Η ιστορία του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με καταστροφικό γεγονός που σημειώθηκε στη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια. Η πρόσκρουση μετεωρίτη στον σημερινό Κόλπο του Μεξικού σήμανε το τέλος των δεινοσαύρων, προσφέροντας βιώσιμο νέο κόσμο στα θηλαστικά και στους προγόνους μας.
Εδώ και 40 χρόνια η επιστημονική κοινότητα μελετά την πρόσκρουση του μετεωρίτη Τσικουλούμπ, η οποία έχει καταστεί πραγματική «στήλη της Ροζέτας», ικανή να αποκρυπτογραφήσει γρίφους για την καταγωγή της ζωής στη Γη, αλλά και σε άλλους πλανήτες του γαλαξία μας. «Η πρόσκρουση του Τσικουλούμπ αλλοίωσε τη γεωλογική και βιολογική εξέλιξη της Γης. Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων θα συνεχίσει να συναρπάζει το κοινό», λέει ο γεωλόγος Ντέιβιντ Κρινγκ, μέλος της ομάδας που εντόπισε τον κρατήρα του μετεωρίτη στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο νότιο Μεξικό το 1991.
Οι επιστήμονες διαφωνούσαν εδώ και δεκαετίες για τους λόγους της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Σενάρια όπως ηφαιστειακή έκρηξη ή πανδημία νέου ιού απορρίφθηκαν ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Η επιστημονική κοινότητα κατέληξε έτσι στην εξήγηση της πρόσκρουσης ουράνιου σώματος. Η θεωρία του Τσικουλούμπ κυριαρχεί πλέον, με τους επιστήμονες να έχουν εκπονήσει μεγάλης ακρίβειας χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων από τη μοιραία πρόσκρουση μέχρι την εμφάνιση μονοκύτταρων οργανισμών.
Ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ αναβίωσε τη θεωρία ότι για την πρόσκρουση ευθύνεται κομήτης με περιοδική τροχιά, ικανός να επιστρέψει στη Γη.
Η ομάδα του Μπιλ Μπότκε του Ερευνητικού Ινστιτούτου Southwest του Κολοράντο, όμως, αξιοποίησε την ισχύ υπερυπολογιστή της NASA, ο οποίος δημιούργησε μοντέλο των κινήσεων 130.000 αστεροειδών στη ζώνη μεταξύ Αρη και Δία.
Η μέθοδος αυτή προσέφερε στους επιστήμονες ισχυρές ενδείξεις ότι το αστρικό σώμα που συνετρίβη στον κόλπο του Μεξικού ήταν αστεροειδής και όχι κομήτης. Η ζώνη μεταξύ Αρη και Δία διαθέτει άλλωστε μεγάλο αριθμό αστεροειδών, παρόμοιων με αυτόν του Γιουκατάν. Η υπολογιστική ισχύς της NASA επέτρεψε στην επιστημονική ομάδα να διαπιστώσει ότι αστεροειδείς στο μέγεθος αυτού που χτύπησε τη Γη απελευθερώνονται από τη ζώνη δέκα φορές συχνότερα από ό,τι νομίζαμε μέχρι σήμερα, ενισχύοντας σημαντικά τη θεωρία του αστεροειδούς ως «φονιά» των δεινοσαύρων.