CORRIERA DELLA SΕRΑ
Εκλογές στην Ευρώπη
Το φθινόπωρο, μετά το τέλος των διακοπών, θα αρχίσει μια μακρά προεκλογική περίοδος. Καλό είναι όσα κόμματα ετοιμάζονται να λάβουν μέρος σε αυτή, να λάβουν υπ’ όψιν τους το εξής νέο στοιχείο: αυτήν τη φορά θα αναγκαστούν να μιλήσουν όχι μόνο στους πολίτες της Ιταλίας αλλά και στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και στις διεθνείς αγορές. Οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Φινλανδοί, δεν θα εκφράσουν απευθείας τις προτιμήσεις τους, αλλά η γνώμη τους θα βαρύνει πολύ στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι μεγάλοι διεθνείς επενδυτές «θα ψηφίσουν», με το να αποφασίσουν αν θα αγοράσουν ή όχι τίτλους ιταλικού Δημοσίου.
Η μητέρα όλων των προβλημάτων μας είναι προφανής: Θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Θα πρέπει να καταφύγουμε σε εξωτερικά σχέδια διάσωσης με εξοντωτικούς όρους για ό,τι έχει απομείνει από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Η κοινή γνώμη των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και οι αγορές ενδιαφέρονται κυρίως για δύο πράγματα, πρώτον, για την παρουσία ισχυρής και ικανής κυβέρνησης και, δεύτερον, για τις δεσμεύσεις αυτής της κυβέρνησης.
ΤΗΕ WALL STREET JΟURΝΑL
Παράπλευρη διάσωση
Ο Μάριο Ντράγκι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να σώσει το ευρώ. Αλλά, όχι αμέσως. Αυτό το μήνυμα έστειλε η σύνοδος των επικεφαλής της ΕΚΤ την περασμένη εβδομάδα, που διέψευσαν τις ισπανικές προσδοκίες για ταχεία δράση. Η ΕΚΤ δεν παρέμεινε, όμως, αδρανής απέναντι στο πρόβλημα, προωθώντας με έμμεσο τρόπο κεφάλαια στα κράτη-μέλη του ευρώ, τις λεγόμενες παράπλευρες απαιτήσεις. Η ΕΚΤ επέλεξε το όχημα των παράπλευρων απαιτήσεων τον περασμένο Δεκέμβριο, ενώ η δεύτερη τραπεζική διάσωση από τον Ντράγκι τον Φεβρουάριο συνοδεύθηκε από χαλάρωση των παράπλευρων απαιτήσεων για τη δανειοδότηση κεντρικών τραπεζών σε Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Αυστρία και Κύπρο. Αυτό επηρέασε τους όρους, με τους οποίους οι τράπεζες στις χώρες αυτές θα αναζητούσαν επείγοντα δάνεια από τη Φρανκφούρτη. Ολα θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητα, εξαιτίας της βόμβας που θα πυροδοτήσει αυτό τον μήνα η ΕΚΤ: την εξαγορά ομολόγων, παρά τις διαφωνίες της Μπούντεσμπανκ. Η επέκταση της νομισματικής εξουσίας στα δημοσιονομικά πράγματα είναι, πάντως, ανησυχητική.
FRΑΝΚFURΤΕR ΑLLGΕΜΕΙΝΕ
Ευρω-απώλειες
Οποιος εκτίθεται στον κίνδυνο, πεθαίνει. Αυτή η βιβλική ρήση ταιριάζει στους «σωτήρες του ευρώ». Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η Ελλάδα, παρά το πρώτο «κούρεμα», μόλις που τα καταφέρνει, οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν αργά και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο βάρος του χρέους της. Η υπομονή των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης με τη διαδικασία πτώχευσης έχει όρια. Τώρα φαίνεται ότι το ΔΝΤ θέλει να αποχωρήσει από αυτό το ανέντιμο παιχνίδι. Η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, πιέζει τους δημόσιους πιστωτές -κυρίως τα ευρωπαϊκά κράτη, το EFSF και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- να παραιτηθούν των διεκδικήσεών τους. Κάτι τέτοιο θα είχε οδυνηρές συνέπειες για τους φορολογουμένους. Επειδή οι «ευρωσωτήρες» και η ΕΚΤ κατάφεραν από τον Μάιο του 2010 να μεταφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους σε κρατικά χέρια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ιδιώτες πιστωτές, πρωτίστως οι τράπεζες, απέφυγαν, τρόπον τινά, την καταστροφή. Για μία ακόμη φορά, κοινωνικοποιούνται οι ιδιωτικές απώλειες, που «κολλούν» στον φορολογούμενο. Τώρα, πλησιάζει η ώρα της πληρωμής.
DΙΕ ΖΕΙΤ
Νευρική κρίση
Η συζήτηση για το ευρώ έχει οδηγήσει σε τέτοια απόγνωση και σύγχυση, ώστε ορισμένοι προσπαθούν να εξορκίσουν το κακό αγνοώντας την πραγματικότητα. Ο Μάριο Μόντι θέλει να περιορίσει τον ρόλο των κοινοβουλίων, η εφημερίδα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι Il Giornale εμφανίζεται με πηχυαίο τίτλο «Το 4ο Ράιχ», για να κάνει τους Γερμανούς να ερυθριάσουν, και στη Γερμανία οι καθηγητές Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Ντίντα-Ρούμελιν επιμένουν ότι χρειάζεται άλμα, διαφορετικά θα επέλθει η συντέλεια. «Εάν απαρνηθούμε την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποκοπούμε από την παγκόσμια ιστορία, για να υπερκεραστεί η κρίση· πρέπει πρώτα να περιγραφεί ποια θα είναι η τελική μορφή της Ευρώπης», λένε. Τότε, όμως, είναι πολύ πιθανό να προκληθεί απίστευτη ταραχή εν μέσω κρίσης. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι μια Ευρώπη, που θα έχει βελτιώσει το πολιτικό της σύστημα. Θα έχει κανόνες που θα αποτρέπουν τα λάθη. Μια Ευρώπη που δεν εκχωρεί στις Βρυξέλλες περισσότερες εξουσίες από όσες αντέχουν, που δεν χαϊδεύει τους πολίτες της, αλλά ούτε επιχειρεί να τους αναθρέψει διά του πειθαναγκασμού.