Τα πρώτα μαθήματα των ατέλειωτων εκλογών

Τα πρώτα μαθήματα των ατέλειωτων εκλογών

3' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την ώρα κατά την οποία γράφονται αυτές οι λέξεις δεν ξέρουμε ποιος κέρδισε στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ολα δείχνουν ότι οι πολιτείες που εκκρεμούν θα γυρίσουν προς τον Τζο Μπάιντεν, ο οποίος (κάποια στιγμή) θα αναδειχθεί τελικά νικητής. Αλλά μέχρι την ώρα οπότε εσείς διαβάζετε αυτές τις λέξεις, μπορεί κάτι άλλο να έχει αλλάξει. Μπορεί να έχουν επέμβει τα δικαστήρια. Μπορεί να έχει κολλήσει και ο Μπάιντεν κορωνοϊό. Το σίγουρο είναι όμως ότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τις τραυματικές εμπειρίες, και από αυτές τις αμερικανικές εκλογές προκύπτουν κάποια χρήσιμα μαθήματα. Τα εξής:

1) Τον Νοέμβριο του 2016 σχεδόν 63 εκατ. Αμερικανοί πολίτες είδαν έναν άσχετο με την πολιτική ξεπεσμένο τηλεπαρουσιαστή και είπαν, αυτός είναι. Αυτόν θέλουμε να μας κυβερνήσει. Παρ’ όλο που πήρε λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του, ο τηλεπαρουσιαστής εξελέγη (βλ. 2) και κυβέρνησε ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς. Μετά τέσσερα καταστροφικά χρόνια χυδαιότητας, ψεμάτων, παλιανθρωπιάς, σκανδάλων, διχασμού, ρατσισμού, ασχετοσύνης και 230.000 νεκρών από τον κορωνοϊό, 67 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) είδαν αυτό τον τύπο και είπαν, αυτός είναι. Αυτός θέλουμε να μας κυβερνήσει.

Ποιο είναι το μάθημα εδώ; Το μάθημα είναι, πάρτε όλες τις ερμηνείες που έχετε διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια για «τη μεσαία τάξη που πλήττεται από την παγκοσμιοποίηση» και πολλές από τις θυμωμένες που διαβάζετε σήμερα και πετάξτε τις στα σκουπίδια. Η τάση να τσουβαλιάζουμε τους ανθρώπους σε βολικά ιδεοπολιτικά μονομπλόκ επειδή έτσι νιώθουμε ότι μπορούμε να τους καταλάβουμε καλύτερα (όλοι το κάνουμε) και η μόνιμη, διαχρονική, διαρκής υποτίμηση της συχνά εντελώς παράλογης μοναδικότητας του κάθε ανθρώπινου όντος, είναι πρόβλημα. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να συλλάβουμε την ποικιλομορφία και τις χαώδεις εκφάνσεις της ανθρωπότητας. Το πόσες απειροελάχιστου μεγέθους μικροομάδες ατόμων μπορούν να φτάνουν στα ίδια πολιτικά μετερίζια από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Ο Κουβανός μετανάστης στο Μαΐάμι και ο ακροδεξιός τρομοκράτης Proud Boy ψηφίζουν σήμερα το ίδιο πράγμα για τους δικούς του λόγους ο καθένας, αλλά οπωσδήποτε όχι επειδή «απορρίπτουν το σύστημα». Αυτό ίσχυε το 2016. Τώρα ξέρουν. Πάνω από 67 εκατομμύρια άνθρωποι δεν ψηφίζουν τον Τραμπ για να απορρίψουν κάτι άλλο, αλλά επειδή αυτό θέλουν. Αυτό είναι.

2) Το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ είναι ένα ανερμάτιστο μπάχαλο, που μοιάζει σχεδιασμένο για μια χαλαρή συνομοσπονδία που θέλει να επιλέγει συμβούλια χωρίς αρμοδιότητες, όχι για να επιλέγει το ισχυρότερο κράτος του κόσμου τα πανίσχυρα στελέχη που το διοικούν. Το σώμα των εκλεκτόρων, η ευχέρεια σε κάθε πολιτεία να στήνει το σύστημά της όπως της κατέβει, η άδικη κατανομή του αριθμού των γερουσιαστών, η παλαβή, άναρχη διαδικασία της ίδιας της ψηφοφορίας, το ότι οι άνθρωποι περιμένουν για ώρες στην ουρά για να ψηφίσουν (σε εργάσιμη ημέρα!) είναι όλα πράγματα που στα δικά μας μάτια (εμάς, που πριν από 50 χρόνια είχαμε χούντα) φαντάζουν αντιδημοκρατικά, οπισθοδρομικά και ακατανόητα.

3) Οι δημοσκοπήσεις και οι προβλέψεις των ειδικών φαίνεται ότι έπεσαν για μία ακόμη φορά έξω. Σε βαθμό που να αναρωτιέται, πια, κανείς αν υπάρχει κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα στην αποτύπωση των πολιτικών πεποιθήσεων των ανθρώπων το 2020 από τα σύγχρονα εργαλεία των δημοσκόπων. Το πρόβλημα δεν είναι καθολικό και παγκόσμιο (εμείς, μετά τις αστοχίες στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, τα πάμε καλύτερα). Στις ΗΠΑ, σε μια εποχή κατά την οποία οι πολίτες μοιράζονται μέχρι και το τι έφαγαν το μεσημέρι με ολόκληρη την ανθρωπότητα, μοιάζει εντελώς αλλόκοτο οι ειδικευμένοι επιστήμονες να μην μπορούν να καταλάβουν, να ερμηνεύσουν και να προβλέψουν τόσο έντονες τάσεις στην κοινωνία. Αλλά εδώ είμαστε.

4) Η επόμενη ημέρα, ακόμα κι αν επαληθευθεί η νίκη του Μπάιντεν, είναι ασαφής και θολή. Το παλαβό αμερικανικό σύστημα τοποθετεί την ορκωμοσία του νέου προέδρου όχι αύριο ή σε μία εβδομάδα, αλλά σε 2,5 μήνες. Μέχρι τότε θα συνεχίσει να κυβερνάει ο προηγούμενος. Ο οποίος, σας θυμίζω, έχει μεταξύ άλλων τη δύναμη να αποδώσει χάρη στον εαυτό του. Οπότε, αν όντως χάσει ο Τραμπ, ο οποίος δεν έχει ακριβώς μια ιδιοσυγκρασία που εγγυάται μια ομαλή παράδοση της εξουσίας όλο κομψότητα και χάρη, ενδέχεται να δούμε πάσης φύσεως απροσδόκητα χάπενινγκ. Και μετά; Οι Δημοκρατικοί κράτησαν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων – αλλά περίμεναν να κερδίσουν 10 έδρες. Από ό,τι φαίνεται, παρόλο που ξοδεύτηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια σε διάφορους λαμπερούς Δημοκρατικούς υποψηφίους, δεν κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία στη Γερουσία, χάνοντας από κωμικοτραγικές φυσιογνωμίες και ημι-απολιθωμένους πολιτικούς δεινοσαύρους. Πώς θα μοιάζει μια κυβέρνηση Μπάιντεν; Τι θα μπορέσει να καταφέρει με τη Γερουσία απέναντι; Τι σημαίνει ότι μια πιστή της θεοπάλαβης συνωμοσίας QAnon εξελέγη στη Βουλή; Τι θα κάνει ένας Τραμπ που ήδη τουιτάρει αφιονισμένα ότι τον κλέψανε; Και πώς θα αντιδράσουν 67 εκατομμύρια ετερόκλητων, συνειδητοποιημένων πιστών του; Σίγουρα δεν θα χαθούνε τρυφερά στη σιγαλιά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή