Στη Βρετανία του 2012 δεν πάνε όλα προς το καλύτερο, αλλά η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων φιλοδοξεί να τα αλλάξει. Οπότε είναι καιρός να αποδεχθούμε το γεγονός ότι όσο απογοητευμένοι κι αν είναι ορισμένοι, οι Ολυμπιακοί θα είναι μια τεράστια λαϊκή επιτυχία – κι αυτό είναι αιτία χαράς, όχι δυσφορίας.
Ηταν η μεταφορά της ολυμπιακής φλόγας που πρώτα με έπεισε ότι οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου θα ξεπεράσουν τις μεγαλύτερες προσδοκίες των αισιόδοξων και θα αλλάξουν τους επαγγελματίες απαισιόδοξους. Θα ομολογήσω ότι πάντα έβλεπα επιτυχημένους, παρά αποτυχημένους Αγώνες. Πάντα απολάμβανα τους Ολυμπιακούς, όταν δεν έπρεπε να πληρώσω γι’ αυτούς. Αυτή τη φορά, όμως, σχεδόν ενέδωσα στα ξεσπάσματα αρθρογράφων κατά των Ολυμπιακών. Ετσι ήταν έως τη στιγμή που αποφάσισα να περπατήσω για πέντε λεπτά στον δρόμο, μια Κυριακή απόγευμα, για να παρακολουθήσω το πέρασμα της ολυμπιακής φλόγας από το σπίτι μου. Αυτό που είδα ήταν αποκάλυψη. Σπάνια έχω δει τόσο πολλούς χαρούμενους ανθρώπους στους δρόμους. Κι αισθάνθηκα πραγματικά ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια γιορτή για τη Βρετανία.
Μέχρι τη μέρα που πέρασε η φλόγα, ένιωθα ότι όλα αυτά δεν με επηρέαζαν. Είχα παγιδευτεί στην πολιτικά ορθή αρνητική άποψη ότι η λατρεία της φλόγας ήταν μια παράδοση επιβεβλημένη από τους ναζί το 1936 και ότι η μεταφορά της, το 2012, δεν ήταν παρά ένα κακόγουστο τέχνασμα, για να αφυπνίσει το ενδιαφέρον μιας κατά τα άλλα αδιάφορης κοινής γνώμης για τους Αγώνες. Αλλά οι σκηνές ενθουσιασμού, όταν η φλόγα περνούσε από την πόλη μου -σκηνές που αλλού αποτελούσαν κοινό τόπο- έκαναν αυτή την αποστασιοποίηση να μοιάζει απλώς γελοία. Είχα κάνει λάθος. Ο βρετανικός λαός ήταν πράγματι ενθουσιασμένος μ’ αυτό. Κι είναι βέβαιο ότι θα είναι ενθουσιασμένος και τις επόμενες τρεις εβδομάδες.
Αυτό μπορούμε να το πούμε τώρα με μεγαλύτερη σιγουριά, μετά τη δημοσίευση στον Guardian δημοσκόπησης του ICM με το ερώτημα πόσο χρόνο σκόπευαν να παρακολουθήσουν τους Αγώνες ζωντανά ή στην τηλεόραση. Η δημοσκόπηση επιβεβαίωσε ό,τι ακριβώς είδα όταν πέρασε η φλόγα. Μόνο το 13% των πολιτών δήλωσε ότι σκοπεύει να μείνει μακριά από τους Αγώνες τις επόμενες εβδομάδες. Το υπόλοιπο 87% σκοπεύει να συμμετάσχει με κάποιον τρόπο, το ένα τέταρτο εξ αυτών καθημερινά. Ο ενθουσιασμός είναι σχεδόν εξίσου μεγάλος στη Σκωτία και τη βόρεια Αγγλία όσο στο Λονδίνο και τα νοτιοανατολικά. Οι γυναίκες ενδιαφέρονται για τους Αγώνες όσο και οι άνδρες.
Από τότε βλέπω τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου από διαφορετική οπτική. Ισως είναι μόνο η αλλαγή του καιρού. Αυτό σίγουρα βοηθάει. Αλλά νομίζω ότι το ενδιαφέρον του κοινού για τους Αγώνες είναι βαθύτερο – και νομίζω ότι θα γίνει μεγαλύτερο τώρα, που άρχισαν οι Αγώνες.
Ναι, θα υπάρξουν στιγμές που θα δοκιμαστεί η υπομονή μας τις επόμενες εβδομάδες. Πραγματικά ελπίζω ότι η αποκαλούμενη ολυμπιακή οικογένεια θα συμπεριφερθεί με μετριοπάθεια και σοβαρότητα. Ελπίζω ότι το BBC δεν θα εστιάζει διαρκώς στη βρετανική ομάδα, ότι οι κάμερες δεν θα σταματούν συνέχεια σε διασημότητες και άσημους πολιτικούς, κι ελπίζω περισσότερο απ’ οτιδήποτε πως δεν θα εμφανιστεί κάποιος καμικάζι.
Αλλά υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις των Ολυμπιακών. Είναι μια στιγμή ενότητας. Παρά τα όσα λέγονται, οι Ολυμπιακοί παραμένουν ένα κίνημα που λέει ότι είμαστε όλοι πολίτες του κόσμου, ότι πρέπει να γιορτάζουμε τα επιτεύγματα του σώματος κι ότι πρέπει να θεωρούμε πολύτιμη την ειρήνη. Αυτά είναι αξίες που πρέπει να υπερθεματίζουμε, όχι να απαξιώνουμε. Η πατριωτική υπερηφάνεια έχει επίσης τη σωστή θέση.
Οι επόμενες τρεις εβδομάδες αφορούν κυρίως τον αθλητισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσοι αντιτίθενται στους Αγώνες πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδεολόγοι σ’ έναν κόσμο διεφθαρμένο από την εμπορευματοποίηση και τον εθνικισμό.
Αλλά κανένα πολιτικό ιδανικό δεν σημαίνει κάτι αν δεν επιβιώσει στη δημόσια αρένα. Το να παρακολουθείς αφ’ υψηλού έναν κόσμο, οι προσπάθειες του οποίου δεν ικανοποιούν τα δικά σου δεδομένα, είναι ο ορισμός της ασχετοσύνης, όχι αρετή.