Οταν επί τρεις ημέρες νεολαίοι συγκρούονται με την αστυνομία και επιτίθενται σε επιχειρήσεις, είναι σαφές ότι η Βρετανία, και ειδικότερα το Λονδίνο, βιώνει την πιο σοβαρή και πιο καταστροφική αστική βία από τις ταραχές στο Μπρίξτον και το Τόξτεθ το 1981. Τριάντα χρόνια μετά, ο απόηχος εκείνων των τραυματικών γεγονότων παραμένει ισχυρός: ταραχές σε κάποιες από τις ίδιες περιοχές, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και στους ίδιους δρόμους. Ταραχές, κατά τις οποίες επαναλαμβάνονται τα ίδια συμβάντα -περιλαμβανομένης της λεηλασίας καταστημάτων- και καταλήγουν στις ίδιες δημόσιες και πολιτικές δηλώσεις. Εντούτοις, κάποια πράγματα είναι διαφορετικά.
Ενα από αυτά, που συζητήθηκε πολύ τις τελευταίες 24 ώρες, είναι ο ρόλος της τεχνολογίας. Οπως το 1981 γινόταν -αβάσιμα, από ό,τι αποδείχθηκε- πολύς λόγος για μυστικούς διοργανωτές, έτσι και τώρα λέγεται ότι η διοργάνωση και ο συντονισμός των επεισοδίων γίνονται μέσω των κοινωνικών δικτύων. Αλλά είναι επικίνδυνο να μείνουμε απλώς σε αυτό. Οι ταραχές δεν πρέπει να παραβλέπονται, πολύ περισσότερο να ωραιοποιούνται. Ωστόσο φαίνεται ότι εκφράζουν κάτι περισσότερο από μια συνωμοσία. Η εμπειρία διδάσκει ότι οι ταραχές έχουν κάποια εξήγηση, ακόμη κι όταν είναι αναμφίβολα λάθος, όπως συμβαίνει σήμερα.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο 1981 και το 2011. Πριν από 30 χρόνια, η επιτροπή διερεύνησης των επεισοδίων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ταραχές στο Μπρίξτον «ήταν έκρηξη θυμού και δυσφορίας των νέων μαύρων κατά της αστυνομίας». Θα αποτελούσε απερισκεψία να ισχυριστεί κανείς ότι οι πρόσφατες ταραχές δεν έχουν σχέση με την κακή αστυνόμευση, παρότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Παρ’ όλα αυτά, οι ταραχές του 2011 όπως εκείνες του 1981 πρέπει να κατανοηθούν για να μπορέσουν να ξεπεραστούν. Τα επεισόδια είναι το προϊόν της ζωής, που οι ταραξίες επιλέγουν ή αισθάνονται αναγκασμένοι να ζήσουν. Η απόδοσή τους σε άνομους, συνωμοσίες ή κυβερνητικές περικοπές είναι πολύ περιοριστική για τόσο περίπλοκα ζητήματα. Τόσο η συνωμοσία όσο και η στέρηση είναι μέρη της περίπλοκης κατάστασης, όπως και η προσφυγή στη βία και η οργή κατά του αποκλεισμού.