Ο χρόνος που κλείνει θα είναι για πάντα συνδεδεμένος με την Κίνα. Ήταν το έτος όπου μια ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη, που ήδη προξενεί ανησυχία στη Δύση αμφισβητώντας την κυριαρχία και τις δημοκρατικές αξίες των ΗΠΑ, συνδέθηκε άρρηκτα στο μυαλό πολλών ανθρώπων με μια πολύ ξεκάθαρη, αμεσότερη και για πολύ κόσμο πιο τρομακτική απειλή.
Η παγκόσμια πανδημία δεν ήταν κάποιος κατακλυσμός που σχεδίασε το Πεκίνο. Η Κίνα όμως ήταν εκεί όπου εντοπίστηκαν τα πρώτα κρούσματα μιας μυστηριώδους νέας πνευμονίας, και αρχικά η κουλτούρα μυστικοπάθειας έκανε τους εκεί αξιωματούχους να υποβιβάσουν τον κίνδυνο και να περιορίσουν τις ειδήσεις σχετικά με το ξέσπασμα της ασθένειας.
Ακόμη και μετά την αναγνώριση του μεγέθους της κρίσης τον Ιανουάριο, κάποιοι αναλυτές στη Δύση διερωτήθηκαν προσωρινά μήπως ο νέος κορωνοϊός απειλήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Τον Φεβρουάριο μάλιστα ο θάνατος από Covid-19 ενός από τους γιατρούς που μίλησαν ανοικτά για την πανδημία προκάλεσε ένα ξεχείλισμα οργής που μπορεί να ανησύχησε τους Κινέζους ηγέτες.
Ωστόσο η πολιτική στην Κίνα επί κορωνοϊού δεν έχει ταραχθεί από δημόσια οργή ή διχόνοια μέσα στην ταλαιπωρημένη ηγεσία σχετικά με το πώς να αντιμετωπιστεί η ασθένεια. Αντιθέτως, το Κόμμα εξήλθε ισχυρότερο και με υψηλότερη εκτίμηση από τους πολίτες σε σχέση με έναν χρόνο νωρίτερα.
Στα τέλη Ιανουαρίου πέρασε από τη διστακτικότητα στη γενική κινητοποίηση, όχι μόνο για να ελεγχθεί η ασθένεια αλλά για να συντριβεί. Η επιτυχία της Κίνας σε αυτό, αλλά και στην επιστροφή σε μια (σχεδόν) κανονικότητα στη χώρα χωρίς νέο κύμα του ιού αποδείχθηκε μάννα εξ ουρανού για τους προπαγανδιστές του Κόμματος. Δεν απαιτήθηκε κανένα… μασάζ στην αλήθεια για να αντιπαρατεθεί η πραγματικότητα εντός συνόρων με τις διογκούμενες ανησυχίες στη Δύση. Οι προσπάθειες του Κόμματος το βοήθησαν να σφίξει κι άλλο την πολιτική του τανάλια και να χαρίσει νέα πνοή στις κομματικές οργανώσεις βάσης.
Στο Χονγκ Κονγκ προέκυψε ένα πρόσθετο κέρδος για το Πεκίνο: Εκεί η πανδημία αποδείχθηκε πολύτιμη για την ανάσχεση των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων που σάρωναν την πόλη από τον Ιούνιο του 2019. Οι αυστηροί έλεγχοι μετέτρεψαν το φιλελεύθερο οικονομικό κέντρο σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με κινεζική μεγαλούπολη, με το Κόμμα να έχει τον απόλυτο έλεγχο πλέον.
Μπορεί ο έλεγχος στο Χονγκ Κονγκ να τρόμαξε τη Δύση, αλλά αυτό δεν ενοχλεί τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, ήταν άλλωστε αυτό που πάντα ήθελε. Ωστόσο δυσκόλεψε την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού του Πεκίνου να πείσει τον κόσμο ότι η άνοδος της Κίνας δεν είναι κάτι που οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να φοβηθούν. Έδωσε πολεμοφόδια στους επικριτές του Πεκίνου στην Αμερική για να αντιμετωπίσουν την Κίνα ως εχθρό, κι αυτό δεν αλλάζει με την εκλογή του Τζο Μπάινεν παρά τις σχετικές ελπίδες του Πεκίνου.
Ακόμη κι αν στη Δύση εκτιμάται ότι το 2020 εκτέθηκε ο πραγματικός χαρακτήρας του Πεκίνου, κι αν η πολιτική της Κίνας έγινε πιο καταπιεστική και η οικονομία της έγινε λίγο περισσότερο εσωστρεφής, η αλήθεια είναι ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενισχύθηκε φέτος. Η επιτυχία στο εξωτερικό θα είναι πάντα πιο δύσκολη.
Πηγή: The Economist