LΙΒΕRΑΤΙΟΝ
Μάχη χαρακωμάτων
Τα γεμάτα μίσος αναμασήματα του «κωμικού» Ντιεντονέ, παρότι εκστομίζονται στο θεατρικό του άσυλο, δεν μπορεί να απολαμβάνουν την κρατική ανοχή. Ο «μεταστατικός καρκίνος», που προωθείται στις παραστάσεις του, αλλά και μέσω του Ιντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να παταχθεί. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να καταστεί δυνατό μέσα από κυβερνητικές απαγορεύσεις, που μόνο τη μανία καταδίωξης των προσώπων αυτών εξυπηρετούν. Μόνο η αδιάκοπη προβολή των απεχθών του δηλώσεων μπορεί να νικήσει τον Ντιεντονέ. Η νίκη αυτή θα έλθει εξηγώντας στο κοινό ότι ο δήθεν αντισιωνισμός του κρύβει τον αντισημιτισμό των Πρωτοκόλλων της Σιών και της διεθνούς συνωμοσίας των διεθνώς πανίσχυρων Εβραίων. Δηλώνοντας ότι αποτελεί απλό εκλαϊκευτή των ρατσιστικών θεωριών του «φιλοσόφου» Αλέν Σοράλ, πνευματικού κληρονόμου του φασίστα Εντουάρ Ντριμόν, ο Ντιεντονέ δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θλιβερή σύγχρονη μάσκα της γαλλικής ακροδεξιάς. Καθήκον της κυβέρνησης είναι να κλείσει οριστικά κάθε νομικό παράθυρο που επέτρεψε στον Ντιεντονέ να εμφανίζεται, διασφαλίζοντας ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης θα τηρούνται απαρέγκλιτα και θα εφαρμόζονται άμεσα.
FRΑΝΚFURΤΕR ΑLLGΕΜΕΙΝΕ
Οταν λείπει η γάτα…
Τα τρία κόμματα του μεγάλου συνασπισμού υπήρξαν αδρανή και αργά. Αυτό ίσχυε μέχρι να ολοκληρωθεί η σύμπραξή τους. Από την αρχή του έτους, όμως, επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο, ούτως ή άλλως το διακύβευμα είναι το δικό τους όφελος. Οι χριστιανοκοινωνιστές κινούνται με γνώμονα τις περιφερειακές εκλογές στη Βαυαρία. Ακόμη όμως και οι σοσιαλδημοκράτες έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να αποτελέσουν για μία ακόμη φορά την αυλή της καγκελαρίου. Γι’ αυτόν τον λόγο o σοσιαλδημοκράτης υπουργός Δικαιοσύνης, υπεύθυνος σε θέματα αποθήκευσης στοιχείων, Χάικο Μας, μιμείται την προκάτοχό του από τους Ελεύθερους Δημοκράτες, της οποίας η επιμονή είχε εξοργίσει πολλούς στο συντηρητικό στρατόπεδο.
Ερμηνεύοντας ελεύθερα τον Μαρξ θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα κόμματα αντιλαμβάνονται διαφορετικά την προγραμματική συμφωνία, αφού αυτό που επιθυμούν είναι να αλλάξουν τον κόσμο, με βάση τις δικές τους παραστάσεις. Αλλιώς θα μπορούσε να ειπωθεί – λιγότερο μαρξιστικά είναι η αλήθεια: όταν λείπει η γάτα στο νοσοκομείο, χορεύουν τα ποντίκια του κυβερνητικού συνασπισμού.
LΕS ΕCΗΟS
Η ανάκαμψη δεν ήρθε
«Σύμφωνο υπευθυνότητας» ανάμεσα στο κράτος και τις επιχειρήσεις «υπερβολές και καταχρήσεις» του συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας. Ο Φρανσουά Ολάντ καλωσόρισε το 2014 με ασυνήθιστες εκφράσεις. Δεκαοκτώ μήνες μετά την είσοδό του στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος αλλάζει ύφος για να μην αλλάξει πολιτική. Ο Ολάντ εξαρχής ονειρευόταν την απενοχοποίηση της σχέσης της Αριστεράς με τις επιχειρήσεις και τις αγορές, στα πρότυπα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών. Αλλά πώς θα μπορούσε να μεταστρέψει μια Αριστερά που κατά πλειοψηφία διαφωνεί; O πρόεδρος σκέφτηκε ότι μπορεί να εξελίξει τις ιδέες της κυβερνητικής πλειοψηφίας χωρίς να την ενημερώσει. Υιοθέτησε πολιτικές με έμφαση στην προσφορά (ιδίως το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας) μασκαρεμένες πίσω από μέτρα που είχαν σκοπό να καθησυχάσουν την Αριστερά. Ομως η ανάκαμψη δεν ήρθε, η καμπύλη της ανεργίας δεν αντιστράφηκε και η ανάπτυξη είναι πολύ πιο αδύναμη από τα αναμενόμενα. Για να δείξει την καλή του πίστη προς τις επιχειρήσεις, τώρα υπόσχεται μείωση της φορολογίας. Η αναδιανομή, την οποία υποσχέθηκε προεκλογικά, δεν αναμένεται σύντομα.
ΒLΟΟΜΒΕRG
Υπέρμετρη αισιοδοξία
Στην αρχή καθενός από τα τρία τελευταία χρόνια οι πολιτικοί της Ευρωζώνης διαβεβαίωναν ότι τα χειρότερα της κρίσης χρέους είχαν περάσει και ότι οι οικονομίες βρίσκονταν στο στάδιο της ανάκαμψης. Κι όμως στο τέλος κάθε χρονιάς καταγράφονταν στην Ευρώπη υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, αύξηση του δημόσιου χρέους και όλο και πιο ασταθές πολιτικό περιβάλλον. Τώρα τόσο ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, όσο και ο Ολι Ρεν διακηρύττουν ότι η Γηραιά Ηπειρος γύρισε επιτέλους σελίδα και βρίσκεται στο στάδιο της βιώσιμης ανάκαμψης. Διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εξόδου για καμία από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετά στοιχεία που υποδεικνύουν ότι για μία ακόμα φορά η αισιοδοξία τους είναι υπέρμετρη. Η αλήθεια είναι ότι η μακροοικονομική πολιτική στην Ευρώπη δεν οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη. Η πιο μακρά ύφεση της Ευρώπης κατά τη μεταπολεμική περίοδο τέλειωσε μόλις στα μέσα του 2013 και επέφερε ποσοστά ανεργίας που αγγίζουν το 12,3% και όλα οφείλονται στις πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας και την απαρχή του πιστωτικού κραχ που έκαναν την ΕΚΤ να τηρήσει πιο περιοριστική νομισματική στάση.