Ενώ η μάχη της Τρίπολης συνεχιζόταν για δεύτερη κατά σειρά ημέρα, με επίκεντρο το τεράστιο στρατιωτικό συγκρότημα του Καντάφι, Μπαμπ Αλ Αζίζια, όχι λιγότερο ομιχλώδης διαγραφόταν η κατάσταση στο πολιτικό επίπεδο. Κοινή είναι η αίσθηση ότι η απομάκρυνση του μακροβιότερου Αραβα ηγέτη θα αφήσει πίσω της ένα επικίνδυνο κενό εξουσίας, το οποίο θα δυσκολευθεί πάρα πολύ να καλύψει η σπαρασσόμενη από φυλετικές και πολιτικές έριδες αντιπολίτευση.
Θεωρητικά, κυβέρνηση εν αναμονή αποτελεί το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο (NTC) των εξεγερμένων. Δημιουργημένο στο προπύργιο της εξέγερσης, τη Βεγγάζη, αναγνωρίζεται ως «μοναδικός νόμιμος εκπρόσωπος του λιβυκού λαού» από 34 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, των ισχυρότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Αραβικού Συνδέσμου και της Τουρκίας. Ωστόσο, η ισχύς του NTC στο εσωτερικό της χώρας δεν είναι ανάλογη των συμπαθειών που απολαμβάνει στο εξωτερικό.
Το NTC συγκροτήθηκε στις 5 Μαρτίου, τρεις εβδομάδες μετά την «επανάσταση της 17ης Φεβρουαρίου», από αντιπροσώπους που επέλεξαν οι λαϊκές επιτροπές της απελευθερωμένης, ανατολικής περιφέρειας της Κυρηναϊκής. Από την ίδρυσή του κιόλας είχε σοβαρό πρόβλημα νομιμοποίησης στις δύο άλλες περιφέρειες, την Τριπολιτάνια, με κέντρο την πρωτεύουσα Τρίπολη και τη νότια περιοχή του Φεζάν, με έδρα τη Σάμπχα, που βρίσκονταν σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του Καντάφι. Στους κόλπους του συνυπάρχουν οπαδοί του κοσμικού, δημοκρατικού κράτους με ισλαμιστές, αδιάλλακτοι αντικανταφικοί και άνθρωποι του παλιού καθεστώτος που άλλαξαν στρατόπεδο την τελευταία στιγμή. Μεταξύ αυτών, ο πρόεδρος του NTC Μουσταφά Αμπντελτζαλίλ, μέχρι πρότινος υπουργός Δικαιοσύνης του Καντάφι και ο «πρωθυπουργός» του, Μαχμούντ Τζιμπρίλ, από τον κύκλο των «μεταρρυθμιστών» του γιου του Καντάφι, Σαΐφ αλ Ισλάμ.
Οι φατριαστικές διαμάχες στους κόλπους του NTC ήρθαν με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια την 28η Ιουλίου, όταν ο στρατιωτικός αρχηγός της εξέγερσης και πρώην υπουργός Εσωτερικών του Καντάφι, στρατηγός Αμπντουλφατάχ Γιούνις δολοφονήθηκε στη Βεγγάζη από πολιτοφύλακες των ίδιων των εξεγερμένων. Η κρίση έφερε το NTC στα πρόθυρα της διάλυσης, πράγμα που ανάγκασε τον Αμπντελτζαλίλ να διαλύσει την «κυβέρνηση» και να ορίσει διάδοχο τον Γιούνις, συγγενή του από την ισχυρή φυλή των Ομπέιντι.
Η πρόσφατη προέλαση των ανταρτών στο δυτικό τμήμα της χώρας δεν απάλυνε τις αμφισβητήσεις. Το NTC εμφανίζεται να παρακολουθεί την ιστορική αναμέτρηση από το ασφαλές οχυρό της Βεγγάζης, 2.000 χιλιόμετρα μακριά από τα θέατρα των μαχών, στις οποίες καθοριστικό ρόλο παίζουν οι Βέρβεροι μαχητές από τα όρη Ναφούζα και οι αντάρτες της Ζαουίγια, της Μισράτα και της Τρίπολης. Η αξιοπιστία του NTC έπεσε στο ναδίρ με το φιάσκο περί σύλληψης του Σαΐφ, ο οποίος λίγες ώρες αργότερα εμφανίστηκε ελεύθερος και γεμάτος αυτοπεποίθηση στο ξενοδοχείο «Ρίξος», όπου φιλοξενούνται ξένοι δημοσιογράφοι.
Ο ξένος παράγοντας, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποδυνάμωση του καθεστώτος Καντάφι, γνωρίζει τις σοβαρές αδυναμίες του NTC, γι’ αυτό και πιέζει για τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης που θα εκπροσωπεί επαρκώς τη δυτική και νότια Λιβύη, με τη συμμετοχή και ανθρώπων που προέρχονται από το στρατόπεδο Καντάφι. Μεταξύ αυτών που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο περιλαμβάνονται επιφανείς παράγοντες που αυτομόλησαν στο εξωτερικό: ο πρωθυπουργός Μαχμούντι αλ Μπαγκντάντι, που βρίσκεται στην Τυνησία, ο πρώην «νούμερο δύο» του καθεστώτος και ιστορικό στέλεχος της επανάστασης του 1969, Αμπντουλσαλάμ Τζαλούντ, που διέφυγε στη Ρώμη ή και ο μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών, Μούσα Κούσα, που προτίμησε το Λονδίνο.