαιρα θυμίζει το Ονομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Εκο.
Μοναχοί ντυμένοι με τις χαρακτηριστικές μπορντό στολές τους και τα ξυρισμένα κεφάλια φροντίζουν να κρατούν αναμμένα τα καντήλια ανανεώνοντας το τυρί, που παίζει τον ρόλο κεριού. Εκατοντάδες πιστοί περιμένουν ώρες ολόκληρες για να πλησιάσουν το χρυσό άγαλμα του Βούδα στο εσωτερικό του ναού. Φέρνουν μαζί τους προσφορές, φρούτα και άλλα καλούδια, αλλά και χαρτονομίσματα. Αφήνουν ένα γιουάν σε κάθε αναπαράσταση του Βούδα, συμβολικό το ποσό για έναν πληθυσμό του οποίου το μέσο εισόδημα δεν ξεπερνά τα 1.700 RMB (180 ευρώ) τον μήνα, το ένα τρίτο περίπου του εθνικού μέσου όρου. Εξω από τον ναό, πιστοί επαναλαμβάνουν το τελετουργικό του προσκυνήματος επί ώρες, κοιτούν τον τοίχο και πέφτουν κάτω, ξαπλώνουν, ξανασηκώνονται, απερίσπαστοι από την πλανεύτρα βοή της υπαίθριας αγοράς Μπαρκόρ της Λάσα.
Ο ναός Τζοχάνγκ και η Ποτάλα έχουν ανακηρυχθεί από την UNESCO προστατευόμενα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Οι κάτοικοι της Λάσα όμως θεωρούν πως «αν δεν πας στον ναό του Τζοχάνγκ, είναι σαν να μην έχεις έρθει στη Λάσα».
Η Λάσα μπορεί να είναι το θρησκευτικό κέντρο του βουδισμού, στη γειτονική θιβετιανή επαρχία του Νιγκτσί όμως αυτό που κυριαρχεί δεν είναι η θρησκεία ή ο πολιτισμός αλλά η φύση. «Ελβετία της Ασίας» αποκαλούν την περιοχή του παρθένου δάσους του Λουλάνγκ. Πράγματι αν αράξεις στα γρασίδια της περιοχής, δεν θα σε εξέπληττε αν κουτρουβαλούσε την πλαγιά η Τζούλι Αντριους και έπιανε ένα σκοπό από τη Μελωδία της Ευτυχίας. Αντ’ αυτής δεκάδες μαύρα γουρουνάκια και γιακ σεργιανάνε ξεδιάντροπα, ανάμεσα σε περιπετειώδεις περιηγητές και ηλεκτρικά αυτοκίνητα για γκολφ. Ο τουρισμός εδώ είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος, το εισόδημα σαφώς υψηλότερο. Αν κοιτάξεις κάτω από τις παραδοσιακές θιβετιανές στολές των κοριτσιών της χορευτικής ομάδας, διακρίνεις ακριβά αθλητικά παπούτσια.
Για τους τουρίστες
Οι παρακείμενοι ξενώνες, μετασκευασμένα αγροτόσπιτα της περιοχής με δορυφορικά πιάτα, που ξεφυτρώνουν ανάμεσα σε κατακίτρινα λιβάδια από λουλούδια σόγιας, έχουν πάρει πιστοποίηση από διεθνείς οργανισμούς τουρισμού και αστέρια. Παρ’ όλα αυτά η τουαλέτα είναι εξωτερική και η διακόσμηση στα υπνοδωμάτια είναι φωτογραφίες του Μάο. Στη Λάσα και το Λιντσί αντίθετα οι υποδομές είναι υψηλού επιπέδου. Υπολογιστής, ασύρματη σύνδεση Ιντερνετ και διεθνής κουζίνα, ακόμη και χωριάτικη σαλάτα στον μπουφέ δίπλα στα τοπικά μαύρα μανιτάρια και τη σούπα από γιακ. Στα δείπνα που πραγματοποιούνται στα σεπαρέ των ξενοδοχείων, οι Θιβετιανοί συνδαιτυμόνες δηλώνουν πολύ ευτυχισμένοι και ευχαριστούν την κεντρική κυβέρνηση. Πιθανότατα μένουν σε κάποιο από τα μεγάλα σπίτια κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου.
Ως τουρίστας μένεις ωστόσο πάντα με την απορία: Τι υπάρχει στο τέλος του χωματόδρομου, που μετά βίας διακρίνεται ανάμεσα στα βουνά από το αεροπλάνο της Air China; Υπάρχουν κι εκεί, στη μέση του πουθενά, ευτυχισμένοι Θιβετιανοί;