Η πολιτική της «κατάσχεσης» αποδεικνύει το ταλέντο των Ρεπουμπλικανών της Βουλής των Αντιπροσώπων -με επικεφαλής τους τον Πολ Ράιαν- να ακροβατούν και στις δύο πλευρές της αντιπαράθεσης για τον προϋπολογισμό. Παίζουν παιχνίδι ισορροπίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως διακύβευμα, απαιτώντας τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού χωρίς φορολογικές αυξήσεις, για να φωνάξουν λίγο αργότερα ότι η εμπλοκή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των Δημοκρατικών.
Το δημοσιονομικό αδιέξοδο θα αποτελέσει το δραματικό φόντο της προεκλογικής εκστρατείας αυτό το φθινόπωρο. Καθώς η ημέρα των προεδρικών εκλογών πλησιάζει, ο χρόνος θα εξαντλείται για οριζόντιες περικοπές 10% στις δαπάνες του υπουργείου Αμυνας και 8% σε εκείνες της υπόλοιπης ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Οι περικοπές αυτές θα επιβληθούν στις 2 Ιανουαρίου 2013, εφόσον η νομοθετική εξουσία δεν ψηφίσει την ακύρωσή τους. Και οι δύο πλευρές λένε ότι επιθυμούν διακαώς τον συμβιβασμό, αλλά οι ψηφοφόροι είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν ποιος είναι ικανός να επιτύχει δικομματική συμφωνία που θα προλάβει τη δημοσιονομική καταστροφή και θα δώσει στη χώρα την αναγκαία ώθηση.
Ο υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών Πολ Ράιαν και το κόμμα του επιδιώκουν να ενδυθούν τον μανδύα των πολιτικά υπεύθυνων διαχειριστών του προϋπολογισμού, έτοιμων να προβούν στις αναγκαίες περικοπές. Η εξέλιξη της παρούσας αντιπαράθεσης γύρω από την «κατάσχεση» θα καταστήσει, όμως, θνησιγενή την προσπάθεια αυτή. Η επιλογή του Ράιαν και των Ρεπουμπλικανών συναδέλφων του να ακολουθήσουν κατά πόδας τα «Πάρτι τσαγιού» διαμόρφωσε την άκαμπτη στάση τους. Συχνά, θύμιζαν περισσότερο κουρσάρους παρά δημιουργικούς πολιτικούς.
Η κατάσχεση επινοήθηκε ως μέσον ύστατης πολιτικής πίεσης. Προσετέθη στον Νόμο Ελέγχου του Προϋπολογισμού του 2011, ως μέθοδος επιβολής συμβιβαστικής λύσης από την «Υπερ-επιτροπή», αποστολή της οποίας ήταν η εκπόνηση μακροπρόθεσμου σχεδίου συρρίκνωσης των κρατικών δαπανών. Αν η επίτευξη συμφωνίας ναυαγούσε, τότε η παράλογη διαδικασία της κατάσχεσης έπρεπε να τεθεί σε λειτουργία, με τις μεγαλύτερες μειώσεις να επιβάλλονται στα αμυντικά προγράμματα και στη συλλογή πληροφοριών, αποστολή των οποίων είναι η κρατική ασφάλεια. Τελικά, όπως όλοι αναμέναμε, η απουσία συμφωνίας σήμανε την εκκίνηση της καταστροφικής διαδικασίας της «κατάσχεσης».
Το παιχνίδι αυτό της ρώσικης ρουλέτας με τον προϋπολογισμό επέλεξαν να παίξουν και τα δύο κόμματα. Ξεκίνησε, όμως, με συνειδητή απόπειρα Ρεπουμπλικανών βουλευτών να κρατήσουν όμηρο την εθνική οικονομία, απαιτώντας την ψήφιση του δικού τους προϋπολογισμού. Η πρώτη ομοβροντία ρεπουμπλικανικής αποκοτιάς υπήρξε η άρνηση των βουλευτών του κόμματος να αυξήσουν το όριο του χρέους. Τη στιγμή εκείνη, η διαδικασία της κατάσχεσης τέθηκε σε λειτουργία.
Αν ο πρόεδρος Ομπάμα ήταν καλύτερος πολιτικός, θα εμφάνιζε τον εαυτό του ως εκπρόσωπο της σύνεσης, υποστηρίζοντας το σύμφωνο Σίμσον-Μπόουλς για σταθεροποίηση των δημοσιονομικών του κράτους μέσω συνδυασμού περικοπών στις δαπάνες (συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών επιδομάτων) και φορολογικών αυξήσεων. Πολλοί Δημοκρατικοί συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει να υιοθετήσουν σύντομα τέτοια πολιτική, χωρίς ωστόσο να βιαστούν, για να μην απογοητεύσουν σημαντική μερίδα ψηφοφόρων τους. Ο Ομπάμα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία, απαντώντας στο ερώτημα που έμμεσα του θέτει ο Ράιαν: Πώς είναι δυνατόν να περικοπούν με δίκαιο και σοφό τρόπο τα κοινωνικά προγράμματα;
Καθώς η κατάσχεση πλησιάζει, ο Ράιαν έχει συντάξει εναλλακτικό προϋπολογισμό, που αν και δεν περιλαμβάνει δραστικές περικοπές σε αμυντικά προγράμματα, αποφεύγει επίσης τις φορολογικές αυξήσεις που οι Δημοκρατικοί θεωρούν αναγκαίες. Ακόμη χειρότερα, ο Ράιαν και άλλα ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης απαιτούν εδώ και καιρό από την κυβέρνηση να ανακοινώσει συγκεκριμένο σχέδιο περικοπών, υποτίθεται σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν εξαιρέσεις για συγκεκριμένα αμυντικά προγράμματα. Στην πραγματικότητα, θέλουν να εμφανίσουν τον πρόεδρο Ομπάμα -και όχι το Κογκρέσο- υπαίτιο των περικοπών.
Ο Λευκός Οίκος αρνείται να παίξει το παιχνίδι αυτό. Ο Τζέφρι Ζιντς, προσωρινός διευθυντής του Γραφείου Διοίκησης και Προϋπολογισμού (ΟΜΒ), κατέθεσε αυτόν τον μήνα στο Κογκρέσο: «Η κατάσχεση, από τη φύση της, αποτελεί κακή πολιτική επιλογή και το Κογκρέσο οφείλει να ψηφίσει ισορροπημένες περικοπές στον προϋπολογισμό για να την αποφύγει. Οι επιπτώσεις της κατάσχεσης δεν μπορούν να περιορισθούν με έγκαιρο σχεδιασμό ή από πρωτοβουλίες της εκτελεστικής εξουσίας».
Ο Ζιντς προσέφερε ανησυχητικά παραδείγματα των επιπτώσεων μιας περικοπής 8% των δαπανών: η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπλοΐας, η FAA, θα αναγκασθεί να περιορίσει τις δραστηριότητές της, ο αριθμός πρακτόρων του FBI θα μειωθεί και η αποτελεσματικότητα της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας θα πληγεί. Ορισμένες στρατιωτικές μονάδες που θα επιχειρήσουν στο Αφγανιστάν θα εξασφαλίζουν λιγότερη εκπαίδευση.
Στο θέμα της συλλογής πληροφοριών, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά, όπως εξηγεί ο επικεφαλής των υπηρεσιών αντικατασκοπείας Τζέιμς Κλάπερ: «Η ασφάλεια του έθνους απειλείται σοβαρά και δεν είμαι καθόλου μελοδραματικός όταν το λέω».
Ποιος φταίει λοιπόν που οι ΗΠΑ απειλούν να αυτοκτονήσουν, εφόσον δεν βρεθεί συμβιβαστική λύση μέχρι τις 2 Ιανουαρίου; Στο ερώτημα αυτό καλούνται να απαντήσουν οι ψηφοφόροι στις 6 Νοεμβρίου, που δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι ο Πολ Ράιαν και το κόμμα του επέλεξαν συστηματικά να ριψοκινδυνεύουν παρά να συμβιβαστούν.