Μετά την έξωση των Μπεν Αλι και Μουμπάρακ, αρκετοί εκτιμούσαν ότι δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα του Αχμεντινετζάντ. Ο Ιρανός πρόεδρος, ο οποίος κατηγορήθηκε για νοθεία στις εκλογές του 2009, κλονίστηκε από τις κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης και διασώθηκε μόνο χάρη στην υποστήριξη του Αγιατολάχ Χαμενεΐ, εμφανιζόταν ιδιαίτερα ευάλωτος στον ιό της αραβικής εξέγερσης.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν, ωστόσο, διαφορετικά. Ο αραβικός ιός δεν μεταδόθηκε στο περσικό έθνος και το «πράσινο» κίνημα περιορίστηκε σε μικρής κλίμακας διαμαρτυρίες, καθώς το μετεπαναστατικό ισλαμικό καθεστώς φαίνεται να διατηρεί μια λαϊκή βάση, πολύ ισχυρότερη από εκείνη των γερασμένων, αραβικών απολυταρχιών. Να όμως που ο Αχμεντινετζάντ βλέπει και πάλι την πύλη της εξόδου, αυτή τη φορά από το ίδιο ιερατείο που τον διέσωσε!
Επί τρεις μήνες, Αχμεντινετζάντ και Χαμενεΐ βρίσκονταν σε τροχιά σύγκρουσης, πρωτοφανούς έντασης. Η αφορμή δόθηκε από τις διαφωνίες για τον διορισμό υπουργών και η αντιπαράθεση πήρε τέτοια οξύτητα, ώστε ο πρόεδρος της χώρας… απείχε επί ένα δεκαήμερο των καθηκόντων του! Φαίνεται ότι ο Χαμενεΐ σκέφτηκε πολύ σοβαρά να τον καθαιρέσει, αλλά τελικά τον άφησε να ολοκληρώσει τη θητεία του, αποψιλώνοντάς τον όμως από κάθε ουσιαστική εξουσία.
Ο Αχμεντινετζάντ δεν είναι ο πρώτος Ιρανός πρόεδρος που έθρεψε την αυταπάτη ότι έχει ή μπορεί να αποκτήσει και την πραγματική εξουσία, περιορίζοντας το ιερατείο. Ο πρώτος πρόεδρος μετά την ανατροπή του Σάχη, Αμπουλχασάν Μπανισάντρ, εκπαραθυρώθηκε από τον ιδρυτή της ισλαμικής δημοκρατίας, Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1981 και διέφυγε στο Παρίσι. Ο μεταρρυθμιστής ιερωμένος Μοχάμεντ Χαταμί περιορίστηκε σε διακοσμητικό ρόλο όταν προσπάθησε να δρασκελίσει τις κόκκινες γραμμές του ιερατείου.
Το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι, όσο κι αν στη Δύση ο Αχμεντινετζάντ φιγουράρει ως σκληροπυρηνικός φονταμενταλιστής, η πέριξ του Χαμενεΐ ισλαμική ηγεσία τον εμφανίζει ως… αιρετικό! Πράγματι, η πολιτική διαμάχη για τον ρόλο του ιερατείου και της πολιτικής εξουσίας έχει αποκτήσει και θεολογική διάσταση, καθώς οι οπαδοί του Αχμεντινετζάντ αμφισβητούν τον ρόλο του «Οδηγητή», δηλαδή του Χαμενεΐ. Σχεδόν ολόκληρο το ιερατείο της πόλης Κομ (κάτι σαν Βατικανό των Σιιτών), ακόμη και ο μέχρι χθες μέντορας του Αχμεντινετζάντ έχουν τώρα στραφεί εναντίον του.