Βερσαλλιες, Γαλλια. Ποιος θα σκεφτόταν ότι οι σύγχρονοι σχεδιαστές θα ένιωθαν σαν στο σπίτι τους ανάμεσα στις επιχρυσωμένες λεπτομέρειες, στους πίνακες και στα σιντριβάνια στις Βερσαλλίες;
Αυτό ταιριάζει, όχι μόνο στον κόσμο της μόδας που γιόρταζε το κλείσιμο της εβδομάδας κουτύρ τον Ιούλιο στο Παρίσι, αλλά επίσης και στα φορέματα και στα παλτό, στα ανθισμένα εμπριμέ και στα μπουστάκια στην έκθεση, όλα εμπνευσμένα από στυλ του 18ου αιώνα.
Η Βίβιεν Γουέστγουντ, η κάποτε βασίλισσα του πανκ, είχε όμορφη παρουσίαση στα διαδοχικά δωμάτια στο Grand Trianon. Τα φορέματα της Βρετανίδας σχεδιάστριας μπερδεύτηκαν τόσο καλά με τα εντυπωσιακά έπιπλα και ρούχα 200 χρόνων, που εκτίθενται επίσης, ώστε να εξελιχθεί σε ένα παιχνίδι κουτύρ το να μαντέψεις ποια ρούχα ήταν από ποιον αιώνα.
«Μια γεύση από τον 18ο αιώνα» είναι το τελευταίο έργο από τον Ολιβιέ Σαγιάρ, τον ακαδημαϊκό επιμελητή και διευθυντή του Musee Galliera, του μουσείου μόδας του Παρισιού. Ενα από τα δυνατά σημεία του κ. Σαγιάρ είναι να ξέρει πώς να κάνει τα ρούχα του χθες να μοιάζουν σχετικά στο σήμερα. Πιο ενδιαφέρουσα ακόμη είναι η ιδέα του επιμελητή ενός παιχνιδιού ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, εκεί όπου πελώρια φορέματα από τον Ντιόρ ή από τον σταρ της δεκαετίας του ’80 Τιερί Μιγκλέρ ταίριαζαν τέλεια με την απόλυτη άποψη στις Βερσαλλίες ότι τίποτα δεν πετυχαίνει σαν την υπερβολή. Στην ουσία, το όραμα του Ντιόρ στη δεκαετία του ’50, ενός λουλουδάτου φορέματος, εκτίθεται δίπλα σε ένα από τον Balmain, και μοιάζει εξίσου ταιριαστό, όσο και μια πιο άγρια δημιουργία του Τζον Γκαλιάνο.
Η επίδειξη μόδας της Βίβιεν Γουέστγουντ «Vive la Cocotte» το 1995 σημάδεψε μια μετάβαση στον τρόπο σκέψης της σχεδιάστριας από το άγριο πανκ σε ήρεμα κλασικά – αν και με μια δόση από σέξι ανατροπή. Η συλλογή, εμπνευσμένη από τους πίνακες του Φρανσουά Μπουσέ, μπερδεύεται στο φόντο με το Boudoir de l’Imperatrice (Μπουντουάρ της Αυτοκράτειρας Μαρί-Λουίζ).
Είναι δύσκολο να φανταστείς πως ο επιμελητής θα μπορούσε να στραφεί σε πρωτοποριακές επωνυμίες όπως του Γιόζι Γιαμαμότο και των Comme des Garcons ή ακόμη τον σύγχρονο Balanciaga, για το αφιέρωμά του σε μια προηγούμενη εποχή. Κι όμως το κόψιμο ενός κομματιού από τον κ. Γιαμαμότο και η δαντελένια κομψότητα της πρώιμης ματιάς του Νικολά Γκεσκιέρ για τον οίκο Balenciaga, δεν μοιάζουν «εκτός». Στην ουσία, υπενθύμισαν στο κοινό των ανθρώπων της μόδας ότι ακόμη και οικείοι σχεδιαστές έχουν απρόσμενα πρόσωπα.
Υπάρχει κάποιο μάθημα να μάθουμε για τα οικεία κομμάτια του παρελθόντος-ειδικά σε ένα τόσο μεγαλειώδες σκηνικό όπως οι Βερσαλλίες; Ετσι κι αλλιώς, η πουδραρισμένη περούκα στο στυλ του 18ου αιώνα εξαφανίστηκε με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης το 1789. Και ένα δωμάτιο που φιλοξενούσε σχέδια από τον Κριστιάν Λακρουά δίνει έμφαση στο πόσο η δυναμική ελαφρότητα λείπει από το σύγχρονο στυλ της κουτύρ. Αλλά στη μόδα, όπως στη μουσική, ο μοντερνισμός έχει να κάνει με το πάντρεμα. Και λίγο από το μεγαλείο των Βερσαλλίων ανοίγει τον δρόμο.