O λιγότερο δημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία της Γαλλίας, από την αρχή τήρησης των σχετικών αρχείων προ 32 ετών, φαίνεται να είναι ο Φρανσουά Ολάντ, καθώς, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, μόνον το 26% των συμπατριωτών του έχει θετική γνώμη για το πρόσωπό του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αντίστοιχο ποσοστό του προκατόχου του, Νικολά Σαρκοζί, ουδέποτε «έπεσε» κάτω από το 30%. Φημολογείται, μάλιστα, ότι σε μία προσπάθεια διεύρυνσης του λαϊκού του ερείσματος ο Φρανσουά Ολάντ έδωσε διαταγή στις υπηρεσίες κατασκοπείας να καταβάλουν λύτρα ύψους 20 εκατ. δολαρίων προκειμένου να απελευθερωθούν τέσσερις Γάλλοι όμηροι που κρατούνταν στον Νίγηρα, κάτι που βεβαίως οι γαλλικές αρχές διαψεύδουν.
Πολλοί διερωτώνται κατά πόσον η σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Ολάντ είναι σοσιαλιστική ή τουλάχιστον προοδευτική. Σύμφωνα με άρθρο του Γάλλου οικονομολόγου, Φιλίπ Ασκεναζί, στην εφημερίδα «Λε Μοντ», ένα καλό παράδειγμα που θα μας βοηθήσει να εξάγουμε κάποιο συμπέρασμα είναι το κατώτατο ωρομίσθιο -γνωστό στη Γαλλία και ως smic- το οποίο καθιερώθηκε κατά τη δεκαετία του ’70.
Το smic αποτέλεσε ένα εκ των θεμελιωδών λίθων της «νέας κοινωνίας», του προοδευτικού προγράμματος που εκπόνησε ο τότε Γάλλος πρωθυπουργός Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς, ώστε να «αφοπλίσει» την επαναστατική αριστερά. Η ρύθμιση αυτή λαμβάνει υπόψη τις «στρεβλώσεις» που προκαλεί ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας και προσδιορίζει αυτό που η κοινωνία θεωρεί ελάχιστη κοινωνική αξία της εργασίας.
Κατά τη δεκαετία του ’90 θεωρήθηκε ότι το smic δεν έπρεπε να ισχύει για ορισμένα επαγγέλματα εξαιτίας της χαμηλής παραγωγικότητάς τους.
Στην πράξη είναι δύσκολο να καταμετρηθεί η επακριβής οικονομική παραγωγικότητα των χαμηλόμισθων εργαζομένων. Επίσης, δεν μπορεί να αγνοηθεί η αυξανόμενη εξειδίκευση της νεολαίας και η τεχνολογική πρόοδος σε τομείς με χαμηλά ημερομίσθια και υψηλά κέρδη. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, μία μείωση του κατώτατου ωρομισθίου ήταν πολιτικώς αδύνατη, έτσι προτιμήθηκε η μείωση του κόστους της χαμηλόμισθης εργασίας για τους εργοδότες μέσω της μείωσης των εισφορών τους. Το μέτρο αυτό ενισχύει τις επιχειρήσεις και συνεπώς ευνοεί τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Εάν, ωστόσο αυτό γίνει σε υπερβολικό βαθμό, η δημόσια οικονομία πλήττεται από τη συγκέντρωση των θέσεων εργασίας σε ορισμένες γεωγραφικές ζώνες.
Το άρθρο της «Λε Μοντ» περιγράφει πώς η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης διαθέτει διαφορετικό χαρακτήρα. Αν και ο υπουργός Εργασίας Μισέλ Σαπέν πιθανότατα δεν θα ανακοινώσει την αύξηση του smic, η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού του θα ευνοήσει τους εργαζομένους. Το βασικό μέτρο που έχει λάβει η κυβέρνηση είναι η επιδότηση των επιχειρήσεων που επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία, κάτι που έχει μειώσει το χάσμα ανάμεσα στους χαμηλόμισθους και την υπόλοιπη εργατική δύναμη, παρόλο που οδηγεί σε κάποιου είδους στιγματισμό των ανειδίκευτων νέων.
Σταδιακά, εκτιμά ο Ασκεναζί, η κυβέρνηση Ολάντ επιστρέφει στις αντιλήψεις του Σαμπάν – Ντελμάς και του τότε γενικού γραμματέα του για την απασχόληση και την κοινωνική προώθηση, Ζακ Ντελόρ. Αυτό φαίνεται και από την έμφαση της κυβερνητικής πολιτικής σε άλλους τομείς, όπως την ενίσχυση της βιομηχανίας και την εξαίρεση της παιδείας από τη δημοσιονομική λιτότητα.
Ο Ολάντ είχε υποσχεθεί να γίνει ο ανανεωτής της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Στην πορεία, ωστόσο, κάθε άλλο δείχνει ότι τα καταφέρνει.