Τα δισεκατομμύρια που δαπάνησε η Βρετανία για την αναμόρφωση μεγάλου μέρους του υποβαθμισμένου ανατολικού Λονδίνου θα πιάσουν σίγουρα τόπο, προσφέροντας στους κατοίκους υποδομές που ουδέποτε είχαν φανταστεί, αλλά και ευνοώντας την άνοδο της αξίας των ακινήτων στην περιοχή.
Τα προβλήματα, όμως, εντοπίζονται αλλού. Το Κέντρο Υδάτινων Σπορ μπορεί να αποτελεί πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα, αλλά το κόστος του ήταν τέτοιο (269 εκατ. στερλίνες) που αντ’ αυτού η πόλη θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει τουλάχιστον δέκα υπερσύγχρονες δημόσιες πισίνες.
Πρόσφατη μελέτη οικονομολόγων της Σχολής Σαΐντ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υπολογίζει ότι, μετά το 1960, κάθε Ολυμπιάδα υπερέβη τον αρχικό της προϋπολογισμό, με την υπέρβαση αυτή να κυμαίνεται κατά μέσον όρο στο 179%.
Οταν ο τηλεθεατής – καταναλωτής καθίσει κάτω για να παρακολουθήσει τους αγώνες, το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι η αξιόπιστη επένδυση σε αποτελεσματικές υποδομές. Ερευνα των οικονομολόγων Στεφάν Σιμάνσκι και Γιώργου Καβέτσου του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν δεν διαπιστώνει καμία σημαντική ενίσχυση της «εθνικής ευτυχίας» ως αποτέλεσμα της διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων, σε αντίθεση με τη διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, η δημοτικότητα του οποίου κάνει τους Ολυμπιακούς να μοιάζουν με σχολική επίσκεψη σε πληκτικό μουσείο.