«Επιλογή που ενέχει μεγάλους κινδύνους» χαρακτηρίζει την πιθανή τοποθέτηση του Κρίστιαν Λίντνερ στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών ο συγγραφέας και καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, Ανταμ Τουζ. Ο Τουζ αναλύει το δίλημμα του επόμενου καγκελαρίου Ολαφ Σολτς ανάμεσα στον Φιλελεύθερο Κρίστιαν Λίντνερ και στον Πράσινο Ρόμπερτ Χάμπεκ σε άρθρο του στην εφημερίδα The Guardian.
«To γερμανικό υπουργείο Οικονομικών έχει σημασία, όχι μόνο για τη Γερμανία», γράφει. «Στις κυβερνήσεις Μέρκελ, το διάστημα 2009-2017 το αξίωμα κατείχε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος υπαγόρευε τον βηματισμό της Ευρωζώνης και ασκούσε τεράστια πίεση στις υπερχρεωμένες χώρες. Στο απόγειο της κρίσης, το 2015, έφθασε να προτείνει να κάνει η Ελλάδα “προσωρινό διάλειμμα” από την Ευρωζώνη.
»Η στάση του δεν υπαγορευόταν μόνο από τις προσωπικές του πεποιθήσεις, αλλά και από το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι στη Γερμανία. Ενας Γερμανός υπουργός Οικονομικών, υπέρμαχος της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν έχει δικαιολογίες όταν βρεθεί στην Ευρώπη, υποχρεούται να υποστηρίξει τις ιδέες αυτές. Αυτό θα ισχύσει ακόμη περισσότερο αν ο Λίντνερ γίνει υπουργός Οικονομικών.
»Ο Λίντνερ είναι πολύ λιγότερο ευρωπαϊστής από τον Σόιμπλε, ενώ οι οικονομικές του ιδέες εξαντλούνται σε μια σειρά από συντηρητικά κλισέ και επιπλέον έχει ανάγκη να αποδείξει ότι μπορεί να τα βάλει με τους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Θα ήταν αφέλεια να φανταστεί κανείς ότι Λίντνερ μπορεί να στριμωχτεί με ασφάλεια ανάμεσα σε μια ισχυρή καγκελαρία υπό τον Σολτς και ένα υπερυπουργείο Περιβάλλοντος υπό τους Πρασίνους.
»Ο ίδιος ο Σολτς έχει δείξει πόση σημασία έχει το να αναλάβει ένας προοδευτικός φιλοευρωπαίος υπουργός Οικονομικών. Ο Σολτς δεν είναι οικονομολόγος, αλλά περιστοιχίζεται από μια ομάδα διορατικών ανθρώπων, που σκέφτονται πέρα από τα εθνικά σύνορα και έχουν αλλάξει τόσο τον τόνο όσο και το περιεχόμενο της γερμανικής οικονομικής συζήτησης. Υπό τον Σολτς, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών ενίσχυσε τις δημόσιες επενδύσεις και πίεσε για παγκόσμια φορολογική μεταρρύθμιση. Για να αντισταθμίσει τις συνέπειες του κορωνοϊού, προχώρησε σε μεγάλης κλίμακας δαπάνες και πάνω απ’ όλα έλαβε σοβαρά υπόψη την εύθραυστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρωζώνη.
«Το να επιμείνει κανείς σε επιστροφή στα κριτήρια του Μάαστριχτ (χρέος στο 60% του ΑΕΠ) θα ήταν καταστροφικό».
»Η αίσθηση ότι η Ευρώπη κινείται εποικοδομητικά προς τα εμπρός, ότι μπορεί να εστιάσει στις επενδύσεις και στην πολιτική για το κλίμα, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, γιατί εξαρτάται από την ευαίσθητη ισορροπία στο εσωτερικό της Γερμανίας και ανάμεσα στη Γερμανία και στους άλλους ευρωπαϊκούς παίκτες. Κανείς δεν πρέπει να αυταπατάται ως προς τη σημασία αυτής της ισορροπίας, ούτε να ξεχνά πόσο εύθραυστη είναι η ανάκαμψη, πόσο υψηλός είναι ο δανεισμός και πόσο άλυτα παραμένουν τα ζητήματα της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
»Σε αυτό το πλαίσιο, η προοπτική έλευσης του Λίντνερ στο υπουργείο Οικονομικών πρέπει να προξενεί ανησυχία. Οι υπεύθυνοι οικονομικής πολιτικής των Φιλελευθέρων επιμένουν ότι τόσο η Γερμανία όσο και η Ευρώπη πρέπει να επιστρέψουν το ταχύτερο στις περιοριστικές πολιτικές που ίσχυαν πριν από την κρίση του κορωνοϊού.
»Για τη Γερμανία αυτό ίσως να είναι εφικτό, για την Ευρώπη όμως θα είναι καταστροφικό. Το 60% των πολιτών της Ευρωζώνης ζει σε χώρες στις οποίες η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ ξεπερνά το 100%. Στην Ιταλία είναι πάνω από 150%. Το να επιμείνει κανείς, υπό αυτές τις συνθήκες, σε επιστροφή στα κριτήρια του Μάαστριχτ (χρέος στο 60% του ΑΕΠ) θα ήταν καταστροφικό, θα σταματούσε τις δημόσιες επενδύσεις στην πράσινη μετάβαση και θα προξενούσε έντονες λαϊκιστικές αντιδράσεις, πρώτα απ’ όλα στην Ιταλία.
»Το προσάναμμα για την ανάφλεξη έχει ήδη συγκεντρωθεί, καθώς οκτώ ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ζητήσει δημοσιονομικό συμμάζεμα στην Ευρωζώνη μετά το 2022. Πρόκειται για μικρά κράτη. Το αν θα επικρατήσουν θα εξαρτηθεί από τη στάση της Γερμανίας.
»Βλέποντας ότι απέχει μια ανάσα από την εξουσία, το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορεί να μπει στον πειρασμό να ικανοποιήσει το αίτημα των Φιλελευθέρων και να δώσει το υπουργείο Οικονομικών στον Λίντνερ, θεωρώντας ότι ο Σολτς θα κρατάει τα ηνία από την καγκελαρία. Αυτό θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο. Ενας οπαδός της περιοριστικής πολιτικής στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την Ευρώπη», καταλήγει ο Ανταμ Τουζ.