Εκείνο το πρωινό του Ιουλίου ξεκίνησε όπως κάθε ημέρα. Τάισε τους σκύλους, πάρε βιταμίνες, βρες τη χαμένη κάλτσα, μάζεψε το κραγιόν που κύλησε κάτω από το τραπέζι. Σηκώνοντας στην αγκαλιά τον γιο μου για να του αλλάξω πάνα, ένιωσα έναν οξύ πόνο στην κοιλιά. Γλίστρησα στο έδαφος, κρατώντας τον πάντα αγκαλιά, και ψέλλισα ένα νανούρισμα, ώστε να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Η εύθυμη μελωδία ήταν τελείως αντίθετη με την επίγνωση ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Γνώριζα, ενώ έσφιγγα στην αγκαλιά μου το πρωτότοκο παιδί μου, ότι έχανα το δεύτερο. Πολλές ώρες αργότερα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, έσφιγγα το χέρι του άνδρα μου, νιώθοντας την ιδρωμένη παλάμη του. Φιλούσα τις αρθρώσεις των δακτύλων του, που ήταν υγρές από τα δάκρυά μας. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ενώ οι καρδιές μας έσπαγαν σε χίλια κομμάτια και προσπαθούσε να με στηρίξει, αντιλήφθηκα ότι ο μόνος τρόπος για να αρχίσει ο δρόμος της ανάρρωσης είναι μία απλή, σύντομη ερώτηση: «Είσαι καλά;».
Αλήθεια, είμαστε; Η φετινή χρονιά μάς έφερε στα όρια της αντοχής μας. Η απώλεια και ο πόνος μάς συνοδεύσαν όλους το 2020. Η COVID-19, οι ειρηνικές διαδηλώσεις που μεταβλήθηκαν σε εκρήξεις βίας, η υγεία που έγινε αρρώστια και η κοινότητα που έδωσε τη θέση της στον διχασμό μάς πονάνε. Σήμερα, αμφισβητούμε ακόμα και τι είναι αλήθεια. Η πόλωση και η κοινωνική απομόνωση μας έκαναν να νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο να θρηνήσεις την απώλεια ενός παιδιού, όπως και την απώλεια της αντικειμενικής αλήθειας.
Τη σημερινή Ημέρα των Ευχαριστιών, ας δεσμευθούμε ότι θα ρωτήσουμε ο ένας τον άλλο: «είσαι καλά;». Οσο μακριά και αν είμαστε, όσο και αν διαφωνούμε, η αλήθεια είναι ότι φέτος είμαστε πιο συνδεδεμένοι, εξαιτίας όλων όσων αντέξαμε. Καθώς προσαρμοζόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα, με καλυμμένο πρόσωπο, αναγκαζόμαστε να κοιταχτούμε στα μάτια, άλλα γεμάτα θέρμη, άλλα γεμάτα δάκρυα. Για πρώτη φορά, ύστερα από καιρό, ως άνθρωποι, βλέπουμε ο ένας τον άλλο.