Εξελίσσονται σε «έθιμο» κάθε τέσσερα χρόνια οι αναλύσεις «ανησυχίας» από ΜΜΕ και αστικά κόμματα για την πιθανότητα εκλογής της Λεπέν στη Γαλλία. Από το 2002 και το δίλημμα «Σιράκ ή ο (πατέρας) Λεπέν», στο 2017 με το δίλημμα Μακρόν ή (κόρη) Λεπέν, μέχρι το 2022, όπου ζούμε μια ακόμα επανάληψη του ίδιου έργου. Επικαλούνται το «φως εναντίον του σκότους», «τη δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες εναντίον αντίδρασης».
Αυτό που, ωστόσο, δεν ομολογεί κανένας τους είναι ότι ακριβώς με αυτά τα καλέσματα και με αυτά τα διλήμματα η αποκρουστική υποψηφιότητα Λεπέν, που εκφράζει εθνικιστικές και ρατσιστικές απόψεις, όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκε. Από το 17% του πρώτου γύρου του πατέρα Λεπέν, στο 21% της κόρης Λεπέν το 2017 και στο 32% φέτος (αν συνυπολογίσουμε και τα ποσοστά των επίσης ακροδεξιών Ζεμούρ και Αινιάν). Αποδεδειγμένα πλέον η ενότητα των αστικών πολιτικών δυνάμεων κάθε άλλο παρά οδηγεί στην απομόνωση των ακροδεξιών φασιστικών δυνάμεων.
Η απομόνωση της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει με τη στοίχιση πίσω από τον Μακρόν –στη λογική «του μικρότερου κακού»–, αφού την επόμενη μέρα αυτή η στοίχιση θα αποβεί εις βάρος του γαλλικού λαού, που θα έχει συνυπογράψει την επιτάχυνση των αντιλαϊκών σχεδιασμών, τους οποίους σηματοδοτεί η επανεκλογή Μακρόν: των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των απολύσεων, των αντιασφαλιστικών νόμων, των αντιδραστικών διαταγμάτων περί «καθολικής ασφάλειας», αλλά και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο Σαχέλ ή του πολέμου στην Ουκρανία.
Από την άλλη πλευρά θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο και η ίδια η Λεπέν, η οποία –στο όνομα των «κοινών καλεσμάτων» για ψήφο στον Μακρόν– θα επικαλείται την κάλπικη «αντισυστημικότητά» της για να υφαρπάξει την ψήφο εργατικών λαϊκών στρωμάτων που έχουν στενάξει όλα αυτά τα χρόνια από την κυβέρνηση του Μακρόν, του Ολάντ, του Σαρκοζί κ.λπ. Ταυτόχρονα βέβαια η Λεπέν δηλώνει διατεθειμένη να συνεχίσει όλους τους αντιλαϊκούς νόμους της κυβέρνησης Μακρόν. Αυτό επιβεβαιώνεται αν δει κανείς πίσω από τις στρογγυλεμένες –πλέον– τοποθετήσεις της για «διόρθωση της Ε.Ε.», για «καλύτερη διαπραγμάτευση της ΚΑΠ», για «αξιοποίηση συμμαχιών», ενώ παράλληλα υιοθετεί ένα σχέδιο ενίσχυσης των γαλλικών πυρηνικών εργοστασίων και μιας εκδοχής ενεργειακού μείγματος που να εξασφαλίζει την αυτονομία και κερδοφορία των γαλλικών ενεργειακών ομίλων. Αποδεικνύεται (όπως και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν) ότι οι ακροδεξιοί μια χαρά υπηρέτησαν την πολιτική εις βάρος των εργαζομένων και του λαού, πάντα για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Η απομόνωση της Ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει με τη στοίχιση πίσω από τον Μακρόν, αφού την επόμενη μέρα αυτή η στοίχιση θα αποβεί εις βάρος του γαλλικού λαού.
Οι «αναλύσεις» σκοπιμότητας περί «δημοκρατικών μετώπων» έχουν στόχο την ενσωμάτωση του λαού και στη χώρα μας. Αυτό υπηρετούν και τα καλέσματα περί «ενότητας της Αριστεράς», που αναφέρουν ότι θα έμενε εκτός β΄ γύρου η Λεπέν αν το απαξιωμένο Γαλλικό Κ.Κ. (διαχρονικό ακολούθημα αντιλαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων) ξανακατέβαινε μαζί με τον Μελανσόν, πρώην στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έχει υποστηρίξει αντιλαϊκές πολιτικές, μέχρι και τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις στη χώρα μας (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ.) που πριν από λίγες μέρες υποδέχθηκαν τον Ζελένσκι και τα πρωτοπαλίκαρά του από το ναζιστικό Τάγμα Αζοφ… Είναι τα ίδια επιτελεία που σε κάθε ευκαιρία «ξεπλένουν» την Ε.Ε. του αντικομμουνισμού, της θεωρίας των δύο άκρων, της απαγόρευσης των Κ.Κ. σε κράτη-μέλη, της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Είναι τα επιτελεία που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με μια… «πιο σοβαρή» Ακροδεξιά.
Σε Γαλλία, Ελλάδα και παντού, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να εγκλωβιστούν στα διλήμματα του «μικρότερου κακού», ανάμεσα σε δυνάμεις που διαγωνίζονται για το ποια θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Με στήριγμα τους κομμουνιστές, που παλεύουν να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και όχι να τη διαχειριστούν, αλλά κι ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, που δεν θα «άγεται και φέρεται» από τους κάθε λογής «σωτήρες» (φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιούς) μπορεί να ανοίξει ο δρόμος στην πάλη για τα σύγχρονα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.
* Ο κ. Κώστας Παπαδάκης είναι ευρωβουλευτής και μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.