Η Χολούντ είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Μαζί με εκατοντάδες άλλους Σύρους πρόσφυγες διέφυγε από τη συνοριακή πόλη Ταλκάλαχ στην περιοχή Γουάντι Χαλέντ του βόρειου Λιβάνου, μετά την έναρξη της καταστολής των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Συρία. Το Αριντά, ένα χωριό του Λιβάνου όπου τώρα έχει εγκατασταθεί, απέχει μόλις λίγα βήματα από τα συριακά σύνορα. Μπορεί κανείς να δει τις συριακές σημαίες να κυματίζουν και τους Σύρους στρατιώτες να περιπολούν. Η ίδια δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της όταν περιγράφει τη δραματική έξοδο των τριών μελών της οικογένειάς της μαζί με πλήθος άλλων από την πατρίδα. «Εριχναν ασταμάτητα. Μερικοί δεν τα κατάφεραν. Επεσαν νεκροί στον δρόμο…». Πρόσφυγες σαν την Χολούντ διηγούνται τώρα τρομακτικές ιστορίες για βιασμούς, φόνους, καταστροφή και απόγνωση, καθώς η Συρία, λίγο πιο μακριά τους, συνεχίζει να φλέγεται. «Μη δείξετε το πρόσωπό μου, θα καταλάβουν ότι είμαι εγώ», ζήτησε η Χολούντ από τη δημιοσιογραφική ομάδα του BBC. «Μας παρακολουθούν. Εχουν το όνομά μου στη λίστα των καταζητούμενων διαδηλωτών»…
«Οταν είδαμε τι έγινε στην Ντεράα, την Μπανιάς και την Ταλμπισέχ, αποφασίσαμε να διαδηλώσουμε κι εμείς. Γιατί όχι εμείς; Επρεπε να βγούμε στους δρόμους. Και το κάναμε. Και ζητήσαμε την πτώση του καθεστώτος». Τον περασμένο μήνα, όταν οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν τελικά στην Ταλκάλαχ, η Χολούντ, ο σύζυγός της και ο μικρότερος γιος τους έφυγαν. Οι μεγάλοι γιοι έμειναν για να πολεμήσουν. «Θα ήταν ψέματα αν σας έλεγα ότι δεν τους ήθελα εδώ μαζί μου. Αλλά πρέπει να κάνουμε θυσίες για να κατακτήσουμε τη νίκη». «Εφυγα από την Ταλκάλαχ για να σώσω την τιμή μου. Οταν μιλήσαμε με συγγενείς στην Μπανιάς, τη Χομς και την Ταλμπισέχ, μας είπαν φριχτές ιστορίες. Για γυναίκες που βιάστηκαν. Πάρα πολλές».
Εξίσου συγκλονιστική είναι και η μαρτυρία ενός άλλου πρόσφυγα, στρατιώτη ο οποίος πέρασε στο πλευρό των διαδηλωτών: «Μας έδωσαν εντολή να επιτεθούμε σε άοπλους πολίτες», δήλωσε ο Κοταΐμπα αλ Ακάρι. «Πυροβολούσαμε στην τύχη εναντίον ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ γυναικών, παιδιών, οπλισμένων ή αμάχων. Πολλοί, πάρα πολλοί σκοτώθηκαν. Πολλοί αθώοι άμαχοι»… «Ο διοικητής μας φώναζε. Εχουμε τόσα πυρομαχικά! Κανείς δεν θα σας ρωτήσει πού πήγαν. Ρίξτε!»… «Εριχνα στον αέρα ή σε άδεια κτίρια, επειδή ήξερα ότι εάν δεν το έκανα θα σκότωναν κι εμένα». Ο στρατιώτης είναι τώρα πρόσφυγας στον Λίβανο και έχει ενταχθεί σε ομάδα Σύρων ακτιβιστών.
Στην εκστρατεία τους συμμετέχει και ο Ιμπν Ταλκάλαχ, νέος καταστηματάρχης, ο οποίος βγήκε πρόσφατα από τη φυλακή. «Να με λέτε Ιμπν Ταλκάλαχ», δήλωσε στο BBC. «Σημαίνει γιος της Ταλκάλαχ».
Καθημερινά βασανιστήρια
«Οταν ξεσηκώθηκε ο λαός της Ντεράα, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα. Επρεπε να κάνουμε κάτι. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Ο κόσμος φοβόταν. Ο στρατός ήρθε και άρχισε να πυροβολεί τους πάντες, αφήνοντας πίσω του πτώματα και κατεστραμμένα σπίτια. Συνέλαβαν πολίτες που είχαν διαδηλώσει και ήρθαν να πάρουν και μένα. Στο σπίτι ήμασταν εγώ και ο αδελφός μου. Από τη στιγμή που έφθασαν δεν σταμάτησαν να μας χτυπούν. Εδεσαν τα χέρια μας στην πλάτη, μας γονάτισαν και μας βομβάρδισαν με προσβολές». Ο Ιμπν Ταλκάλαχ έμεινε στη φυλακή για 20 μέρες. Υφίστατο ξυλοδαρμό και βασανισμό σε καθημερινή βάση. Το σώμα του φέρει εμφανή τα σημάδια. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στη διάρκεια μιας ανάκρισης, που ήρθε ο ανακριτής να μου πει. «Ακου να δεις αγοράκι μου. Είναι ο Μπασάρ αλ Ασαντ ή κανένας άλλος. Δεν θα παραδώσουμε ποτέ τη Συρία σε σας».