Πριν λίγα 24ωρα ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουντέρες έκανε μία δυσοίωνη πρόβλεψη για την ισότητα των φύλων: ότι αυτή, στην καλύτερη περίπτωση, θα έρθει σε 300 χρόνια από τώρα.
Μοιάζει, δυστυχώς, λογικό: απέναντι σε κάθε κίνηση γυναικείας ενδυνάμωσης, κάθε κίνημα #MeToo και κάθε παβλόφια αντίδραση σε οτιδήποτε βλέπει τις γυναίκες χαμηλά, υπάρχει άλλη μια γυναικοκτονία που συμβαίνει δίπλα μας, άλλη μια ιστορία σαν αυτή της Μαχσά Αμινί και για να μην πάμε μακριά, άλλη μια φίλη μας που πληρώνεται λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους της και ακούει «χαριτωμένα» σχόλια, όσο κρύβει μια σερβιέτα στην τσέπη, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στην καθημερινότητα διπλωμένη από τον πόνο.
Αν δε, δούμε τι συμβαίνει στα καθ’ ημάς, θα απογοητευτούμε ακόμα περισσότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά εδώ και δέκα χρόνια τελευταία στον γενικό δείκτη ισότητας των φύλων (όχι πάντως και στους επιμέρους δείκτες). Όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στην εγχώρια πολιτική, αν και η εκπροσώπηση και η εξουσία που διαθέτουν έχει αυξηθεί ελαφρώς, τα ποσοστά παραμένουν χαμηλά έναντι των ανδρών.
Αν πάλι, στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ισπανία, θα αναθαρρήσουμε. Η κυβέρνηση της χώρας, λίγες ώρες πριν ο πλανήτης γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρας της Γυναίκας, μακριά από τυπικότητες και στοχεύοντας στην ουσία, ανήγγειλε ένα νέο νομοσχέδιο που προωθεί την πλήρη εκπροσώπηση των φύλων στους εκλογικούς καταλόγους, ενώ έχει σκοπό να επιβάλει ελάχιστη γυναικεία εκπροσώπηση σε ποσοστό 40% στα διοικητικά συμβούλια εταιρειών και επαγγελματικών ενώσεων.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον εν λόγω νόμο, μέχρι τον Ιούλιο του 2024 οι γυναίκες θα πρέπει να αποτελούν τουλάχιστον το 40% του διοικητικού συμβουλίου κάθε εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρείας, ενώ οι μη εισηγμένες επιχειρήσεις με περισσότερους από 250 εργαζoμένους και ετήσιο κύκλο εργασιών 50 εκατομμυρίων ευρώ και άνω θα πρέπει να επιτύχουν τον στόχο μέχρι το 2026.
Η ανακοίνωση έγινε από τρεις γυναίκες στο πάνελ: την Υπουργό Οικονομικών Νάντια Καλβίνο που όπως είπε χωρίς περιστροφές προς τους Ισπανούς «Πρέπει να αξιοποιήσουμε το 100% του γυναικείου ταλέντου στη χώρα μας». Άλλωστε, πέρυσι η Καλβίνο δήλωνε πως δεν θέλει να παρακολουθεί πλεόν εκδηλώσεις στις οποίες δεν υπάρχει ισότιμη εκπροσώπηση των φύλων ανάμεσα στους ομιλητές. Δίπλα της, είχε τις υπουργούς Περιφερειών Ιζαμπέλ Ροντρίγκεζ και Τεχνολογίας – Καινοτομίας Ντιάνα Μοράντ. Άλλωστε, η κυβέρνηση του Πέντρο Σάντσεθ έχει καταφέρει στο υπουργικό της συμβούλιο να έχει 14 γυναίκες έναντι 8 ανδρών.
Κάπως έτσι, η Ισπανία στοχεύει να ηγηθεί της ισότητας των φύλων. Στην τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Ισότητας των Φύλων, η χώρα είχε σκορ 74.6 στα 100 στον συνολικό δείκτη, που την κατατάσσει 6η χώρα σε ζητήματα ισότητας στην ΕΕ.
Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει βάλει με κάθε τρόπο τη γυναίκα στην πρώτη γραμμή της ατζέντας της. Το καλοκαίρι του 2022 η χώρα ενέκρινε το νομοσχέδιο που έγινε γνωστό ως «Μόνο το ναι σημαίνει ναι», που προϋποθέτει ρητή συναίνεση για κάθε σεξουαλική πράξη. Ένα φεμινιστικό αίτημα που επιτέλους προστατεύεται και από τον νόμο της χώρας που συντάχθηκε το 2016, ύστερα από την υπόθεση ομαδικού βιασμού μιας 18χρονης από πέντε άνδρες στην Παμπλόνα.
Την ίδια στιγμή, ο νόμος περί ελεύθερης επιλογής φύλου από την ηλικία των 16 που ψηφίστηκε τον προηγούμενο μήνα από την ισπανική βουλή έρχεται να συμπληρώσει το κάδρο της ισότητας των φύλων και του αυτοπροσδιορισμού, ανοίγοντας τον δρόμο της ορατότητας και για τις τρανς γυναίκες.
Τον συγκεκριμένο νόμο εισήγαγε στη βουλή το κόμμα των Podemos, μία από τις πλέον ισχυρές φωνές υπέρ των γυναικών στην ισπανική κυβέρνηση συνασπισμού. Άλλωστε από το 2021 η ηγεσία του Podemos αποτελεί καθαρά γυναικεία υπόθεση. Μετά την αποχώρηση του Πάμπλο Ιγλέσιας Τουριόν, τη σκυτάλη ανέλαβαν από κοινού η σύντροφός του και κοινοβουλευτική εκπρόσωπος Ιρένε Μοντέρο, η υπουργός ισότητας Ιόνε Μπελάρα και η υπουργός εργασίας Γιολάντα Ντίαθ, με την τελευταία να γεννά σε πολλούς την ελπίδα πως μια μέρα, όχι πολύ μακριά από τώρα, θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ισπανίας.
Και φυσικά, μην ξεχνάμε πως κάποιες φορές χρειάζεται να κατοχυρώνονται τα (όχι και τόσο) αυτονόητα. Όπου κι αν βρισκόμασταν τη στιγμή που διαβάζαμε την είδηση, μόνο χαρά και ελπίδα μας έκανε να νιώσουμε το γεγονός ότι πλέον και επίσημα, τον τελευταίο μήνα η Ισπανία μπορεί να καυχιέται πως αποτελεί την πρώτη χώρα της Ευρώπης που παρέχει άδεια περιόδου. Κάθε γυναίκα εργαζόμενη στη χώρα δικαιούται έως και τρεις μέρες άδεια τον μήνα για γυναικολογικούς λόγους. Μαζί με τη Σκωτία, στην οποία οι γυναίκες δικαιούνται δωρεάν προϊόντα περιόδου, ο δρόμος δείχνει να ανοίγει για τις γυναίκες, όταν οι κυβερνήσεις ξεκινούν να σέβονται το ίδιο το γυναικείο σώμα και τη φύση του.
Όσο για τον Αντόνιο Γκουντέρες, ίσως και να έδειχνε μεγαλύτερη ελπίδα αν κοιτούσε το παράδειγμα της Ισπανίας. Εκεί, η ισότητα ίσως και να έρθει νωρίτερα.