Την ανάγκη μιας νέας προσέγγισης των ΗΠΑ προς το Ισραήλ ζητεί ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς, με άρθρο του στους New York Times, το οποίο δημοσιεύθηκε την περασμένη Παρασκευή και σήμερα Δευτέρα βρίσκεται στην πρώτη σελίδα της διεθνούς έκδοσης της εφημερίδας.
Ο Σάντερς ξεκινά το άρθρο του με τη φράση: «Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί», σημειώνοντας ότι αυτές τις λέξεις τις ακούμε τόσο από τη διοίκηση των Δημοκρατικών, όσο και των Ρεπουμπλικάνων, όποτε το Ισραήλ, με την τεράστια στρατιωτική του δύναμη, απαντά στις επιθέσεις με ρουκέτες από την Γάζα.
Ο Σάντερς συνεχίζει στο άρθρο του ως εξής:
«Ας είμαστε καθαροί. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι το Ισραήλ, ή άλλη κυβέρνηση, δεν έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα ή στην προστασία των πολιτών του. Άρα, γιατί αυτά τα λόγια επαναλαμβάνονται χρόνο με το χρόνο, πόλεμο με πόλεμο; Και γιατί υπάρχει μια ερώτηση που ποτέ δεν τίθεται: «Ποια είναι τα δικαιώματα των Παλαιστινίων;».
Και γιατί φαίνεται να λαμβάνουμε υπόψη τη βία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη μόνο όταν πέφτουν ρουκέτες στο Ισραήλ;
Σε αυτή τη στιγμή της κρίσης, οι ΗΠΑ πρέπει να ζητήσουν την άμεση κατάπαυση του πυρός. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι, μολονότι είναι απολύτως απαράδεκτο να εκτοξεύει ρουκέτες η Χαμάς προς ισραηλίτικες κοινότητες, η σημερινή διαμάχη δεν ξεκίνησε από αυτές τις ρουκέτες.
Οικογένειες Παλαιστινίων στην συνοικία Σείχ Τζαρά της Ιερουσαλήμ ζουν υπό την απειλή της έξωσης για πολλά χρόνια, βάσει ενός νομικού συστήματος που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να διευκολύνει τον αναγκαστικό εκτοπισμό τους. Τις περασμένες εβδομάδες, ακραίοι έποικοι εντατικοποίησαν τις προσπάθειές τους να τους εκδιώξουν.
Και, τραγικά, αυτές οι εξώσεις είναι μόνο ένα μέρος ενός ευρύτερου συστήματος πολιτικής και οικονομικής καταπίεσης. Επί χρόνια βλέπουμε ένα βάθεμα στην ισραηλινή κατοχή στην Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και έναν συνεχιζόμενο αποκλεισμό στη Γάζα που καθιστά τη ζωή όλο και πιο απαράδεκτη για τους Παλαιστίνιους. Στη Γάζα, η οποία έχει περίπου δύο εκατομμύρια κατοίκους, το 70% των νέων είναι άνεργοι και δεν έχουν πολλές ελπίδες για το μέλλον.
Επιπλέον, έχουμε δει την κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου να περιθωριοποιεί και να δαιμονοποιεί τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ, να ακολουθεί πολιτικές εποικισμού που αποσκοπούν στον αποκλεισμό της πιθανότητας της λύσης των δύο κρατών και την ψήφιση νόμων που παγιώνουν τη συστημική ανισότητα μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ.
Κανένα από αυτά δεν δικαιολογεί τις επιθέσεις της Χαμάς, οι οποίες συνιστούν προσπάθεια εκμετάλλευσης των ταραχών στην Ιερουσαλήμ, ή τις αποτυχίες της διεφθαρμένης και αναποτελεσματικής Παλαιστινιακής Αρχής, η οποία ανέστειλε πρόσφατα τις εκλογές που ήδη έχουν καθυστερήσει πολύ.
Αλλά σημαντικό γεγονός αποτελεί ότι το Ισραήλ παραμένει η μόνη κυρίαρχη αρχή στο έδαφος του Ισραήλ και της Παλαιστίνης και αντί να προετοιμάζεται για ειρήνη και δικαιοσύνη, εδραιώνει τον άνισο και αντιδημοκρατικό του έλεγχο.
Πάνω από μια δεκαετία διακυβέρνησης της δεξιάς στο Ισραήλ, ο κ. Νετανιάχου καλλιέργησε έναν ολοένα και περισσότερο μισαλλόδοξο και αυταρχικό τύπο ρατσιστικού εθνικισμού. Στην μανιώδη προσπάθειά του να παραμείνει στην εξουσία και να αποφύγει τη δίωξη για διαφθορά, ο κ. Νετανιάχου έχει νομιμοποιήσει κάποιες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του Itamar Ben Gvir και του εξτρεμιστικού εβραϊκού κόμματος της Ισχύος, φέρνοντάς τους στην κυβέρνηση. Είναι συγκλονιστικό και λυπηρό το γεγονός ότι ρατσιστικοί όχλοι που επιτίθενται στους Παλαιστινίους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ έχουν τώρα εκπροσώπηση στην Κνεσέτ.
Αυτές οι επικίνδυνες τάσεις δεν εμφανίζονται μόνο στο Ισραήλ. Σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη, στην Ασία, στη Νότια Αμερική και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουμε δει την άνοδο παρόμοιων αυταρχικών εθνικιστικών κινημάτων. Αυτά τα κινήματα εκμεταλλεύονται το εθνοτικό και φυλετικό μίσος για να διατηρήσουν στην εξουσία τους λίγους διεφθαρμένους, παρά για να πετύχουν ευημερία, δικαιοσύνη και ειρήνη για τους πολλούς. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αυτά τα κινήματα είχαν έναν φίλο στον Λευκό Οίκο.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε την άνοδο μιας νέας γενιάς ακτιβιστών που θέλουν να δομήσουν κοινωνίες βασισμένες στις ανθρώπινες ανάγκες και την πολιτική ισότητα. Είδαμε αυτούς τους ακτιβιστές σε αμερικανικούς δρόμους το περασμένο καλοκαίρι μετά τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ. Τους βλέπουμε στο Ισραήλ. Τους βλέπουμε στα παλαιστινιακά εδάφη.
Με έναν νέο πρόεδρο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τώρα την ευκαιρία να αναπτύξουν μια νέα προσέγγιση για τον κόσμο – βασισμένη στη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία. Είτε βοηθώντας τις φτωχές χώρες να αποκτήσουν τα εμβόλια που χρειάζονται είτε μπαίνοντας στην πρωτοπορία για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής είτε δίνοντας την μάχη για τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ηγηθούν προωθώντας τη συνεργασία και όχι τις συγκρούσεις.
Στη Μέση Ανατολή, όπου παρέχουμε βοήθεια 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως στο Ισραήλ, δεν μπορούμε πλέον να είμαστε απολογητές για τη δεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου και τη μη δημοκρατική και ρατσιστική συμπεριφορά της. Πρέπει να αλλάξουμε την πορεία μας και να υιοθετήσουμε μια δίκαιη προσέγγιση, που υποστηρίζει και ενισχύει το διεθνές δίκαιο για την προστασία των αμάχων, καθώς και την ισχύουσα νομοθεσία των ΗΠΑ που υποστηρίζει ότι η παροχή αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας δεν πρέπει να επιτρέπει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτή η προσέγγιση πρέπει να αναγνωρίσει ότι το Ισραήλ έχει το απόλυτο δικαίωμα να ζει με ειρήνη και ασφάλεια, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους Παλαιστίνιους. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο, βοηθώντας τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους να οικοδομήσουν αυτό το μέλλον. Αλλά εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να είναι μια αξιόπιστη φωνή για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο διεθνές στερέωμα, πρέπει να τηρούμε τα διεθνή πρότυπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα με συνέπεια, ακόμη και όταν είναι πολιτικά δύσκολο. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα δικαιώματα των Παλαιστίνιων έχουν σημασία. Η ζωή των Παλαιστινίων έχει σημασία».