Μπορούμε, άραγε, να ερμηνεύσουμε την περίοδο Τραμπ μέσα από τα λόγια των σοφών της Ουάσιγκτον; «Όταν οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας μετακινούνται πρέπει κι εσύ να μετακινηθείς μαζί τους», είναι το ψύχραιμο μάθημα του Τζέϊμς Μπέϊκερ, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μεταπολεμικής Ουάσιγκτον σύμφωνα με το βιβλίο «The Man Who Ran Washington» (Ο άνθρωπος που κυβέρνησε την Ουάσιγκτον) του Πίτερ Μπέϊκερ και της Σούζαν Γκλάσερ. Ο Πίτερ Μπέϊκερ μίλησε στην «Καθημερινή» για την προσωπικότητα του Μπέϊκερ (δεν είναι συγγενείς, πρόκειται για συνωνυμία) και για τους παράγοντες που έχουν αλλάξει τόσο πολύ τους όρους της διακυβέρνησης στην ισχυρότερη πρωτεύουσα της γης μέσα σε 30 χρόνια από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Μπέϊκερ και η Γκλάσερ εξηγούν στο βιβλίο τους ότι ο 90χρονος σήμερα Τζέϊμς Μπέϊκερ ήταν «βαθύ κράτος» της Ουάσιγκτον και «βαθύ κατεστημένο» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Δέσποζε στην αμερικανική πολιτική σκηνή από την εποχή του Watergate ως τις αρχές του 2000, όταν ανέλαβε επικεφαλής της περίπλοκης νομικής και πολιτικής επιχείρησης για να να σταματήσει η επανακαταμέτρηση των ψήφων στη Φλόριντα και να εγκατασταθεί ο Μπους ο νεότερος στον Λευκό Οίκο. Ήταν πάντοτε συνδεδεμένος με την οικογένεια Μπους, πολέμησε εσωκομματικά την άνοδο του Ρίγκαν τη δεκαετία του ‘70, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει προσωπάρχης του Λευκού Οίκου και υπουργός Οικονομικών επί Ρίγκαν και αργότερα υπουργός Εξωτερικών του πατέρα Μπους. Το περιοδικό TIME τον αποκάλεσε «Βελούδινο Σφυρί» (Velvet Hammer).
Ο χαρακτηρισμός του ταίριαζε και έμεινε. Πάνω από όλα ο Μπέϊκερ ήταν ένας από τους υποδειγματικούς δημόσιους άνδρες της Ουάσιγκτον (στο κλαμπ υπήρχαν ελάχιστες γυναίκες τότε όπως και τώρα) που μετά από τις σκληρές εκλογικές μάχες πρότασσαν αμέσως τον διάλογο, τον συμβιβασμό και τη συνεργασία. Σήμερα η συνεννόηση και ο συμβιβασμός παρουσιάζονται από τους λαϊκιστές ως «ξεπούλημα». Όταν έγινε σαφές το 2016 ότι ο Τραμπ θα ήταν ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων ο Μπέϊκερ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τον καθοδηγήσει, αλλά ένας φίλος του τον συγκράτησε. «Δεν θέλεις να πέσεις στο κρεβάτι με αυτόν τον τύπο» του είπε και ο γερόλυκος το κατάλαβε και κράτησε τις αποστάσεις του. Όμως, ψήφισε Τραμπ από κομματική νομιμοφροσύνη. Ο Πίτερ Μπέϊκερ, επικεφαλής ανταποκριτής Λευκού Οίκου των New York Times μιλάει στην «Κ» για την ελληνική καταγωγή του, για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του, αλλά και για τις αμερικανικές εκλογές και τον Τραμπ του 2020.
– Πείτε μας πρώτα για την Ελλάδα. Έχετε πολλούς αναγνώστες εδώ στην Αθήνα. Γνωρίζουμε για την καριέρα σας. Ξέρετε κάποιες ελληνικές λέξεις;
«Τα ελληνικά μου δεν είναι τόσο καλά. Ντρέπομαι να μιλήσω. Ο παππούς και η γιαγιά μου ήρθαν στην Αμερική και ο πατέρας μου μεγάλωσε μιλώντας ελληνικά, αυτή ήταν η πρώτη του γλώσσα, αλλά οι γονείς του, όπως πολλοί μετανάστες στην Αμερική δεν δίδαξαν ποτέ τα παιδιά τους τη γλώσσα. Εγώ έκανα ελληνικά για ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο του Τζωρτζτάουν, αλλά πρέπει να σας πω ότι είναι πολύ κακός στις γλώσσες.»
– Ο παππούς και η γιαγιά από τον πατέρα σας ή τη μητέρα σας;
«Από την πλευρά του πατέρα μου»
-Από ποιο μέρος της Ελλάδας;
«Ήταν από τη Μικρά Ασία, που σήμερα βρίσκεται στην Τουρκία. Ο παππούς μου ήρθε ειδικά για να αποφύγει να υπηρετήσει στον Οθωμανικό στρατό. Έφυγε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως έφηβος και έφτασε πρώτα στην Αλεξάνδρεια, στην Αίγυπτο και μετά στη Νέα Υόρκη.»
-Μοιάζει σαν την ιστορία της ταινίας «America America του Ελία Καζάν.
«Πραγματικά, έτσι είναι απολύτως.»
-Τι σημαίνει η Ελλάδα για εσάς; Έχετε έρθει πρόσφατα;
«Η Ελλάδα παραμένει σημαντικό κομμάτι της οικογενειακής μου κληρονομιάς. Η εμπειρία της ελληνικής μου οικογένειας αποδεικνύει το παλιό αξίωμα ότι μπορείς να μετακομίσεις στην Αμερική και να γίνεις πατριώτης Αμερικανός, ενώ εξακολουθείς να θυμάσαι με θερμά συναισθήματα από πού ήρθες εσύ και οι άνθρωποί σου. Έχω έλθει στην Ελλάδα αρκετές φορές και στην πραγματικότητα η σύζυγός μου και εγώ κάναμε σχεδόν ένα ταξίδι του μέλιτος στην Ελλάδα λίγο πριν από το γάμο μας και έχουμε πολύ ιδιαίτερες αναμνήσεις από το ταξίδι αυτό. Μπορώ να σας πω ότι έχουμε ακόμα φωτογραφίες από την Ελλάδα στα κομοδίνα μας και στους τοίχους του σπιτιού μας. Σκεφτόμασταν να έλθουμε στην Ελλάδα φέτος για την 20η επέτειο του γάμου μας για να γνωρίσει ο γιος μας την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς ο κορονοϊός ανέτρεψε τα σχέδιά μας.»
– «Τι γίνεται στις ΗΠΑ τώρα; Θα δούμε καθόλου «βρώμικα κόλπα» κατά τις τελευταίες ημέρες πριν τις εκλογές;»
«Αυτό που έχουμε μάθει είναι να μην κάνουμε προβλέψεις. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, συμπεριλαμβανομένων κάποιων εκπλήξεων. Δεν καταλαβαίνω βέβαια ποια θα μπορούσε να είναι η έκπληξη που θα αλλάξει πραγματικά τη δυναμική των εκλογών. Νομίζω ότι η δυναμική των εκλογών είναι αρκετά δεδομένη και ακόμη και όσα μπορεί να κάνουν κάποιοι και να τα παρουσιάσουν ως «έκπληξη», δεν είμαι σίγουρος για το πόσο μπορούν να κάνουν τη διαφορά αυτή τη φορά.
– «Άρα είστε σίγουρος για τη νίκη του Μπάιντεν;»
«Νομίζω ότι οι ψηφοφόροι έχουν αποφασίσει και όποια κι αν είναι η συμμετοχή στις εκλογές, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει πολύ τα πράγματα μέσα στις επόμενες μέρες. Φυσικά οι δύο αντίπαλοι είναι πιο κοντά στις δημοσκοπήσεις στις πολιτείες που κρίνεται η μάχη σε σχέση με τις δημοσκοπήσεις σε εθνικό επίπεδο. Ο Μπάιντεν είναι ισχυρός σε εθνικό επίπεδο, ωστόσο η διαφορά του είναι πιο μικρή σε ορισμένες πολιτείες που πρέπει να κερδίσει και δεν ξέρουμε πώς η πανδημία επηρεάζει τα πράγματα ή αν οι δημοσκοπήσεις μπορεί να είναι πράγματι ακριβείς. Επίσης, οι άνθρωποι που στην πραγματικότητα πάνε να ψηφίσουν ενδέχεται να αποκλειστούν επειδή χειρίζονται τα ψηφοδέλτια με λάθος τρόπο. Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν οι εκλογές γιατί δεν είχαμε στο παρελθόν τέτοιες εκλογές όπως αυτές για να συγκρίνουμε. Οπότε νομίζω ότι είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό ασαφές το ποιος κερδίζει.»
-Ας μην κάνουμε προβλέψεις δηλαδή…
«Ένα πράγμα που μάθαμε το 2016 είναι να μην κάνουμε προβλέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών. Είναι δίκαιο όμως να πούμε ότι ο Αντιπρόεδρος Μπάιντεν έχει ισχυρό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Είναι δύσκολο για τον Πρόεδρο Τραμπ να βρει έναν τρόπο να βρεθεί στην πρώτη θέση μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.»
-Στο δεύτερο debate o Τραμπ εμφανίστηκε αρκετά σίγουρος – παρά το γεγονός ότι υστερεί στις δημοσκοπήσεις, οπότε αυτό μας έκανε να υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει κάτι που ετοιμάζει … Μήπως βγάλει ένα κουνέλι από το καπέλο;
«Εκπέμπει σιγουριά, ένα κομμάτι του στυλ του είναι η πεποίθηση ότι η αδυναμία είναι πάντοτε λάθος. Ακόμα και όταν είναι αδύναμος προσπαθεί να δείξει δυνατός, αλλά ξέρετε πίσω από τη σκηνή, οι άνθρωποι που είναι γύρω του καταλαβαίνουν ότι βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση. Ξέρουν ότι βρίσκονται πίσω, ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να καλύψουν τη διαφορά και έτσι το κόλπο για αυτούς είναι απλώς να προσπαθήσουν να οδηγήσουν στην κάλπη όσο γίνεται περισσότερους δικούς τους ψηφοφόρους. Σε αυτό το σημείο δεν μπορείς να αλλάξεις την γνώμη των ανθρώπων γι΄ αυτό το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στείλεις στην κάλπη όσο γίνεται περισσότερους από τους δικούς σου ψηφοφόρους.»
-Ή μπορείς να συμπιέσεις, να αποθαρρύνεις τη συμμετοχή στις εκλογές των ψηφοφόρων της άλλης πλευράς. Έχετε καθόλου πληροφορίες σχετικά με τέτοιες μεγάλες επιχειρήσεις διαχείρισης ψηφοφόρων του Τραμπ στην Φλόριντα ή στην Πενσυλβάνια;
«Δεν καλύπτω αυτό το κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η ανησυχία πολλών .. με άλλα λόγια, αν οι άνθρωποι που έχουν την ευκαιρία να ψηφίσουν, αν θα ψηφίσουν. Πάντως ήδη έχουν ψηφίσει 50 εκατομμύρια ψηφοφόροι, που είναι ουσιαστικά το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Την τελευταία φορά που κοίταξα ήταν 37, τώρα είναι 45-50. Αν 50 εκατομμύρια άτομα έχουν ψηφίσει νωρίς, αυτός είναι ένας τεράστιος αριθμός που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό σημαίνει ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος οι εκλογές έχουν τελειώσει και δεν έχει νόημα για αυτούς η εκστρατεία, ακόμα κι αν εμφανιστεί κάποια εξέλιξη της τελευταίας στιγμής.»
-Υπάρχει επίσης η πιθανότητα, εάν ο Πρόεδρος χάσει τις εκλογές, να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα, κάτι που θα οδηγούσε σε μια παρατεταμένη περίοδο όπως εκείνη το 2000 [μεταξύ Μπους-Γκορ].
«Ναι, φαίνεται πολύ πιθανό και μπορεί αυτό να μην γίνει σε μία μόνο πολιτεία, αλλά σε πολλές πολιτείες … Θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο χαώδες από ό, τι ήταν το 2000 καθώς υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες, υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες που προκαλούν ανησυχία. Για παράδειγμα τι γίνεται εάν ξεχάσατε να υπογράψετε τον φάκελο. Ορισμένες Πολιτείες επιβάλλουν υπογραφή. Αλλά μια απόφαση στην Πενσυλβάνια όρισε ότι δεν μπορεί να απορριφθεί ένα ψηφοδέλτιο μόνο επειδή δεν υπάρχει υπογραφή. Οπότε θα υπάρχουν ζητήματα σε όλα τα επίπεδα και μετά τις εκλογές μπορείτε να δείτε μια κατάσταση, όπου εάν ένας υποψήφιος χάσει με ένα πολύ μικρό ποσοστό, να πάει στα δικαστήρια για να ζητήσει π.χ. ότι αυτές οι ψήφοι πρέπει ή όχι να καταμετρηθούν. Τα πράγματα θα γίνουν χαοτικά αν το αποτέλεσμα είναι οριακό.»
-Ανησυχείτε για την πιθανότητα γενικευμένων ταραχών σε μια τέτοια περίπτωση;
«Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει εκτεταμένη πολιτική αναταραχή. Δεν θα με εκπλήξει εάν θα υπάρξουν διαδηλώσεις, δεν θα με εκπλήξει εάν θα υπάρξουν μικρές, περιορισμένες εντάσεις σε ορισμένα μέρη, αυτό δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει εκτεταμένη πολιτική αναταραχή. Ωστόσο, θα μπορούσα να κάνω λάθος. Το τι θα γίνει θα το μάθουμε σύντομα.»
-Μια νίκη Τραμπ θα σημαίνει ότι έρχεται το τέλος των ημερών για το ΝΑΤΟ;
«Πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα υπό αμφισβήτηση, εάν ο Τραμπ κερδίσει μια δεύτερη θητεία. Ο Τζον Μπόλτον, ο πρώην σύμβουλός Εθνικής Ασφάλειας του Τραμπ στο βιβλίο του έγραψε ότι ο Πρόεδρος ήρθε πολύ κοντά στο σημείο να βγει από το ΝΑΤΟ, οπότε αυτή είναι η τάση του. Βεβαίως, εφόσον μετά δεν θα έχει άλλη εκλογή μπροστά του μπορεί να αποφασίσει ότι δεν θα κάνει κάτι τέτοιο και να προτιμήσει κάποιο είδος αναδιοργάνωσης του ΝΑΤΟ, κάποια αναδιάρθρωση, να το επαναδιαπραγματευτεί. Μπορεί να βγει ή όχι, δεν ξέρουμε σίγουρα, αλλά νομίζω ότι είναι τουλάχιστον μια πιθανότητα.»
-Από την άλλη πλευρά, μια νίκη Μπάιντεν, θα είναι καλά νέα για το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη γενικότερα;
«Ο Μπάιντεν είναι πιο διεθνιστής, είναι πιστός στις συμμαχίες, σίγουρα είναι πιστός στο ΝΑΤΟ, ο στόχος του είναι να διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τις συμμαχίες. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται αρκετά αυτονόητο. Οι περισσότεροι υποψήφιοι για την προεδρία αυτό θα έλεγαν. Ο Τραμπ είναι μια εξαίρεση από την άποψη αυτή επειδή είχε διαμάχες με διάφορους ηγέτες στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Μέρκελ και Μακρόν. Ο Μπάιντεν θα είναι ένας πιο συμβατικός Αμερικανός πρόεδρος ανεξαρτήτως κόμματος σε ό,τι αφορά την προσπάθεια να διατηρήσει καλές σχέσεις με την Ευρώπη».
-Μπορούμε να πούμε ότι ο Μπάϊντεν θα μπορούσε να βάλει την Τουρκία στη θέση της μετά από όλες αυτές τις δράσεις που έχει ξεκινήσει ο Ερντογάν τους τελευταίους μήνες στην Ανατολική Μεσόγειο;
«Καλή ερώτηση, δεν ξέρω ποια πολιτική μπορεί να υιοθετήσει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά είναι δίκαιο να πούμε ότι θα είναι πιο σκεπτικιστής απέναντι στον Ερντογάν από τον Πρόεδρο Τραμπ .. Δεν νομίζω ότι θα γίνει φίλος του Ερντογάν με τον ίδιο τρόπο που έγινε ο Τραμπ .. θα είναι πιο επιφυλακτικός. Είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθούσε να φέρει πιο κοντά την Ελλάδα και την Τουρκία, δεν είναι συγκρουσιακός, η τάση του είναι να φέρνει τους συμμάχους στο ίδιο τραπέζι, να συμφιλιώνει, να επιλύει διαφορές. Δούλεψε στο παρελθόν στο Κυπριακό και ξέρω ότι είναι κάτι που τον ενδιαφέρει. Άρα δεν νομίζω ότι θα ήθελε να βρίσκεται σε αντιπαραθέσεις, αλλά θα είναι πιο επιφυλακτικός απέναντι στον Ερντογάν από ό, τι ήταν ο Τραμπ.»
-Δύο ερωτήσεις ακόμα. Η πρώτη είναι: έχετε γράψει πρόσφατα [στους New York Times] σχετικά με τους νέους κανόνες για την προεδρία που πρόκειται να υιοθετηθούν εάν χάσει ο Τραμπ τις εκλογές και επίσης διερευνήσατε την πιθανότητα να διωχθεί ποινικά. Τι γίνεται με όλα αυτά; Αναμένετε ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για την Προεδρία των ΗΠΑ;
«Σίγουρα υπάρχει μια συζήτηση για αυτό, ένα από τα πράγματα που έμαθαν όλοι τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι ότι οι κανόνες που πιστεύαμε ότι διέπουν την συμπεριφορά του προέδρου μας δεν είναι κανόνες, είναι απλώς προσδοκίες… που κατά μία άποψη ακολουθούνται εθελοντικά. Οι πρόεδροι δεν έκαναν ορισμένα πράγματα επειδή νόμιζαν ότι δεν πρέπει να τα κάνουν όχι επειδή δεν μπορούσαν να τα κάνουν. Υπάρχει η διάθεση μεταξύ των Δημοκρατών και σίγουρα μεταξύ κάποιων Ρεπουμπλικανών να διατυπώσουν ξανά αυτούς τους κανόνες για να καθορίσουν ποια είναι η γραμμή η οποία δεν πρέπει να παραβιαστεί. Ένας πρόεδρος δεν πρέπει να χρησιμοποιεί την εξουσία του, για παράδειγμα, για να απαλλάσσει τον εαυτό του από ποινικές ευθύνες ή για να απαλλάσσει μάρτυρες εναντίον του σε μια ποινική έρευνα. Νομίζω ότι θα γίνει μια μεγάλη συζήτηση για όλα αυτά, εάν ο Πρόεδρος Τραμπ χάσει, και δεν ξέρω πού οδηγεί αυτό, δεν λέω ότι θα πετύχει, αλλά νομίζω ότι είναι πάνω στο τραπέζι..
Όσο για τη δίωξη του Τραμπ υπάρχουν δύο διαφορετικά επίπεδα που πρέπει να έχετε κατά νου. Το ένα είναι το ομοσπονδιακό επίπεδο, οι διώξεις που θα μπορούσαν να γίνουν σε ομοσπονδιακό επίπεδο από την κυβέρνηση Μπάιντεν, για παράδειγμα σχετικά με την παρεμπόδιση της δικαιοσύνης που εντοπίστηκε στην έκθεση του Ρόμπερτ Μιούλερ, μια πράξη για την οποία θεωρητικά θα μπορούσε να διωχθεί. Παράλληλα, συνεχίζονται έρευνες και πιθανές διώξεις από τις τοπικές αρχές πολιτειών, όπως στη Νέα Υόρκη για παράδειγμα. Αυτό δεν είναι υπό τον έλεγχο του Προέδρου. Ο Μπάιντεν δεν θα μπορεί να το ελέγξει σε περίπτωση που θα είναι Πρόεδρος. Θα υπάρχει μια περίπλοκη κατάσταση. Ο Μπάιντεν, υποθέτω ότι δεν θα ήθελε να διώξει ποινικά τον προκάτοχό του, διότι αυτό θα φαινόταν άσχημο για τη δημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη επιθυμία εκ μέρους πολλών φιλελεύθερων επικριτών του προέδρου Τραμπ να τον καταστήσουν υπόλογο για αυτό που βλέπουν ως παραβιάσεις διαφόρων νόμων.»
-Και τι λέει ο Τζέιμς Μπέικερ για τις εκλογές;
«Λοιπόν, ο Τζέιμς Μπέικερ. Μόλις κυκλοφορήσαμε ένα βιβλίο προφανώς, ονομάζεται: «Ο Άνθρωπος που κυβέρνησε την Ουάσιγκτον», αφορά τον Τζέϊμς Μπέϊκερ και ο Τζέιμς Μπέικερ ήταν Υπουργός Εξωτερικών υπό τον πατέρα Μπους. Είναι όλη του τη ζωή Ρεπουμπλικάνος και λέει ότι θα ψηφίσει τον Πρόεδρο Τραμπ.»
-Και πάλι;
«Ναι, αλλά δεν είναι χαρούμενος για αυτό. Είναι επικριτικός για τον πρόεδρο Τραμπ, τον χαρακτήρισε «τρελό» όταν του πήραμε συνέντευξη πρόσφατα. Τον αποκαλεί «τρελό». Ο Τραμπ δεν είναι ο τύπος του. Ο Μπέικερ πιστεύει στη Συμμαχία, πιστεύει στο ΝΑΤΟ, πιστεύει στην Ευρώπη, πιστεύει στο ελεύθερο εμπόριο, πιστεύει στον διεθνισμό, πιστεύει στην αμερικανική ηγεσία στον κόσμο, και για όλα αυτά πραγματικά ανησυχεί λόγω του Τραμπ. Δεν του αρέσει η εξωτερική πολιτική του Τραμπ, αλλά έχει πει ότι είναι Ρεπουμπλικάνος και δεν θέλει να εγκαταλείψει το κόμμα του. Είναι 90 ετών και αυτά είπε την τελευταία φορά που μιλήσαμε…»
-Ποιες είναι οι ηθικές αρχές και ο πολιτικός κώδικας που έκανε τον Τζέϊμς Μπέϊκερ να ξεχωρίζει στην Ουάσιγκτον, όπως περιγράφετε στο βιβλίο σας;
«Ο Μπέικερ ήταν κορυφαίος αρχιτέκτονας της επίτευξης συμφωνιών στο Κογκρέσο. Η πολιτική αρχή με την οποία λειτουργούσε ήταν ότι δεν έχει νόημα να επιμένουμε σε μια ιδεολογία αν αυτό δεν μας οδηγεί στην επίτευξη ενός αποτελέσματος, στην πραγματοποίηση ενός σκοπού. Αναφερόταν τακτικά στον Ρόναλντ Ρέιγκαν που έλεγε ότι θα προτιμούσε να κάνει μια συμφωνία και να εξασφαλίσει το 80% όσων ήθελε να πετύχει παρά να αρπάξει μια σημαία και να την κυματίζει τρέχοντας πέρα από έναν βράχο προς το κενό έχοντας αποφασίσει ότι θα παραμείνει άκαμπτος και δεν θα υποχωρήσει σε τίποτα. Ο Μπέικερ πίστευε στον συμβιβασμό σε μια εποχή που δεν ήταν μια βρώμικη λέξη στην Ουάσιγκτον.»
-Το υπόδειγμα της διαδρομής του Τζιμ Μπέϊκερ ως δημοσίου λειτουργού μοιάζει σαν να έρχεται από μια παλιά εποχή παρά το γεγονός ότι είναι τόσο πρόσφατο. Γιατί η Ουάσιγκτον έχει αλλάξει τόσο απότομα;
«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Ουάσινγκτον έχει αλλάξει από την εποχή του Μπέικερ, συμπεριλαμβανομένης της κατάτμησης των περιφερειών με βάση κομματικά κριτήρια, του κατακερματισμού των μέσων ενημέρωσης, των ατελείωτων απαιτήσεων συγκέντρωσης κεφαλαίων για τις προεκλογικές εκστρατείες, της τοξικής αντιπαλότητας μεταξύ των δύο κομμάτων, της ιδεολογικής σκλήρυνσης των δύο κομμάτων καθώς και του διαρκώς διευρυνόμενου χάσματος μεταξύ των διαφορετικών ομάδων. Στην πραγματικότητα, η δομή των κινήτρων έχει αλλάξει με αποτέλεσμα η διακομματική συναίνεση να τιμωρείται την ίδια ώρα που ανταμείβεται η ιδεολογική καθαρότητα.»