Μπορεί η ατμόσφαιρα να ήταν πανηγυρική στη διεθνή σύνοδο των «Φίλων της Λιβύης» που οργάνωσαν στο Παρίσι οι δύο πρωτεργάτες της νατοϊκής επέμβασης, Νικολά Σαρκοζί και Ντέιβιντ Κάμερον, ωστόσο πίσω από τις γραμμές των επίσημων ανακοινώσεων μπορούσε κανείς να διακρίνει το φάντασμα του Ιράκ: Τον φόβο ότι τη στρατιωτική επιτυχία θα μπορούσε να διαδεχθεί το πολιτικό φιάσκο σε μια ακυβέρνητη χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής οι Κασσάνδρες δεν επιβεβαιώνονται: Αν και εξακολουθεί να διαφεύγει ο Καντάφι εμφανίζεται απομονωμένος και αδύναμος. Η Τρίπολη έπεσε σχεδόν αμαχητί, ενώ Σύρτη, Μπάνι Ουαλίντ, Σέμπχα, μάλλον δεν θα αντέξουν για πολύ στην πολιορκία. Η Τρίπολη δεν έζησε την κατάρρευση και τις λεηλασίες της Βαγδάτης, ενώ οι υποδομές της χώρας δεν φαίνεται να έχουν πάθει πολύ σοβαρές ζημιές.
Το μεγάλο πρόβλημα της Δύσης είναι η περιορισμένη νομιμοποίηση και οι σφοδρές αντιθέσεις στους κόλπους του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, που απειλούν ανά πάσα στιγμή να εκραγούν. Από εδώ και οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις για την αποστολή κάποιου είδους «αποστολής σταθεροποίησης» υπό το κάλυμμα των Ηνωμένων Εθνών.