Οταν διακεκριμένοι επιστήμονες που εργάζονταν πάνω στην υπερθέρμανση του πλανήτη μοιράστηκαν με τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης, το 2007, αρκετοί αρνητές της κλιματικής αλλαγής βιάστηκαν να μιλήσουν για καθαρά πολιτική απόφαση, αμφισβητώντας ότι οι θεωρίες τους είχαν οποιαδήποτε επιστημονική βάση. Η χθεσινή ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών ήρθε να επιφέρει άλλο ένα πλήγμα στους σκεπτικιστές: τρεις επιστήμονες που διακρίθηκαν για τις πρωτοποριακές τους έρευνες στον τομέα των πολύπλοκων φυσικών συστημάτων, συμπεριλαμβανομένου του κλίματος, θα μοιραστούν το φετινό βραβείο Νομπέλ Φυσικής. «Είναι βραβείο Φυσικής. Εκείνο που μας λέει αυτή η απόφαση είναι ότι τα μοντέλα του κλίματος έχουν στέρεες βάσεις στη Φυσική που γνωρίζουμε», παρατήρησε ο Σουηδός φυσικός Τόμας Χανς Χάνσον.
Τρεις επιστήμονες που μελέτησαν ορισμένα από τα πλέον πολύπλοκα φυσικά συστήματα μοιράζονται το φετινό βραβείο.
Το ήμισυ του βραβείου, δηλαδή ποσό περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ, θα μοιραστούν ο ιαπωνικής καταγωγής Σιουκούρου Μανάμπε, ο οποίος διαμένει και εργάζεται στις ΗΠΑ, και ο Γερμανός Κλάους Χάσελμαν, για τη δουλειά τους πάνω στη μοντελοποίηση του παγκόσμιου κλίματος. Τη δεκαετία του 1960, ο ενενηντάχρονος σήμερα Μανάμπε έδειξε ότι η αύξηση στο ατμοσφαιρικό διοξείδιο του άνθρακα οδηγεί στην υπερθέρμανση του πλανήτη, θέτοντας τις βάσεις για τα σημερινά, εξελιγμένα μοντέλα. Μία δεκαετία αργότερα, ο Χάσελμαν, μετεωρολόγος του γερμανικού Ινστιτούτου Πλανκ, εξήγησε γιατί τα κλιματικά μοντέλα μπορεί να δώσουν αξιόπιστες προβλέψεις παρά το γεγονός ότι ο καιρός είναι χαοτικό σύστημα.
Το άλλο μισό του φετινού Νομπέλ απονεμήθηκε στον Ιταλό Τζόρτζιο Παρίζι, 73 ετών, από το Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, για τις πρωτοποριακές εργασίες του σε μεγάλο φάσμα πολύπλοκων συστημάτων, από την κλίμακα του μικρόκοσμου μέχρι εκείνη του Διαστήματος. Οταν οι φυσικοί μιλούν για πολυπλοκότητα εννοούν φυσικά συστήματα με πολλές συνιστώσες που αλληλεπιδρούν έντονα μεταξύ τους και είναι πολύ δύσκολο να μοντελοποιηθούν – ορισμένα αλλόκοτα μαγνητικά κράματα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τα ποικίλα οικοσυστήματα και τα μετεωρολογικά φαινόμενα αποτελούν τυπικά παραδείγματα. Η μεγάλη συνεισφορά του Παρίζι και των συναδέλφων του που διακρίθηκαν στο πεδίο αυτό ήταν να ανακαλύψουν τα σταθερά πρότυπα που κρύβονταν πίσω από τη φαινομενική αταξία αυτών των συστημάτων, επιτρέποντας την κατανόησή τους.