Μία νέα γενιά Παριζιάνων έχει ανακαλύψει τις χαρές του ψαρέματος με καλάμι στις όχθες του Σηκουάνα, υιοθετώντας ασχολία, την οποία μονοπωλούσαν συνταξιούχοι. Πολλοί από τους νέους ψαράδες γνώρισαν τις αστικές όχθες του ποταμού ως ιδανικά σημεία για σκέιτμπορντ και γκράφιτι, μακριά από τα μάτια περαστικών και αστυνομικών.
«Το γκράφιτι και το ψάρεμα μοιάζουν πολύ. Προκαλούν και τα δύο εθισμό, είναι επαναληπτικά και ενίοτε πληκτικά, έως ότου φθάσει η στιγμή της λύτρωσης. Στο γκράφιτι, είναι η στιγμή της αδρεναλίνης, όταν βρίσκεσαι σε απαγορευμένο χώρο. Στο ψάρεμα, όταν ανεβάσεις την ψαριά», λέει ο 40χρονος πρώην ζωγράφος γκράφιτι, Μανουέλ Ομπαντιά-Ουίλς. Κατά τη διάρκεια της σεζόν του ψαρέματος, οι νέοι ψαράδες συναντιούνται κοντά σε αγκυροβολημένες φορτηγίδες στην όχθη ή κοντά στα κανάλια Σεν Μαρτέν και Ουρκ, όπου η ροή του Σηκουάνα είναι ήρεμη, το νερό πιο θερμό και φιλόξενο για τα ψάρια. Ορισμένοι προτιμούν την απαγορευμένη σήραγγα μήκους 1,5 χλμ. κάτω από την πλατεία της Βαστίλλης, η «δημοτικότητα» της οποίας ανάγκασε πρόσφατα τις δημοτικές αρχές να τοποθετήσουν κιγκλιδώματα, εμποδίζοντας την είσοδο ψαράδων.
Παρότι η νέα γενιά ψαράδων του Σηκουάνα ακολουθεί παράδοση αιώνων, οι νέοι έφεραν μαζί τους σειρά νέων άγραφων κανόνων. Στόχος της αλιευτικής εξόρμησης δεν είναι πια η εξασφάλιση καλού γεύματος, αλλά η δημοσίευση της ψαριάς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η απελευθέρωση του ψαριού αμέσως μετά στον ποταμό. «Το ψάρεμα είναι άθλημα και τα ψάρια είναι οι συμπαίκτες μας. Αυτός είναι ο λόγος που τα απελευθερώνουμε. Δεν θα ζητούσατε ποτέ από έναν τενίστα να φάει την μπάλα του», λέει ο 21χρονος Γκρεγκουάρ Οφέρ, καθώς ψαρεύει στην όχθη Ανατόλ Φρανς, απέναντι από τους κήπους του Κεραμεικού.
Η νέα γενιά χρησιμοποιεί επίσης πλαστικά δολώματα και όχι σκουλήκι, όπως κάνουν οι περισσότεροι συνταξιούχοι ψαράδες. Τα ψάρια δεν καταπίνουν το πλαστικό δόλωμα και έτσι μπορούν να πεταχτούν πίσω στο νερό χωρίς να έχουν τραυματίσει σοβαρά το στόμα τους, διατηρώντας τη βιοποικιλότητα στα νερά του ποταμού.
Τη δεκαετία του 1970, μόλις τρία είδη ψαριών είχαν απομείνει στον Σηκουάνα. Υστερα από δεκαετίες καθαρισμού των υδάτων και απομάκρυνσης ρυπογόνων εστιών, 30 είδη ψαριών ζουν σήμερα στο ποτάμι. Νέα απειλή αποτελούν τώρα οι πλαστικές σακούλες, τα εναπομείναντα βιομηχανικά λύματα και επ’ εσχάτων τα ηλεκτρικά πατίνια με μπαταρίες λιθίου, που καταλήγουν στον Σηκουάνα. «Η βελτίωση στους περιβαλλοντικούς δείκτες οφείλεται εν μέρει στην πανδημία. Η απουσία τουριστικών ποταμόπλοιων το καλοκαίρι οδήγησε σε πρωτοφανή αναπαραγωγή των ψαριών του ποταμού φέτος», λέει ο ιχθυολόγος Μπιλ Φρανσουά.
Από τη μεριά του, ο κοινωνιολόγος Τιερί Πακό του Ινστιτούτου Αστικών Μελετών του Παρισιού, λέει ότι οι νέοι ψαράδες ανήκουν στη γενιά των νέων ενηλίκων, οι οποίοι επλήγησαν σκληρά από την οικονομική ανασφάλεια και την ανισότητα, για να βρουν καταφύγιο και αίσθημα αλληλεγγύης στην κοινότητα των ψαράδων. Ο σύλλογος ερασιτεχνών αλιέων της γαλλικής πρωτεύουσας αριθμεί 8.500 μέλη, τα οποία αποκτούν ετήσια άδεια αλιείας κόστους 100 ευρώ, ενώ ο δήμος προσφέρει και ημερήσιες άδειες έναντι 10 ευρώ. Αν προσθέσουμε και όσους ψαρεύουν χωρίς άδεια, ο αριθμός των ψαράδων στο Παρίσι πρέπει να φθάνει τις 30.000.