Αραγε, ήγγικεν το τέλος της αυτοκρατορίας Μέρντοχ στη Βρετανία; Μετά τις κατηγορίες που εκτόξευσε ο Γκόρντον Μπράουν κατά της Sun και των Sunday Times, το σκάνδαλο των υποκλοπών λαμβάνει νέες διαστάσεις και η υπόθεση φέρνει στη μνήμη την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου. H υπόθεση μεταβάλλει τον τρόπο με τον οποίο η κοινή γνώμη εκλαμβάνει την πολιτική και επιχειρηματική δύναμη ως απειλή για τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, «ξύπνησε» το κοιμισμένο Κοινοβούλιο και έφερε υπό το φως των προβολέων το πιο διεφθαρμένο επάγγελμα στη Βρετανία: το δημοσιογραφικό.
Η Τζάνετ Ντάλεϊ, συντηρητική αρθρογράφος της Sunday Telegraph, γράφει ότι «η βρετανική πολιτική δημοσιογραφία είναι μία λέσχη στην οποία ανήκουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Η οικειότητα και οι κοινές παραδοχές είναι ο πραγματικός διαφθορέας της πολιτικής ζωής. Η αυτοεπιβαλλόμενη λογοκρισία σχετικά με το τι μπορεί να ειπωθεί και τι όχι, η δειλία μπροστά σε συμφέροντα που θεωρούνται πολύ ισχυρά για να συγκρουστεί κανείς μαζί τους, αποτελούν διαρκείς κινδύνους για την πολιτική ζωή οποιασδήποτε δημοκρατίας».
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μοιράζονται απόψεις, πεποιθήσεις και κουλτούρα με αυτούς που πρέπει να κρίνουν -συνεχίζει η αρθρογράφος- χωρίς, ωστόσο, να κατονομάσει την πιο «πειστική» δύναμη: τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη της εφημερίδας και της επιχειρηματικής τάξης που εκπροσωπεί. Ο εκδότης διορίζει αρχισυντάκτες κατ’ εικόνα και ομοίωσή του και αυτοί επιβάλλουν τις απόψεις τους στο προσωπικό. Οι αρχισυντάκτες του Μέρντοχ επιμένουν ότι σκέπτονται και δρουν ανεξάρτητα και ανεπηρέαστα. Πρόκειται για ψέμα που αποκαλύπτεται από την ομοιότητα των απόψεών τους.
Οι εφημερίδες δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι στόχος τους είναι να «παπαγαλίζουν» τις ανησυχίες των πολυεκατομμυριούχων. Πρέπει να εμφανίζονται ως «φωνή του λαού». Η Sun, η Mail και η Express υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, που, τελικά, ταυτίζονται με αυτά των ιδιοκτητών.
Βασικός στόχος της δημοσιογραφίας είναι η άσκηση κριτικής στην εξουσία. Σήμερα αρθρογράφοι και μπλόγκερ επιβάλλουν τη δύναμη των επιχειρήσεων, καταγγέλλοντας όποιον ασκεί κριτική στα συμφέροντά τους, ποδοπατώντας τις νέες ιδέες, κακοποιώντας τους αδύναμους. Οι βαρώνοι του Τύπου επιτρέπουν -ενίοτε- στις κυβερνήσεις να προωθούν τα συμφέροντα των φτωχών, εφόσον δεν αντιβαίνουν στα συμφέροντα των πλουσίων.
Πρέπει, πλέον, να κινητοποιηθούν οι αναγνώστες απαιτώντας από τους δημοσιογράφους να δίνουν λόγο και σε αυτούς, όχι μόνο στους εργοδότες. Ισως οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να έχουν κάτι σαν τον Ορκο του Ιπποκράτη, με τον οποίο θα δεσμεύονται ότι θα αποκαλύπτουν τα παιχνίδια και συμφέροντα της εξουσίας, ότι θα είναι «καχύποπτοι» με τους πλούσιους και ισχυρούς, ότι δεν θα κάνουν χάρες σε πολιτικούς ή εταιρείες αποφεύγοντας να ελέγξουν όποιο ζήτημα τους αφορά ή διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα ώστε να τους εξυπηρετούν. Πρέπει να δεσμεύονται ότι θα αντισταθούν στα συμφέροντα των εταιρειών για τις οποίες εργάζονται.
Θα πρέπει, τέλος, να αναγνωρίζουν και να κατανοούν τη δύναμή τους και από πού πηγάζει. Θα πρέπει να ασκούν αυτοκριτική και, όποτε διαπιστώνουν ότι έκαναν λάθος, να το παραδέχονται.