Οι δύο αποκαλύψεις που πλήττουν τον Φρανσουά Ολάντ

Οι δύο αποκαλύψεις που πλήττουν τον Φρανσουά Ολάντ

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καταιγιστικές αποκαλύψεις προέρχονται εσχάτως από τη συνήθως άχαρη φιγούρα του Φρανσουά Ολάντ, λες και ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος είχε συνειδητοποιήσει  ότι είναι υπερβολικά πληκτικός, αποφασίζοντας να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Πρώτη αποκάλυψη υπήρξε η κρυφή σχέση του με την ηθοποιό Ζιλί Γκαγέ. Αν και ουδείς εξεπλάγη, οι εικόνες που δημοσίευσε το περιοδικό Closer αντιμετωπίστηκαν ως προσβολή του προεδρικού θώκου. Από την άλλη, ο Ολάντ με το κράνος στο κεφάλι έμοιαζε να λέει: «Είμαι πιο κανονικός από όσο νομίζατε».

Η βετεράνος δημοσιογράφος Κριστίν Οκράν λέει για την «περιπέτεια» του Ολάντ: «Είναι άντρας, είναι φυσιολογικό». Στα ζητήματα της καρδιάς οι Γάλλοι φημίζονται, άλλωστε, για την κατανόησή τους.

Η γαλλική κοινωνία είναι απόλυτα εξοικειωμένη με τη συζυγική απιστία, αποφεύγοντας την ηθικολογία και την αμηχανία. Η μόνη μακροπρόθεσμη επίπτωση της «υπόθεσης Γκαγέ» αφορά την περαιτέρω απομυθοποίηση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα της  5ης  Δημοκρατίας, διαδικασία που άρχισε μετά τον θάνατο του Μιτεράν το 1996.

Η δεύτερη αποκάλυψη για τον Ολάντ ίσως αποδειχθεί πιο σημαντική. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, εν μέσω ερωτικού σκανδάλου, ο Γάλλος πρόεδρος αναρωτήθηκε: «Είμαι άραγε σοσιαλδημοκράτης;» για να απαντήσει αμέσως μετά: «Ναι!».

Παρότι η δήλωση αυτή ίσως να μην ακούγεται επαναστατική τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, παραμένει τέτοια στη σύγχρονη Γαλλία. Ο Ολάντ ουδέποτε είχε φθάσει τόσο μακριά. Η δήλωσή του αυτή αποτελεί παραδοχή ότι στόχος του είναι η «εξημέρωση» του καπιταλισμού και όχι η ανατροπή του, η επίτευξη κοινωνικής συνοχής μέσω συμβιβασμών μεταξύ κεφαλαίου και εργαζόμενων και όχι χάρη στην πάλη των τάξεων. Ο Ολάντ είπε στους ακροατές του ότι η συγκέντρωση του πλούτου είναι αναγκαία προϋπόθεση για την αναδιανομή του και ότι ήλθε η ώρα για αντικατάσταση του ενθουσιασμού του Λαϊκού Μετώπου με τις ήπιες αρχές της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Θα πείτε, όμως, ότι όλα τα παραπάνω εκπληρώθηκαν πριν από πολλά χρόνια, και θα έχετε δίκιο. Αυτό, όμως, δεν είναι το ζητούμενο. Η σημειολογία της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως αυτή εκφράζεται στην ορολογία της, είναι πιο σημαντική στη Γαλλία, παρά οπουδήποτε αλλού. Οι δηλώσεις αυτές του Γάλλου προέδρου αποτελούν από μόνες τους πολιτικό γεγονός.

Ο Φρανσουά Ολάντ προχώρησε, όμως, και άλλο, προτείνοντας σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις στην εταιρική φορολογία και μειώσεις στις κρατικές δαπάνες. Εξαφνα, όλο το Παρίσι θυμήθηκε τον τελευταίο Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του, πριν από μία δεκαετία, ο κ. Σρέντερ εισήγαγε μεταρρυθμίσεις που συρρίκνωσαν τις κοινωνικές παροχές και άλλαξαν τον τρόπο χορήγησής τους. Οι αλλαγές αυτές σήμαιναν ότι οι άνεργοι είχαν πλέον συμφέρον να εργάζονται, αντί να εισπράττουν βοηθήματα. Η γερμανική Αριστερά είναι αυτή που διέλυσε εν μέρει το κράτος πρόνοιας, που η ίδια είχε παλιότερα οικοδομήσει. Η ανεργία μειώθηκε και η οικονομία ήκμασε. Η Γερμανία είναι σήμερα η Γερμανία και η Γαλλία είναι η Γαλλία.

Αυτό μας φέρνει σε ένα ακόμη προβληματικό ζευγάρι, που περπατούσε κάποτε χέρι χέρι και μοιράστηκε μεγάλα όνειρα, για να πέσει σήμερα σε κρίση: τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Παρά την πρόσφατη απομάκρυνση, η επάνοδος του SPD στην κυβέρνηση της Γερμανίας και η ιδεολογική μεταστροφή του Ολάντ έδωσαν νέα ώθηση στη γαλλογερμανική συνεργασία.

Την ώρα που η Βρετανία αναλώνεται σε ευρωσκεπτικιστικές έριδες, η αναβίωση του γαλλογερμανικού άξονα, με έμφαση στην πολιτική και δημοσιονομική ενσωμάτωση, την ανάπτυξη και τη δημοκρατική νομιμοποίηση, καθίσταται επιτακτική για την επιβίωση του ευρωπαϊκού οράματος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή