Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών δεν έκρυβε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Ο πρόεδρος Ερντογάν επανεξελέγη σχετικά εύκολα, χώρις όμως να θριαμβεύσει ή να καταγάγει συντριπτική νίκη έναντι του αντιπάλου του.
Ο Κιλιτσντάρογλου ηττήθηκε για ακόμα μια φορά τα τελευταία 13 χρόνια και μένει να φανεί αν θα παραμείνει στη ενεργό πολιτική και την ηγεσία του κόμματός του. Η ετερόκλητη συμμαχία που δημιούργησε δεν κατάφερε να ανατρέψει το σύστημα εξουσίας του προέδρου και δύκολα θα διατηρήσει την συνοχή της την επαύριο των εκλογών.
Γενικότερα, η κοινωνική και πολιτική πόλωση ανάμεσα στους δύο κόσμους που στρέφονται έναντι αλλήλων στην Τουρκία του 2023 παραμένει περισσότερο έντονη από ποτέ, και η νίκη του εθνικισμού που καταγράφηκε πριν δύο εβδομάδες θα συνεχίσει να καθορίζει πολιτικές συμπεριφορές από (σχεδόν) όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Μια ματιά στον εκλογικό χάρτη επιβεβαιώνει δύο τινά που είχαν ήδη διαφανεί την 14η Μαϊου και επιβεβαιώθηκαν εκ νέου. Πρώτον, η συντηρητική και έντονα θρησκευόμενη κεντρική Ανατολία παραμένει το προπύργιο της «επανάστασης Ερντογάν» και ταυτίζεται με τον πρόεδρο, πέρα και πάνω από τις οικονομικές συνέπειες της πολιτικής του. Δεύτερον, η κοσμική και δυτικότροπη Τουρκία, σε συνδυασμό με την ψήφο των κοσμικών Κούρδων (δεν είναι όλοι οι Κούρδοι ίδιοι, η πλειοψηφία τους ανέκαθεν υποστήριζε τον Ερντογάν), εξακολουθεί να καταψηφίζει τον Ερντογάν και ό,τι εκφράζει σε επίπεδο αισθητικής και πολιτικής πρακτικής.
Ο Ερντογάν μιλά για τον νέο αιώνα της Τουρκίας με εκείνον στη θέση του οδηγού, αλλά σχεδόν οι μισοί Τούρκοι διαφωνούν και με τον οδηγό και με την πορεία που εκείνος χαράσσει.
Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016 και με αυξανόμενο ρυθμό τα χρόνια που ακολούθησαν, τα λαμπρότερα μυαλά της Τουρκίας (και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα) κατέφυγαν στο εξωτερικό. Είναι δεδομένο πως το brain drain θα συνεχιστεί.
Η επόμενη μέρα της Τουρκίας παραμένει όσο δύσκολη ήταν και πριν, κυρίως στο μέτωπο της οικονομίας. Ανάμεσα στους δύο γύρους των εκλογών και σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διατηρήσει τη αξία της λίρας έναντι του δολλαρίου, η τουρκική κεντρική τράπεζα «έκαψε» επιπλέον 2 δισ. δολ. σε συναλλαγματικά αποθέματα.
Το ταμείο είναι πλέον (παραπάνω από) μείον, ενώ η προσφυγή στον ΔΝΤ δεν αποτελεί πολιτική επιλογή ενός προέδρου που επαίρεται για τον οικονομικό δυνασμισμό της χώρας του και την απεξάρτση από το «οικονομικό σύστημα» της Δύσης.
Σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, η εργαλειοποίησή του από πλευράς της αντιπολίτευσης επέφερε ελάχιστα αποτελέσματα, αλλά συνέβαλε στην έτι περαιτέρω αύξηση της ξενοφοβίας.
Τέλος, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και πέρα από τα ελληνοτουρκικά, η Τουρκία καλείται να διαχειριστεί τα αδιέξοδα της προηγούμενης μέρας σε ό,τι αφορά τον δικό της ρόλο ανάμεσα σε Ρωσία και Δύση αλλά και την επανεκκίνηση των σχέσεων με την Συρία του Άσαντ, μια προοπτική που η ίδια είχε αποκλείσει και που τώρα αναγκάζεται να αποδεχτεί. Το μέλλον προμηνύεται αβέβαιο και δύσκολο.
*Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Virginia Tech των ΗΠΑ και Επιστημονικός Συνεργάτης στο Πρόγραμμα Τουρκίας του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ)
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr