ΛΟΝΔΙΝΟ. Περισσότερες από 300 επιστολές μεταξύ της φιλοσόφου Σιμόν ντε Μποβουάρ και της συγγραφέως Βιολέτ Λεντίκ από την περίοδο 1945 με 1972 πωλούνται σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s, με τον αγοραστή και την τιμή να αναμένεται να ανακοινωθούν εντός των προσεχών ημερών. Η αδημοσίευτη αλληλογραφία της Μποβουάρ με την «προστατευόμενή» της Λεντίκ αποκαλύπτει τους δεσμούς βαθιάς φιλίας και εκτίμησης μεταξύ των δύο γυναικών, που αναδείχθηκαν σε κορυφαίες φυσιογνωμίες του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος. Η Λεντίκ έγινε γνωστή για τα πεζογραφήματα, αλλά και την ποίησή της, μέσω των οποίων διηγήθηκε τις εμπειρίες της ως νόθο παιδί, τους συχνά ατελέσφορους έρωτές της με γυναίκες και τις αμβλώσεις της.
Η Μποβουάρ δεν έπαψε να στηρίζει τη Λεντίκ και να την πιέζει να γράφει μέχρι τον θάνατο της «μαθήτριάς» της το 1972. Στα γράμματά της από όλο τον κόσμο προς τη Λεντίκ, η Μποβουάρ την ανακρίνει ρωτώντας την: «Σοβαρευτείτε και συνεχίστε να εργάζεστε. Γράφετε αρκετά κάθε μέρα;». Η Μποβουάρ συνήθιζε να διαβάζει τα χειρόγραφα της Λεντίκ, στρατολογώντας και τον σύζυγό της, Ζαν-Πολ Σαρτρ στη διόρθωση των κειμένων. Ενα χρόνο μετά τη δημοσίευση του βιβλίου της «Η Μπάσταρδη» το 1956, η Λεντίκ νοσηλεύεται για έξι μήνες σε ψυχιατρικό ίδρυμα για «κούρα ύπνου».
Ενα από τα αίτια της κατάθλιψης της Λεντίκ ήταν ο παθιασμένος αλλά πλατωνικός έρωτάς της για τη μέντορά της, Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία συνέχισε να στηρίζει τη φίλη της, χωρίς ωστόσο να ενδώσει ποτέ ερωτικά. Πολλές επιστολές της Μποβουάρ γράφτηκαν από τα ταξίδια της σε χώρες του εξωτερικού, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.
Η αλληλογραφία μεταξύ των δύο γυναικών αφορά κυρίως τις λογοτεχνικές εξελίξεις στη μεταπολεμική περίοδο στη Γαλλία. Αυστηρή κριτική ασκεί έτσι η Λεντύκ στον σουρεαλιστή Ζορζ Μπατάιγ το 1960: «Αυτό το είδος διανοούμενου μου φέρνει ναυτία. Ανίκανος, εξεζητημένος, ένα ψεύτικο μείγμα σπέρματος και φαιάς ουσίας». Εξίσου σκληρή αποδεικνύεται το 1951 και απέναντι στη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ: «Ναι, το βιβλίο “Αδριανού Απομνημονεύματα” είναι αφόρητα πληκτικό. Τι μεγαλοστομία, πόση ψευτιά στον λόγο της. Ακόμη και οι σωστές παρατηρήσεις της αποδεικνύονται πιο επιφανειακές από όσο νομίζει κανείς αρχικά. Μοιάζει με αργό αυτάρεσκο ρητορικό γουργουρητό. Το έργο της είναι λογοτεχνικά άχρηστο».
Το βιβλίο «Ravages» (Δηώσεις) που εξέδωσε η Λεντίκ το 1949 λογοκρίθηκε από τις γαλλικές αρχές ως άσεμνο. Οι άρρενες υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου Gallimard φέρονται να περιέγραψαν κρίσιμη για την πλοκή λεσβιακή σκηνή του βιβλίου ως «τερατωδώς άσεμνη». Σε επιστολή της προς τη Λεντίκ το 1954, η Μποβουάρ γράφει: «Νιώθω οργή για τη σεμνοτυφία και την έλλειψη θάρρους που τους διακρίνει. Το ίδιο αισθάνεται και ο Σαρτρ. Μην το βάζεις κάτω. Πρέπει να αμυνθείς και θα σε βοηθήσουμε σε αυτό. Υπάρχουν και άλλοι εκδότες πέρα από τον Gallimard». Η απόρριψη από τον εκδοτικό οίκο κατάφερε ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα στον ήδη εύθραυστο ψυχικό κόσμο της Λεντίκ.
Η συγγραφέας εξασφάλισε εντέλει την αναγνώριση που της άξιζε χάρη στο μυθιστόρημα «Η Μπάσταρδη», το οποίο εκδόθηκε το 1964, με διθυραμβική εισαγωγή από την Μποβουάρ. Το μυθιστόρημα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Η Λεντίκ πέθανε, όμως, το 1972 από καρκίνο του μαστού. Το πλήρες κείμενο του «Ravages» δημοσιεύθηκε το 2000.