Οι αποκαλύψεις για την προσωπική ζωή του προέδρου Ολάντ έχουν αξία. Η συμπεριφορά, το ύφος και οι προσωπικές σχέσεις μπορεί να μοιάζουν δευτερεύουσας σημασίας στο έργο της διακυβέρνησης, αποτελούν ωστόσο αναπόσπαστο τμήμα της τέχνης της εξουσίας.
Οι παρευρισκόμενοι στη συνέντευξη Τύπου προσπάθησαν να συνδυάσουν την προσωπική ζωή του προέδρου με το αξίωμά του: Κινδύνευσε κάποια στιγμή ο πρόεδρος; Διέθετε σωματοφύλακα; Οι ρεαλιστικές ανησυχίες όμως δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού για την πραγματική εμμονή του κοινού με τις ιδιωτικές στιγμές των δημόσιων προσώπων. Ολοι αναζητούμε στις ζωές των διασήμων μία ηχώ της ευτυχίας και της δυστυχίας μας.
Από την άλλη, η μυστικότητα που περιβάλλει την εξουσία, μας κάνει να ποθούμε μία ματιά στον άνθρωπο πίσω από το αξίωμα. Στη δημοκρατία, το «δημόσιο ενδιαφέρον» καθορίζεται εν μέρει από τα ενδιαφέροντα του κοινού.
Ο Ολάντ επέλεξε να φιμώσει τον πάντα υπάκουο Τύπο, με ένα απορριπτικό «ουδέν σχόλιο» για την προσωπική του ζωή. Ζητάει όμως από τους πολίτες να συμπεριφερθούν διαφορετικά, συναινώντας σε ένα «σύμφωνο ευθύνης», θέτοντας στο περιθώριο δεκαετίες ανεκτικής πολιτικής από τους Σοσιαλιστές.
Οι φορολογούμενοι καλούνται να στηρίξουν την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, αποδεχόμενοι μείωση κρατικών δαπανών και εταιρικών φόρων. Ο Ολάντ ζητάει από τους Γάλλους να αλλάξουν τρόπο σκέψης, εκτός από τρόπο ζωής.
Η Γαλλία υπήρξε ένας κοιμισμένος γίγαντας. Μετά τον πόλεμο, το Παρίσι έγινε η Αθήνα και η Βόννη, η Ρώμη. Οι ηγέτες της δημιούργησαν την κοινή αγορά ως πολιτικό στήριγμα και όχι ως κινητήρα ανάπτυξης. Διαφύλαξαν τη γεωργία και τη βιομηχανία της από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και απομόνωσαν το κοινωνικό κόστος της πολιτικής αυτής, με τη μορφή οικονομικά αποκλεισμένων Αφρικανών μεταναστών σε αχανή προάστια των γαλλικών πόλεων.
Στη διαδρομή από το Παρίσι στη μητρόπολη της Δυτικής Γαλλίας, την Τουλούζη, δεν μπορείτε παρά να θαυμάσετε τις τεράστιες επενδύσεις στη βιομηχανία, αλλά και τις κοινωνικές υποδομές. Η αφθονία και η υπερηφάνεια των γαλλικών πόλεων αντιδιαστέλλονται με την εγκατάλειψη των βρετανικών πόλεων στη μετα-βιομηχανική εποχή. Η αδιαφορία του Λονδίνου για τη βρετανική επαρχία καθίσταται ακόμη πιο γκροτέσκα, αν την παρατηρήσουμε από την ηπειρωτική Ευρώπη, λες και η αστική ανάπλαση αφορούσε μόνο την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, ενός πολυκαταστήματος και λίγων πρόχειρα χτισμένων εργατικών κατοικιών. Το Παρίσι επέλεξε, αντίθετα, να διαφυλάξει τα θέλγητρα της γαλλικής επαρχίας, εξασφαλίζοντας την πρώτη θέση στις αφίξεις τουριστών.
Σε τι αποδίδεται λοιπόν η αποτυχία της Γαλλίας; Την απάντηση δίνουν οι οιμωγές, που θα ακούσετε από κάθε Γάλλο μικρομεσαίο επιχειρηματία. Οι υπηρεσίες είναι χαμηλού επιπέδου λόγω της υψηλής φορολογίας και του απαγορευτικού κόστους εργασίας. Η ανεργία βρίσκεται στο 11% και οι νέοι αναζητούν την τύχη τους στη Βρετανία και αλλού. Η Γαλλία σαμποτάρισε τη βιομηχανία της, με τον προστατευτισμό και τις υπηρεσίες της, με την υπερβολική ρύθμιση.
Η Θάτσερ –καθώς και οι διάδοχοί της, Τζον Μέιτζορ και Τόνι Μπλερ– είχαν πεισθεί για την αναποτελεσματικότητα του γαλλικού οικονομικού προτύπου. Καθώς η γαλλική οικονομία κατέρρεε, η Γαλλία αναζήτησε ανακούφιση στο ενιαίο νόμισμα, στερώντας από τον εαυτό της κάθε ευκινησία. Το 2005, οι Γάλλοι απηυδισμένοι με την Ε.Ε., καταψήφισαν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας.
Η εκλογή Σαρκοζί το 2007 δημιούργησε την προοπτική εφαρμογής «γαλλικού θατσερισμού». Η αποτυχία του άνοιξε τον δρόμο στον Ολάντ και στην οπισθοδρόμηση προς τον προστατευτισμό και την ελεγχόμενη οικονομία.