Ο αριθμός των μονομελών νοικοκυριών στις ΗΠΑ το 1960 ανερχόταν στο 13%. Σήμερα προσεγγίζει το 30%. Περίπου 26 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν σήμερα μόνοι, ενώ το 2000 δεν ξεπερνούσαν τα 15 εκατομμύρια. Παρότι η μοναχική διαβίωση ήταν συνήθως χαρακτηριστικό των μεγαλυτέρων σε ηλικία, τα σκήπτρα πλέον έχουν πάρει οι νεότερες γενιές, παιδιά που γεννήθηκαν μεταξύ 1946 και 1964 (μπέιμπι μπούμερ) και η γενιά Χ, όσοι γεννήθηκαν από το 1965 έως το 1980.
Ενας παράγοντας που οδηγεί στη μοναχική διαβίωση είναι η αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον γάμο και το φύλο. Οι μεγαλύτεροι των 50 ετών που διαβιούν μόνοι είναι συχνότερα, συγκριτικά με το παρελθόν, διαζευγμένοι ή άγαμοι. Στις γυναίκες, επίσης, δόθηκαν τα τελευταία χρόνια περισσότερες ευκαιρίες για να εξελιχθούν επαγγελματικά, να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία και να είναι οικονομικώς ανεξάρτητες. Δεν είναι τυχαίο ότι το 60% εκείνων που μένουν μόνοι είναι γυναίκες.
Παρότι οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι 50άρηδες και 60άρηδες που ζουν μόνοι ευημερούν, ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι εκείνοι που γερνούν μόνοι έχουν χειρότερη ψυχική και σωματική υγεία και μικρότερο προσδόκιμο ζωής. Ενα άλλο σημαντικό δημογραφικό ερώτημα που γεννάει η νέα τάση της μοναχικής διαβίωσης είναι με ποιον τρόπο θα παρασχεθεί τις επόμενες δεκαετίες η αναγκαία φροντίδα στους πιο ηλικιωμένους, τη στιγμή που ο ένας στους έξι δεν έχει παιδιά.
Το γεγονός ότι τα παιδιά της γενιάς Χ είδαν τους γονείς τους να γερνούν τα επηρέασε βαθιά και πλέον αμφισβητούν το κατά πόσον μπορούν να βρουν τους ίδιους πυλώνες στήριξης που είχαν οι γονείς τους: μακρά έγγαμη συμβίωση, συντάξεις, ακίνητα των οποίων η αξία αυξήθηκε κάθετα.
Γι’ αυτό τα μέλη της συγκεκριμένης γενιάς που ζουν μόνα έχουν ήδη αρχίσει να δοκιμάζουν άλλες προσεγγίσεις για τα γηρατειά τους, όπως η συλλογική συμβίωση, δηλαδή καταστάσεις που έχουν ήδη βιώσει στα φοιτητικά τους χρόνια. Οπως λέει ο γραφίστας Πάτρικ Μακ Κομπ, 56 ετών, «με τους φίλους μου συζητάμε συχνά για θέματα σχετικά με το τέλος της ζωής μας και θέλουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Το να είσαι μόνος στο τέλος δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, αλλά θα ήθελα να έχω άλλους γύρω μου».
Ενα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πιο μεγάλοι σε ηλικία που ζουν μόνοι είναι ότι έχουν μεγάλες κατοικίες με πολλούς χώρους, κάτι που δεν συμβαίνει μόνο λόγω επιλογής, όσο λόγω έλλειψης μικρότερων οικιστικών οικοδομών. Η συντήρηση, μάλιστα, παλαιών οικοδομών είναι μια πρόκληση, ενώ η αξία των μεγάλων ακινήτων έχει πέσει, γεγονός που εγκλωβίζει τους ενοίκους, καθώς ακόμα κι αν πουλήσουν δεν λαμβάνουν αρκετά χρήματα ώστε να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους αξιοπρεπώς.