Αντί να ταξιδέψει στις Βρυξέλλες για να εξομαλύνει τις σχέσεις με την Ε.Ε., όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα, ο Τούρκος πρωθυπουργός θα έπρεπε να αναζητήσει στον ίδιο του τον εαυτό τη λύση του προβλήματος. Ο Ερντογάν ευθύνεται για την πανωλεθρία της τουρκικής πολιτικής σκηνής, μεταμορφώνοντας την Τουρκία σε αυταρχικό κράτος, ικανό να απειλήσει τα συμφέροντα των ΝΑΤΟϊκών του εταίρων.
Η πρόσφατη αναταραχή έχει τις ρίζες της στην αντιπαράθεση μεταξύ του κυβερνώντος ΑΚΡ και του ισλαμιστή κληρικού Φετουλάχ Γκιουλέν. Η ρήξη κατέστη εμφανής τον περασμένο μήνα, χάρη στη δικαστική έρευνα για κρούσματα διαφθοράς, που οδήγησε στην παραίτηση τεσσάρων υπουργών, αγγίζοντας την ίδια την οικογένεια του Ταγίπ Ερντογάν. Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε την έρευνα «απόπειρα πραξικοπήματος», καταγγέλλοντας την ύπαρξη «μυστικής οργάνωσης» στο εσωτερικό της δικαστικής εξουσίας και της αστυνομίας, υπό τις διαταγές του κινήματος Γκιουλέν και με αποστολή την εξυπηρέτηση συμφερόντων «ξένων δυνάμεων», όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Η έρευνα και η αντίδραση του πρωθυπουργού έχουν πολιτικά κίνητρα, ενόψει των κρίσιμων τοπικών εκλογών του Μαρτίου. Ο κ. Ερντογάν θα έκανε, όμως, καλύτερα να ζητεί διαφάνεια και δικαιοσύνη, αντί να δημιουργεί προσκόμματα. Η προσπάθειά του να τσακίσει τις φωνές διαμαρτυρίας δεν είναι πρωτοφανής, όπως είχε αποδείξει και τον Ιούνιο με την πάταξη των διαδηλώσεων. Τέτοιες πράξεις αντιβαίνουν, όμως, στις απαιτήσεις της Ε.Ε. για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και στους κανόνες του ΝΑΤΟ. Ο Γερμανός ΥΠΕΞ Σταϊνμάγερ είχε δίκιο συστήνοντας στις Βρυξέλλες να απαιτήσουν την επάνοδο του κράτους δικαίου στην Τουρκία. Ανάλογο μήνυμα οφείλει τώρα να στείλει και η κυβέρνηση Ομπάμα.