Μετά την ήττα του 2017, η Μαρίν Λεπέν δεν εξαφανίστηκε, απλώς προετοίμασε την επόμενη προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας, που απειλεί να μετατρέψει τη Γαλλία σε ανελεύθερη χώρα. Η Λεπέν προσποιείται ότι είναι μια κανονική πολιτικός, αλλά παραμένει επικίνδυνη όπως πάντα. Για το καλό των μειονοτήτων και της ίδιας της Γαλλίας, δεν πρέπει να επικρατήσει. Αν η Λεπέν τώρα μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά στο πολιτικό κέντρο, είναι γιατί το πολιτικό κέντρο προσομοιάζει πιο πολύ σε αυτήν. Στην προηγούμενη αναμέτρηση, η Λεπέν είχε κατέβει με σκληρή δεξιά πλατφόρμα εναντίον των μεταναστών και των Γάλλων μουσουλμάνων, υπό το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας τάξης. Το γεγονός ότι κατέλαβε τη δεύτερη θέση, το 2017, ώθησε σχεδόν όλα τα κόμματα να υιοθετήσουν τμήματα της ρητορικής της. Σήμερα η Λεπέν στρέφει την προσοχή της σε πιο καθημερινά ζητήματα, όπως το κόστος της ενέργειας και της διαβίωσης, θεωρώντας ότι στα ζητήματα μετανάστευσης, ιθαγένειας και «εθνικής ταυτότητας» έχει ήδη κερδίσει.
Αυτή η αλλαγή δεν συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Επί 30 χρόνια, η γαλλική πολιτική συζήτηση επικεντρώνεται σε θέματα ταυτότητας αντί πιο πιεστικών ζητημάτων, όπως η υγεία, η κλιματική αλλαγή, η ανεργία και η φτώχεια. Εκμεταλλευόμενη τα αισθήματα παρακμής από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 –καθώς η Γαλλία είχε χάσει την αυτοκρατορία των αποικιών της–, η Ακροδεξιά έγινε ισχυρή πολιτική δύναμη. Ο πατέρας της Λεπέν, Ζαν-Μαρί, ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο το 1972, υποστηρίζοντας ότι ο χιλιόχρονος ευρωπαϊκός χριστιανικός πολιτισμός απειλείται από τη μετανάστευση μουσουλμάνων από τη Βόρεια Αφρική. Εν συνεχεία, με την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, όλοι οι μουσουλμάνοι θεωρήθηκαν ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Την τελευταία δεκαετία, η συζήτηση έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Το θέμα δεν είναι πλέον ότι μια χούφτα άνθρωποι ανάμεσα στα 6 εκατομμύρια μουσουλμάνων της Γαλλίας μπορεί να συνιστούν κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, αλλά ότι όλοι οι Γάλλοι μουσουλμάνοι, και μόνο με την ύπαρξή τους, αποτελούν απειλή για τις αξίες της «παραδοσιακής Γαλλίας». Οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν την έννοια του κοσμικού κράτους για να περιορίσουν τη θρησκευτική ελευθερία, προς όφελος μιας αντι-μουσουλμανικής ατζέντας. Αυτή η διαδικασία είναι που επέτρεψε τη μετατροπή της Λεπέν σε «σοβαρής».
Η Λεπέν σκοπεύει να εξαρτήσει την πρόσβαση σε στέγη, εργασία, κοινωνικές παροχές από το αν κανείς είναι «αυτόχθων Γάλλος».
Ρατσιστική ιδεολογία
Αλλά κάτω από το επίχρισμα κανονικότητας, η βάρβαρη ρατσιστική ιδεολογία που διακινεί το κόμμα της παραμένει ανέπαφη. Η Λεπέν σκοπεύει να εξαρτήσει την πρόσβαση στη στέγη, στην εργασία και στις κοινωνικές παροχές από το αν κανείς είναι «αυτόχθων Γάλλος» ή «άλλος», να περιορίσει τη χορήγηση υπηκοότητας μόνο σε όσους έχουν «αφομοιωθεί» και να απαγορεύσει τη μαντίλα σε δημόσιους χώρους.
Ο,τι κι αν γίνει την Κυριακή, η Λεπέν δεν θα εξαφανιστεί. Ως Γαλλίδα μουσουλμάνα πολίτης, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Γαλλία, φοβάμαι για τη χώρα μου. Γιατί είναι η χώρα μου, όπως είναι και η χώρα της κ. Λεπέν και του κ. Μακρόν. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί ζητούν από τους μουσουλμάνους να ασπασθούν τις «ρεπουμπλικανικές αξίες», οι ψηφοφόροι μπορεί να εκλέξουν μια πολιτικό της οποίας η ιδεολογία παραβιάζει το τρίπτυχο της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Σε αυτή την ειρωνεία συμπυκνώνεται το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που θα μπορούσε να είναι η Γαλλία και σε αυτό που είναι.