«Αραγε η επιλογή ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς στις ΗΠΑ δεν είναι όμοια με αυτή ανάμεσα στο Καλό και το Κακό;» με ρώτησε κάποιος στο Twitter κατά τη διάρκεια των συζητήσεων μεταξύ των υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην Αϊόβα. Ασφαλώς, αυτή η τόσο περιοριστική οπτική απλώς υποδεικνύει τη δυσλειτουργική πόλωση της αμερικανικής πολιτικής ζωής, με τους Ρεπουμπλικανούς να συγκεντρώνονται σε μια τόσο ακραία δεξιά θέση, που ακόμα και ο αγαπητός τους Ρόναλντ Ρέιγκαν θα πάθαινε νευρόσπασμο στον αυχένα.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η ερώτηση ήλθε λίγα λεπτά αφότου ο ηθικώς απεχθής Ρικ Σαντόρουμ είχε εκφράσει την άποψη ότι δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα έκτρωσης ούτε τα θύματα βιασμού ή αιμομιξίας, καθώς κάτι τέτοιο θα έκανε το κυοφορούμενο έμβρυο «θύμα» για άλλη μία, δεύτερη, φορά. Ο ομιλητής κατέβαλε, μάλιστα, τέτοια προσπάθεια να διατηρήσει τη σοβαροφανή του έκφραση, που δεν του απέμεινε διανοητική ικανότητα να σκεφτεί ότι η συνέχιση μιας τέτοιας εγκυμοσύνης πιθανώς θα έκανε για δεύτερη φορά θύμα τη γυναίκα που θα κακοποιηθεί σεξουαλικώς.
Αυτό το διανοητικό κενό δεν είναι το μόνο που μπορεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και τις θέσεις του τις τελευταίες ημέρες. Δύο έργα, το «1984» και η ταινία «Μια υπέροχη ζωή», που γεννήθηκαν πριν από 60 χρόνια, πιθανώς να το πετυχαίνουν με μεγαλύτερη επιτυχία.
Παρότι το «1984» γράφτηκε από έναν «φοβερό Ευρωπαίο σοσιαλιστή» μοιάζει να αποτελεί «οδηγό» των Ρεπουμπλικανών διεκδικητών του χρίσματος. Πέρα από την εμμονή που έχουν κάποιοι εξ αυτών με την ερωτική πράξη -στη συζήτηση στην Αϊόβα, ο Σαντόρουμ ανέλυσε τη θεωρία του, σύμφωνα με την οποία ο γάμος ομοφυλοφίλων είναι παρόμοιος με την πολυγαμία (προφανώς, αποφασίζοντας ότι ήταν κάπως υπερβολικό να ισχυριστεί ότι η ομοφυλοφιλία είναι περίπου ίδια με την κτηνοβασία) – κάτι που θα εντυπωσίαζε ακόμα και τη «Λέγκα κατά του σεξ» του 1984, απέδειξε ότι εφαρμόζει θαυμάσια την κατά Οργουελ «διπλή σκέψη», πιστεύοντας σε δύο αντιφατικές έννοιες, αμφότερες τις οποίες δέχεται, ενώ ψεύδεται ασύστολα, πιστεύοντας ως αληθή τα ψεύδη και ταυτόχρονα λησμονώντας όποιο πραγματικό γεγονός τού φαίνεται ασύμφορο.
Η διπλή σκέψη δεν είναι ταυτόσημη εννοιολογικά με το ψεύδεσθαι, που στον κυνικό κόσμο που ζούμε, περιμένουμε από τους πολιτικούς. Η διπλή σκέψη σημαίνει ότι κοιτάζουμε την αλήθεια και βλέπουμε έναν αντικατοπτρισμό του επιθυμητού εαυτού μας.
Η Μπάκμαν για τις σχέσεις έχει επανειλημμένως δηλώσει ότι «οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στον σύζυγο» και όπως γράφει αυτή την εβδομάδα η Σάρα Πέιλιν στο «Salon» η άποψη της γυναίκας «ως πειθήνιου βοηθού, σκεύους δημιουργίας παιδιών και μαχητή υπέρ πίστεως» βρίσκεται στο κέντρο της πίστης πολλών ακραίων χριστιανών. Οταν ερωτήθηκε η Μπάκμαν σχετικώς στην Αϊόβα, απάντησε ότι η γυναίκα δεν πρέπει να υποτάσσεται, αλλά να σέβεται. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για αντιφατικές έννοιες.
Πιθανώς η πιο σαφής χρήση της «διπλής σκέψης» είναι ο ισχυρισμός του Μιτ Ρόμνεϊ ότι «οι επιχειρήσεις είναι άνθρωποι, φίλε μου». Ισχυρισμός οργουελικός, αλλά και ταυτόχρονα βγαλμένος από το «Μια υπέροχη ζωή».
Γενικά η οργουελική διπλή σκέψη είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του μακαρθισμού που έχει υιοθετήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπου η ομοερωτοφοβία, η τυφλή αντίθεση στις αμβλώσεις και η άρνηση αποδοχής της φορολόγησης των πλουσίων αποτελούν προϋποθέσεις προκειμένου να μη θεωρηθείς «Ρεπουμπλικανός μόνον κατ’ όνομα». Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη διπλής σκέψης από την όψη της ηθικής ανωτερότητας στο πρόσωπο ενός υποψηφίου τη στιγμή που περιγράφει τις απολύτως ανήθικες πεποιθήσεις του, που στοχεύουν απλώς στο να προκαλέσουν δυστυχία, όπως, παραδείγματος χάρη, οι «αψεγάδιαστες» ομοερωτοφοβικές πολιτικές της Μπάκμαν. Είναι αυτό το Απόλυτο Κακό; Είναι δυστοπία.