Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι άπειρος από επεισόδια ακραίας συμβολικής, κάποτε και φυσικής, βίας οργισμένων αντιπάλων του. Το 2016, όταν ήταν ακόμη υπουργός Οικονομικών του Φρανσουά Ολάντ, δέχθηκε βροχή από αυγά, που εκσφενδόνισαν αριστεροί συνδικαλιστές, αντιδρώντας στις μεταρρυθμίσεις του στο εργασιακό – περιστατικό που σε τίποτα δεν δυσκόλεψε τη μετεωρική του άνοδο στην προεδρία της Δημοκρατίας τον επόμενο χρόνο. Στις 18 Ιουνίου 2018, σε μια περιοδεία του στο δυτικό Παρίσι, εκνευρίστηκε φανερά μπροστά στις κάμερες, όταν ένας νεαρός με τον οποίο ετοιμαζόταν να ανταλλάξει χειραψία σιγοτραγούδησε τη Διεθνή και του είπε ειρωνικά: «Πώς πάει, Μανού;». Τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά στις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, με τη μεγάλη κοινωνική αναταραχή των «Κίτρινων Γιλέκων» σε πλήρη εξέλιξη. Ακτιβιστές του άκρως ετερόκλητου κινήματος τον υποδέχτηκαν με ύβρεις στο Πουί αν Βαλέ, κάποιοι μάλιστα τον απείλησαν ότι θα τον δολοφονήσουν. «Μπορεί να με σκοτώσουν με μία σφαίρα, αλλά ποτέ δεν θα με εξοντώσουν πολιτικά», φέρεται ότι είπε ένας σοκαρισμένος Μακρόν σε συνεργάτες του.
Μια καινούργια, δυσάρεστη εμπειρία περίμενε τον Γάλλο πρόεδρο την περασμένη Τρίτη στο διαμέρισμα της Ντρομ, σταθμού του «γύρου της Γαλλίας» που έχει ξεκινήσει ώστε να σφυγμομετρήσει τον κοινωνικό παλμό ενόψει των περιφερειακών εκλογών της 20ής και 27ης Ιουνίου και κυρίως της προεδρικής αναμέτρησης του Μαΐου 2022. Εκεί που αντάλλασσε χειραψίες με πολίτες, έξω από επαγγελματική σχολή της πόλης Τεν Λ’ Ερμιτάζ, ένας 28χρονος τον χτύπησε στο μάγουλο, φωνάζοντας την πολεμική κραυγή του μεσαιωνικού βασιλικού στρατού («Montjoie! Saint Denis!») και «Κάτω η Μακρονία!». Στο δικαστήριο που του επέβαλε ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών εμφανίστηκε ως «πατριώτης της Δεξιάς ή Ακροδεξιάς» και συμπαθών των «Κίτρινων Γιλέκων», αν και κομματικά ανένταχτος. Φυσικά, το επεισόδιο καταδικάστηκε από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν και τον αριστερό Ζαν-Λικ Μελανσόν, αντιπάλους του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές του 2017, όπως και στις επικείμενες του 2022, να στέκονται –σε μια σπάνια στιγμή αναγκαστικής εκεχειρίας– «αλληλέγγυοι» με τον πρόεδρο. Ωστόσο, το περιοδικό L’ Express απηχούσε τη συνισταμένη των γαλλικών μίντια στον τίτλο του σχετικού ρεπορτάζ, που διέκρινε στο μεμονωμένο συμβάν «ένα σημείο καμπής για την επικράτηση της υστερίας στην πολιτική μας ζωή».
Για τη Μαρίν Λεπέν, οι επικείμενες περιφερειακές εκλογές θα μπορούσαν να αποδειχθούν εφαλτήριο για μια ευνοϊκότερη θέση εκκίνησης ενόψει της καθοριστικής αναμέτρησης του 2022. Το προσωποπαγές κόμμα του Μακρόν, LRM, δεν έχει δημιουργήσει ισχυρά οχυρά στις τοπικές κοινωνίες, οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικανοί διέρχονται κρίση ηγεσίας και στρατηγικής, ο Μελανσόν –ύστερα από σειρά ατυχέστατων δημόσιων τοποθετήσεων– βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και η υπόλοιπη Αριστερά (Πράσινοι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές) δυσκολεύεται να συγκροτήσει υπολογίσιμη πολιτική συμμαχία. Εάν ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν καταφέρει να κερδίσει, για πρώτη φορά, έστω και μία περιφέρεια της χώρας (με επικρατέστερη την Προβηγκία-Αλπεις-Κυανή Ακτή, χωρίς να αποκλείονται η Βουργουνδία και η Ο-ντε-Φρανς), θα έχει πετύχει τον στόχο του. Το μέχρι χθες απίθανο ενδεχόμενο να επικρατήσει η Λεπέν στην τρίτη προσπάθεια εκλογής της στην προεδρία της Δημοκρατίας δεν φαίνεται πλέον εντελώς αδύνατο.
Κάποιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις την έφεραν να προηγείται καθαρά στον πρώτο γύρο και να χάνει στον δεύτερο από τον Μακρόν με 46% έναντι 54%, αλλά με τάση μείωσης της διαφοράς. Φαίνεται ότι η Λεπέν έχει αρχίσει να δρέπει καρπούς από τη συστηματική προσπάθεια «αποδαιμονοποίησης» του κόμματός της: Εξοστράκισε κάθε στοιχείο με αντισημιτικές αναφορές, εγκατέλειψε το Frexit, την έξοδο από το ευρώ, προβάλλοντας το γκωλικό σύνθημα για «Ευρώπη των Εθνών», διακήρυξε ότι το Ισλάμ είναι συμβατό με τη Δημοκρατία και προχώρησε σε «μεταγραφές» από άλλα κόμματα, ιδίως από τους Ρεπουμπλικανούς. Σε πρόσφατη συνέντευξη στους New York Times, δήλωσε: «Ο Εθνικός Συναγερμός, πρώην Εθνικό Μέτωπο, ξεκίνησε ως κίνημα διαμαρτυρίας, εξελίχθηκε σε κίνημα αντιπολίτευσης, σήμερα είναι κίνημα εξουσίας». Σε άλλη συνέντευξη στην Die Zeit ισχυρίστηκε ότι «στην πραγματικότητα είμαστε κόμμα του Κέντρου», ενώ πρόσφατα υιοθέτησε το σύνθημα του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, «Ηρεμη δύναμη». Από την πλευρά του, ο Μακρόν φαίνεται πεπεισμένος ότι, με δεδομένη την κρίση της Αριστεράς, η μάχη θα κριθεί από τη συμπεριφορά των συντηρητικών ψηφοφόρων, κάτι που τον οδηγεί να προτάσσει τα θέματα της ασφάλειας, με σκληρή γραμμή απέναντι στη μετανάστευση και στο Ισλάμ. Οι επικριτές του υποστηρίζουν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο προσφέρει ευρύτερη νομιμοποίηση στην ατζέντα της Λεπέν και αποξενώνει αριστερούς ψηφοφόρους, θεωρώντας δεδομένη τη συσπείρωση του δημοκρατικού τόξου στον δεύτερο γύρο των προεδρικών, κάτι ολοένα και περισσότερο αμφίβολο. Γεγονός είναι ότι επί του παρόντος ο κίνδυνος ενός ιστορικού «ατυχήματος» φαίνεται διαχειρίσιμος.
Τελευταία δημοσκόπηση της Ifop φέρνει τη δημοτικότητα του Μακρόν να έχει ανέβει μετά το τέλος του lockdown κατά 7%. Πάντως, οι 11 μήνες που απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές δεν επιτρέπουν ασφαλείς προβλέψεις – θυμίζουμε ότι την αντίστοιχη στιγμή της προηγούμενης εκστρατείας επικρατέστερος εθεωρείτο ο κεντροδεξιός Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος βγήκε εκτός κούρσας λόγω οικογενειακών σκανδάλων. Μια ενδυναμωμένη Κεντροδεξιά υπό τον πρώην πρωθυπουργό του Μακρόν, Εντουάρ Φιλίπ, ή τον περιφερειάρχη Ξαβιέ Μπερτράν, μια ενωμένη Αριστερά με ελκυστικό προεδρικό υποψήφιο, ακόμη και η διάσπαση της Ακροδεξιάς (ο εμπρηστικός δημοσιογράφος Ερίκ Ζεμούρ και η ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, Μαριόν, έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες) θα μπορούσαν να αλλάξουν θεαματικά την εικόνα της αναμέτρησης.