Η είδηση της πτώσης ενός δικτάτορα είναι πάντα καλοδεχούμενη, ιδιαίτερα όταν αυτός δεν είναι άλλος από τον συνταγματάρχη Καντάφι της Λιβύης. Μπορεί να μην υπήρξε ο χειρότερος του είδους, πλην όμως για 42 ολόκληρα χρόνια εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τον απύθμενο παρεμβατισμό της Δύσης, ο οποίος αμφιταλαντευόταν μεταξύ αναποτελεσματικών κυρώσεων και την ξαφνική επίθεση φιλίας του άλλοτε Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ για χάρη του λιβυκού πετρελαίου. Φυσικά, ακόμα πιο καλοδεχούμενη θα ήταν η είδηση της κατάρρευσης του καθεστώτος Καντάφι αποκλειστικά από τον ίδιο τον λαό της Λιβύης, δίχως την αρωγή των στρατευμάτων της Δύσης.
Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η παρέμβαση στα εσωτερικά της Λιβύης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κλασικός». Αρχικά, η Βρετανία και η Γαλλία επέβαλαν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων με πρόσχημα τη «διάσωση» της Βεγγάζης από την επέλαση των δυνάμεων του Καντάφι. Λίγες, μόλις, ημέρες αργότερα, οι δύο χώρες υποστήριζαν έμπρακτα μία από τις δύο πλευρές σε έναν εμφύλιο. Ακολούθησε ο βομβαρδισμός της Τρίπολης στο όνομα της «προστασίας του λιβυκού λαού» και πολύ σύντομα ο «στόχος» αυτός δεν μπορούσε να επιτευχθεί δίχως την ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι. Κατά τρόπο παρόμοιο, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είχαν εισβάλει στο Ιράκ -για να βρουν φυσικά τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν- και στο Αφγανιστάν -για να καταστρέψουν τις βάσεις της Αλ Κάιντα.
Σίγουρα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον πρέπει να αισθάνεται σήμερα ικανοποιημένος, καθώς ήταν από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές της στρατιωτικής επέμβασης. Είναι συνάμα και τυχερός διότι η παράνομη απόπειρα των βρετανικών μαχητικών να δολοφονήσουν τον Καντάφι και την οικογένειά του, η οποία είχε προφανώς την έγκρισή του, απέτυχε. Αν είχε πετύχει, η Δύση θα βρισκόταν και πάλι αντιμέτωπη με το κύμα οργής του μουσουλμανικού κόσμου. Κατά τα άλλα, κατάφερε να κρατήσει μυστική τη βρετανική στρατιωτική βοήθεια προς τους αντάρτες, υποστήριξε καθολικά το NTC και εύλογα πρέπει να αισθάνεται ανακουφισμένος από την έκβαση της επέμβασης. Παρά ταύτα, τα εύσημα για τον κ. Κάμερον συνοδεύονται από την ευθύνη για τη μετα-Καντάφι εποχή. Ετσι όμως, η νέα κυβέρνηση της Λιβύης θα στερηθεί τη νομιμότητα που επιδιώκει. Αυτό είναι και το κλασικό παράδειγμα του φιλελεύθερου παρεμβατισμού.
Αιτιολογούν, λοιπόν, τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας την παρέμβαση στη Λιβύη; Οχι. Ούτε, φυσικά, η επιτυχία εις βάρος του Καντάφι μπορεί να αιτιολογήσει μια επίθεση στη Συρία, στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν ή στην Αίγυπτο. Οσον αφορά τη Λιβύη, αν η χώρα μετατραπεί σε ένα πλούσιο σε πετρέλαιο κράτος-μαριονέτα της Δύσης, τότε θα εξελιχθεί σύντομα σε μαγνήτη για τις αντιδυτικές δυνάμεις, όπως ακριβώς συνέβη στο Ιράκ και στον Λίβανο.