Η εξερεύνηση είναι μια αρχαία, ίσως και ευγενής ανθρώπινη δραστηριότητα. Καθώς η πανδημία αντιμετωπίζεται, όσοι από εμάς έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν λαχταρούν να αντισταθμίσουν τις χαμένες διακοπές τους.
Η παγκόσμια οικονομία πιθανώς εξαρτάται από την ταχεία αναγέννηση του τουρισμού. Τα ταξίδια ήταν μία από τις βιομηχανίες που χτυπήθηκαν περισσότερο από την πανδημία. Δεκάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας και τρισεκατομμύρια δολάρια οδηγούν στην επιστροφή του τουριστικού τομέα στην κανονικότητα. Ωστόσο, αυτό θα ήταν λάθος. Ο τουρισμός δεν πρέπει να επιστρέψει στην παλαιά κανονικότητά του. Η πανδημία μάς έδωσε μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε το πώς περιηγούμαστε στον πλανήτη, και πρέπει να την αδράξουμε.
Ορισμένοι προορισμοί ήδη το επιχειρούν. Στο Αμστερνταμ, οι ηγέτες μελετούν νέους κανονισμούς για τη γνωστή «κόκκινη συνοικία» και τα καταστήματα κάνναβης, τα οποία οι ντόπιοι λένε ότι προσελκύουν ενοχλητικά πλήθη. Το Εθνικό Πάρκο Calanques, στη νότια Γαλλία, ξεκίνησε εκστρατεία για να αποτρέψει την κοσμοπλημμύρα. Πολλές χώρες όμως θα δυσκολευτούν να διαχειριστούν τον τουρισμό τους. Ηδη, στο όνομα της γρήγορης οικονομικής ανάκαμψης, πολιτικοί και εταιρείες πιέζουν για μια βιαστική επιστροφή στο καθεστώς του παρελθόντος.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, όχι μόνο λόγω του κορωνοϊού. Τα χρόνια πριν από τον ιό ο τουρισμός αναπτύχθηκε υπερβολικά και μη βιώσιμα. Η τεχνολογία έκανε μεν τα ταξίδια πιο φθηνά, αλλά ταυτόχρονα τα υποβάθμισε. Τα ηλιοβασιλέματα στο Instagram μας απέσπασαν από το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος του τουρισμού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού του ΟΗΕ εκτίμησε ότι ο τουρισμός αντιπροσώπευε περίπου το 5% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στον κόσμο. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι από το 2009 έως το 2013 ο τουρισμός υπήρξε υπεύθυνος για το 8% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου και πως η βιομηχανία μεγαλώνει αρκετά γρήγορα ώστε να ξεπεράσει τις πενιχρές προσπάθειές της για απεξάρτηση από τον άνθρακα.
Η πανδημία πρέπει να οδηγήσει σε επανεξέταση των αεροπορικών ταξιδιών. Αυτό ισχύει περισσότερο στον επιχειρηματικό κόσμο. Σίγουρα είναι καλύτερο να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά στην εποχή των τηλεδιασκέψεων δεν υπάρχει αρκετά καλό επιχείρημα για να δικαιολογήσει το ακραίο περιβαλλοντικό κόστος των πτήσεων ρουτίνας. Το μερίδιο του καθενός στις εκπομπές από μια διατλαντική πτήση μετ’ επιστροφής είναι σχεδόν αρκετό για να εξαλείψει κανείς τα κέρδη που μπορεί να αποκομίσει αν ζήσει χωρίς αυτοκίνητο επί ένα χρόνο. Με το ίδιο σκεπτικό, αξίζει να εξετάσουμε τον περιορισμό των πτήσεων αναψυχής.
Οι κρουαζιέρες αποτελούν έναν ακόμη καλύτερο στόχο για ριζικές μεταρρυθμίσεις, αν όχι για πλήρη απαγόρευση της πιο ρυπογόνας μεταφοράς παγκοσμίως. Σύμφωνα με μια μελέτη, ένα κρουαζιερόπλοιο μεσαίου μεγέθους μπορεί να εκπέμπει τόσους ρύπους όσους ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα.