Επιστημονικές έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το ανώτερο όριο ταχύτητας, με το οποίο μπορούν να κινηθούν τα φωτόνια στο κενό, είναι αυτό του φωτός. Ως εκ τούτου, η κοινότητα των φυσικών φαίνεται να οδηγείται στο συμπέρασμα ότι τα ταξίδια μέσα στον χωροχρόνο, τα οποία θεωρητικά προϋποθέτουν ότι ένα αντικείμενο μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, είναι πιο δύσκολα απ’ ό,τι νομίζαμε. Ειδικότερα, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Rhysical Review Letters, φωτόνια που κινούνται στο κενό δεν μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητες μεγαλύτερες από εκείνη του φωτός. Επιβεβαιώνεται έτσι η ειδική θεωρία της σχετικότητας, του Αλβέρτου Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία ένα γεγονός δεν μπορεί να προηγείται της αιτίας του. Με άλλα λόγια, το σπάσιμο του φράγματος της ταχύτητας του φωτός θα ισοδυναμούσε με άρση της αρχής της αιτιότητας, επιτρέποντας έτσι τα ταξίδια στον χρόνο. Μολονότι η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι συγκεκριμένη (γύρω στα 300.000 χλμ. το δευτερόλεπτο), παρατηρούνται σημαντικές διαφοροποιήσεις όταν παρεμβάλλονται άλλα υλικά. Οι διαφοροποιήσεις αυτές εξηγούν ένα ευρύ φάσμα φαινομένων, από το γιατί, για παράδειγμα, ένα καλαμάκι φαίνεται να λυγίζει όταν είναι τοποθετημένο μέσα σε ένα ποτήρι νερό, μέχρι πειράματα με νέφη αερίων σε θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν, κατά τη διάρκεια των οποίων η ταχύτητα του φωτός τρόπον τινά «ελέγχεται». Σε κάποια από αυτά τα πειράματα τα φωτόνια κινήθηκαν ταχύτερα από το φως, όμως δεν συνέβη το ίδιο και σε πείραμα μέσα στο κενό. Παρ’ όλα αυτά, το ταξίδι στον χρόνο μπορεί να είναι εφικτό με άλλα μέσα, όπως διαφαίνεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας.
Δύσκολα, αλλά όχι απίθανα, τα ταξίδια στον χρόνο
1' 16" χρόνος ανάγνωσης
