ΠΑΡΙΣΙ. Ολα είχαν να κάνουν με το Ρίο και τριαντάφυλλα, πέταλα και κομφετί, κλόουν και φορέματα όταν ο Κριστιάν Ντιόρ άνοιξε τη σεζόν της κουτίρ, εδώ, στις 4 Ιουλίου.
Αλλά το σιφόν, τα σορμπέ χρώματα και η μουσική υπόκρουση -ή η φανταστική δουλειά στα στούντιο του Ντιόρ- δεν μπορούσαν να κρύψουν ένα θεμελιώδες γεγονός: ότι παρά τις καταγγελίες ότι ο Τζον Γκαλιάνο ήταν «φτιαγμένος» με ποτά, εκτός εαυτού με χάπια, ή έβγαζε μεγαλοστομίες στη διάρκεια της θητείας του στον Ντιόρ, ο σχεδιαστής έφερε στον οίκο μια φινέτσα και μια εξαιρετική ελαφρότητα, που μετά την αποχώρησή του την άνοιξη, έχουν σκορπιστεί σαν κομφετί στον άνεμο.
Αυτό το σόου καρναβάλι έδωσε την αίσθηση ότι μια ομάδα από ανθρώπους που λατρεύουν τα πάρτι έκαναν μια παράξενη απόπειρα να αναβιώσουν παλιές εξτραβαγκάντσες Ντιόρ. Το θέμα με τα τριαντάφυλλα είχε λογική, ακόμη και για μια φθινοπωρινή συλλογή, και ενισχύθηκε από την αναφορά στον παλιότερο σχεδιαστή του Ντιόρ, Μαρκ Μποάν και τα εξαιρετικά κοσμήματα που εκτίθεντο στη μια πλευρά του κήπου στην τέντα της επίδειξης.
Κι όμως ήταν απίθανο να μη θυμηθείς τα γόνιμα λουλούδια του Ιουλίου 2010: τα άνθη του κ. Γκαλιάνο ήταν μια έκρηξη από τουλίπες, τα φορέματα των γυναικών-λουλουδιών του τυλιγμένα με ζωηρόχρωμο σελοφάν.
Η φαντασίωση είναι ένα ντελικάτο και προσωπικό όραμα. Το τεράστιο λάθος που έγινε εδώ από τον Μπιλ Γκέιτεν, 51 χρόνων, ο οποίος συντόνισε την ομάδα Ντιόρ για να δημιουργήσει αυτή την κολεξιόν, ήταν ότι δεν έπαιξε με τις δικές του δυνάμεις -ως εξαιρετικά έμπειρος ράφτης- που απέκτησε ύστερα από 23 χρόνια συνεργασίας με τον κ. Γκαλιάνο.
Αν και θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις τεχνικές προκειμένου να μετατρέψει μια φούστα σε αισθησιακό έκθεμα από πέταλα υψηλής ραπτικής θυμίζοντας έργο της Τζόρτζια Ο’Κιφ, το σώμα δεν βρέθηκε ποτέ στ’ αλήθεια στην κεντρική σκηνή σε αυτήν την ανθισμένη πανδαισία.
Επιπλέον έμπνευση ήρθε από τη μοντέρνα αρχιτεκτονική και τη σχεδιαστική δουλειά του Φρανκ Γκέρι και του Ζαν-Μισέλ Φρανκ. Αλλά η τεχνοτροπία έμοιαζε να ακυρώνεται όταν φορέματα που έμοιαζαν σα να είχαν αντλήσει την έμπνευσή τους από όξινο δάσος της Βραζιλίας (ή ίσως τα τροπικά εμπριμέ από την περσινή συλλογή πρετ-α-πορτέ της Πράντα) ξεδιπλώνονταν σαν φτερά πεταλούδας στην πασαρέλα, σαν παρωδία σόου του 1975.
Υπήρχαν σίγουρα κομμάτια που άρεσαν, και το σκηνικό στο Μουσείο Ροντέν ήταν καλλιτεχνικό και αριστοκρατικό. Αλλά αυτή η συλλογή Ντιόρ έμοιαζε όλο και πιο περίεργη στο πλαίσιο των γάμων -του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, και του γάμου του σούπερ μοντέλου Κέιτ Μος- τους οποίους πολλοί άνθρωποι από την πρώτη σειρά είχαν τιμήσει ένα Σαββατοκύριακο πριν.
Η φίνα συλλογή κοσμημάτων έσωσε τη μέρα για τον Ντιόρ, καθώς η σχεδιάστρια Βικτουάρ ντε Καστεγιάν κατάφερε να αναμείξει το δράμα, το γκλάμουρ και τη φαντασία. Με μοναδικές πέτρες και αέρινες συνταγές, με λίθους που έλαμπαν στα σκηνικά σαν τρισδιάστατες εικόνες, η κολεξιόν έμοιαζε πολυτελής. Εμπνευσμένη από το επικό «Bal des Roses» και τις εκδηλώσεις που άνθιζαν στη δεκαετία του ’50 μετά τον πόλεμο, αυτά τα κομμάτια ήταν τόσο «υψηλά» όσο και η καλύτερη κουτίρ.
«Φαντάστηκα φορτωμένα κοσμήματα εκεί όπου πέτρες είναι δεμένες με άλλες πέτρες για να ζωντανέψουν εικόνες από τα πιο πολυτελή κεντημένα υφάσματα», είπε η κ. ντε Καστεγιάν. Το ρομαντικό μοτίβο του τριαντάφυλλου, ενσωματωμένο σε δαχτυλίδια και κολιέ, ενίσχυσε το πνεύμα του ρομαντισμού του Κριστιάν Ντιόρ.